Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΚΥΡΙΟΣ' | 24 Ιουνίου 2010, 12:36

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η αξιολόγηση (Evaluation) είναι το τελευταίο αλλά και το πρώτο στάδιο του εκπαιδευτικού σχεδιασμού, στο σύστημα ADDIE (Analysis - Design - Development - Implementation - Evaluation), το οποίο κυριαρχεί παγκόσμια στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ως εκ τούτου ΔΕ θα ήταν δυνατόν να το δούμε απομονωμένα. Η λειτουργία της αξιολόγησης είναι να εντοπίσει προβλήματα στην όλη διαδικασία, δυσλειτουργίες, μειωμένες αποδόσεις, έτσι ώστε μετά από ανάλυση αυτών να μπορέσει ένα άλλο σύστημα (Design - Σχεδιασμού) να αλλάξει κάτι στη διαδικασία και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Με αυτή την αρχή ως δεδομένο, αν είναι να γίνεται η αξιολόγηση απλώς και μόνο για να γίνεται και όχι για να προσφέρει τα αποτελέσματά της σε ένα άλλο "σύστημα", σε ένα άλλο γρανάζι, ώστε να κινηθεί καλύτερα όλος ο μηχανισμός, τότε απλούστατα η αξιολόγηση θα αποτελεί ένα επιπλέον πάρεργο με διάφορες, ως επί το πλείστον αρνητικές, επιπτώσεις στο όλο σύστημα. Ένα στοιχείο της αξιολόγησης είναι ότι πρέπει να εμπεριέχει "συγκρίσεις". Είτε αυτές είναι μια έκφραση της άποψης ενός εκπαιδευτικού, γονέα, μαθητή ή και πολίτη της χώρας, όπως "πολύ ικανοποιημένος" ή "δυσαρεστημένος", είτε μια βαθμολόγηση τύπου 1 μέχρι 10. Για να γίνουν όμως οι συγκρίσεις θα πρέπει να δοθεί το "πρότυπο" αλλά και η "βάση", να καθορισθούν τα πεδία αξιολόγησης και όταν εντοπισθούν σφάλματα, μετά την προσπάθεια εξάλειψης, να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην αποτελεσματικότητα των. Είναι φανερό στο σημείο αυτό ο "διαρκής" και "διαχρονικός" ρόλος της αξιολόγησης. Πρέπει επίσης να καθοριστεί από "ΠΟΙΟΥΣ" πρέπει να γίνεται η αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου. Ποιοι είναι δηλαδή οι "μέτοχοι" στη διαδικασία αυτή. Οι μαθητές, οι γονείς των, οι εκπαιδευτικοί, οι υπεύθυνοι της ιεραρχίας του ΥΠ. Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης ή πρέπει να προστεθούν και όλοι οι Έλληνες πολίτες; Ας μην ξεχνάμε πως η διαδικασία της εκπαίδευσης, μπορεί να έχει οργανωθεί και να διεξάγεται από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά τα αποτελέσματά της επηρεάζουν άμεσα όλη τη χώρα, όλους τους Έλληνες και, εφόσον είμαστε μέρος της Ε.Ε. όλη την Ευρώπη. Κατά την προσωπική μου άποψη, δε νομίζω ότι μπορούμε να αφήσουμε έξω από τη διαδικασία της αξιολόγησης, όλους αυτούς οι οποίοι αύριο θα συνεργαστούν με τους αποφοίτους του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος, απλώς και μόνο επειδή έτυχε στη δεδομένη χρονική στιγμή να μην έχουν άμεση σχέση (παιδί στο σχολείο, σύζυγο εκπαιδευτικό, κτλ) σχέση με την εκπαίδευση. Το ίδιο το κράτος θα πρέπει πριν την αξιολόγηση να ορίσει επακριβώς ΠΟΙΟ είναι το εκπαιδευτικό