Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Katrantsiotou Evi' | 18 Ιουνίου 2010, 17:35

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κάνω αντιγραφή και επικόλληση για να τονίσω το πόσο πολύ συμφωνώ... Ανεξαρτήτως της μορφής αξιολόγησης που θα έπρεπε να υπάρχει, αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε πρωτίστως να έχει με το μέρος της τους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί όμως αρνούνται οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης χωρίς να εχουν να κάνουν καμμία πρόταση (αν και θεωρητικά ήταν πάντα «υπέρ» της αξιολόγησης. Επειδή κι αυτή η μορφή αξιολόγησης, η αυτοαξιολόγηση προβλέπω ότι στην πράξη θα αυτο-αναιρεθεί και θα καταλήξει μια γραφειοκρατική διαδικασία και επειδή η κατάσταση στα σχολεία έχει φτάσει στο απροχώρητο, καταλληλότερη θεωρώ την αξιολόγηση από ένα σώμα «δασκάλων-επιθεωρητών» που θα επισκέπτονται τακτικά τα σχολεία (όχι όπως τους σχολικούς συμβούλους – σε τρία χρόνια μια φορά ήρθε σύμβουλος στο σχολείο μου για 20′) και θα συνεργάζονται με όλη τη σχολική κοινότητα, με τους εκπαιδευτικούς μεμονωμένα και συνολικά και θα τους βοηθούν να συντάσσουν ένα πρόγραμμα αυτοβελτίωσης το οποίο θα επιβλέπουν και θα υποβοηθούν. Θα υπάρχουν κίνητρα για την επιδίωξη επιτυχίας του προγράμματος. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι ή είναι πολύ λίγοι. Μην περιμένουμε λοιπόν ότι το πρόβλημα θα λυθεί από τους ίδιους που το δημιουργούν, ειδικά απευθύνομαι σε διευθυντές και σχολικούς συμβούλους (και σε αυτούς που τους επιλέγουν) που δεν έχουν επίγνωση της ευθύνης τους. .... και συνεχίζω.... Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι να ξέρει ο εκπαιδευτικός ότι η δουλειά του θα κριθεί από τα αποτελέσματα που θα φέρουν οι μαθητές του σε αντικειμενική αξιολόγηση που δε μπορεί παρά να είναι εξωτερική. Αντιστοίχως δε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για ένα μαθητή να δείξει ενδιαφέρον για ένα μάθημα, εάν ξέρει ότι η επιδοσή του σε αυτό θα κριθεί αντικειμενικά και παράγωγο της θα είναι η συνέχιση ή μη των σπουδών του στην επόμενη τάξη. Μην τρέφουμε αυταπάτες και κυρίως ας σταματήσουμε επιτέλους να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο, εξυπηρετώντας τα βραχυπρόθεσμα συμφεροντά μας (υπουργείο, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές). .... και συνεχίζω... Μήπως από τα υπηρεσιακά συμβούλια, που εκτός από τους αιρετούς του κλάδου μας που είναι εκλεγμένοι, τα υπόλοιπα μέλη που είναι τοποθετημένοι από το κόμμα τους; Μήπως θα αξιολογηθούμε από τους σχολικούς συμβούλους; Και αυτοί είναι τόσο εκπαιδευμένοι και ενημερωμένοι-ειδικά στα τεχνικά μαθήματα που η τεχνολογία διαρκώς εξελίσσεται – και στα παιδαγωγικά; Μήπως οι διευθυντές των σχολικών μονάδων; Αυτοί ,μπορούν να μας αξιολογήσουν μόνο στο διοικητικό έργο. Και αυτό πολύ δύσκολο, γιατί μπαίνει ο προσωπικός παράγοντας που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους(αντίθετοι ιδεολογικά, διεκδικητές για τη ίδια θέση διοίκησης ,αμοιβή στο γλύφτη και το ρουφιάνο) Οι μόνοι που μπορούν να μας αξιολογήσουν είναι τα ίδια μας τα πανεπιστήμια. Αυτά που κάποτε μας αξιολόγησαν τόσο στο γνωστικό αντικείμενο, όσο και στο παιδαγωγικό. Με ποιο τρόπο; Περνώντας πάλι από εκεί με τη μορφή της επιμόρφωσης(στο γνωστικό και στο παιδαγωγικό αντικείμενο). ... τέλος συμπληρώνω.... Μεικτό μοντέλο με αυστηρό αποκλεισμό κομματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών στελεχών από κάθε στάδιο. Αξιλογητές και αξιολογούμενοι να δημοσιοποιούν τα βιογραφικά τους και να κρίνονται βάση της επαγγελματικής εμπειρίας τους και όχι της συνδικαλιστικής τους δράσης.