έργο και ΠΩΣ θα επιτευχθεί. Δεν αρκούν δηλαδή δηλώσεις τύπου "να αναπτύξει καλλιτεχνικές ανησυχίες" (αλήθεια, πως μπορεί κάποιος να "μετρήσει" ανησυχίες;) αλλά να ορίσει συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς στόχους για κάθε βαθμίδα, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια, τεχνική εκπαίδευση αλλά και επαγγελματική κατάρτιση. Ίσως ακόμα θα πρέπει να εξεταστεί και η σύνδεση των Επαγγελματικών Προσόντων με την επίτευξη των Εκπαιδευτικών στόχων, τουλάχιστον μετά την Υποχρεωτική Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι επίσης δεδομένο πως μετρήσεις εγκληματικότητας, τροχαίων ατυχημάτων, περιβαλλοντικής συνείδησης, ικανοποίησης από το επάγγελμα, κτλ, που γίνονται σε ΟΛΗ τη χώρα, θα πρέπει να συμμετάσχουν στην Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου καθώς από εκεί ξεκινάει η στάση του κάθε ανθρώπου απέναντι στα θέματα αυτά. Πρέπει όμως ταυτόχρονα να ξεφύγουμε από τη σύνδεση της επίτευξης του εκπαιδευτικού στόχου με την "απόδειξη" γνώσης των εξετάσεων. Δεν είναι δυνατόν να επαναπαυόμαστε πως ο Χ μαθητής πέτυχε το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό στόχο απλώς και μόνο γιατί τον θυμόταν τη συγκεκριμένη ημέρα που έγραφε τις εξετάσεις (για να μην πούμε πως έτυχε το συγκεκριμένο θέμα που έπεσε να βρίσκεται μέσα στα "σκονάκια" που έκανε). Οι γραπτές εξετάσεις δεν αποδεικνύουν τη μάθηση αλλά τη δυνατότητα επανάληψης συγκεκριμένων εδαφίων. Όπως είναι διεθνώς αποδεκτό, η δυνατότητα επανάληψης είναι το πρώτο από τα έξη στάδια της γνωστικής ταξινόμησης (γνώση, κατανόηση εφαρμογή, ανάλυση, σύνθεση, αξιολόγηση - Bloom 1956) ενώ και η σύγχρονη εφαρμογή του από τους Anderson & Krathwoll (2001) δίνει την "μνήμη" πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι της μάθησης ενώ αντικαθιστά την "αξιολόγηση" από τη "δημιουργία". Αυτός διάβασα ότι είναι και ο στόχος του "Νέου Σχολείου", ως πρόταση από το Υπουργείο Παιδείας. Τέλος, αποφεύγοντας ακόμα μια προσπάθεια ανακάλυχης του τροχού, υπάρχουν ήδη αρκετά επιστημονικά τεκμηριωμένα συστήματα αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώην Υπουργοί Παιδείας της Ελλάδας υπέγραψαν ότι θα τα εφαρμόσουμε στη χώρα μας. Έχουν ήδη εκδοθεί νόμοι για αυτά (Πιστωτικές Μονάδες Εκπαίδευσης, Αρχή Αξιολόγησης Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, κτλ). Σίγουρα δεν είναι τέλεια. Μπορούν όμως να αποδειχθούν ένας καλός οδηγός, αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι καλό. Στην περίπτωση αυτή σας εύχομαι καλή επιτυχία. Αν πάλι θέλουμε απλώς και μόνο να ανακατεύουμε τα λόγια μας, να αλλάζουμε τις Πανελλήνιες σε Πανελλαδικές (και αντίθετα) και να συνεχίσουμε να νίπτουμε τας χείρας μας κατηγορώντας τη Δημόσια Εκπαίδευση, σπρώχνοντας ταυτόχρονα τα παιδιά μας στη ιδιωτική, τότε, συγννώμη που σπατάλησα το χρόνο σας με το μέγεθος του κειμένου.