Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πρέζας Παντελής' | 26 Ιουνίου 2010, 09:50

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όποιος έχει εργαστεί στην τάξη και έχει προσπαθήσει να "αγγίξει" την ουσία του γενικού σκοπού της εκπαίδευσης (Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά), ξέρει πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο σε μαθητές που δεν έχουν ήδη μεγαλώσει σε ευνοϊκό περιβάλλον. Εκεί δηλ που υπάρχει πρόβλημα και ο μαθητής δεν μπορεί να εργαστεί δημιουργικά και κριτικά, ο εκπαιδευτικός και (αυτό )το σχολείο ελάχιστα έως καθόλου μπορεί να βοηθήσει. Το σχολικό και κοινωνικό status εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση και κάθε διδακτική πρακτική που δεν είναι συμπεριφοριστική (στείρα απομνημόνευση και μάθηση μέσω επανάληψης). Αν κάτι πάει να αλλάξει, δημιουργεί αυτό "κίνδυνο" για τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, για το σύλλογο γονέων, για την κοινωνία. Πώς π.χ. μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι νέες τεχνολογίες στο σχολείο, όταν η διπλανή τάξη θα συμπληρώνει ατελείωτες φωτοτυπίες και οι μαθητές της θα μαθαίνουν, ενώ η τάξη που θα είναι στο εργαστήριο πληροφορικής "θα παίζει" και θα προσπαθεί (στην αρχή) να μάθει πώς να ανοίγει και να κλείνει τον υπολογιστή και να πατά τα πλήκτρα;Πώς η μια τάξη θα εργάζεται σιωπηλά και στην άλλη θα υπάρχει αταξία και φωνές καθώς οι μαθητές θα συνεργάζονται μπροστά στις οθόνες με τις μηχανές αναζήτησης; Ξέρετε ποιον δάσκαλο θεωρούν καλύτερο οι γονείς; Ξέρετε ποιον δάσκαλο απομονώνουν και "χαμηλόφωνα" τον απαξιώνουν οι συνάδελφοί του; Άρα λοιπόν η διαδικασία της αξιολόγησης θα πρέπει να μετατραπεί σε μια διαδικασία αυτομόρφωσης και αυτο - εξέλιξης προσωπικής και επαγγελματικής , όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς αλλά για κάθε τοπική κοινωνία. Θα πρέπει να μετατραπεί σε έναν "ζώντα" διάλογο ανάμεσα στη σχολική μονάδα και στην τοπική κοινωνία. Διάλογο όμως με κανόνες και επίπεδο. Κι όχι, αντί να πάει στη γειτόνισσα για κουτσομπολιό η μητέρα να πάει για ξεκατίνιασμα στο σχολείο! Οι συμμετέχοντες σε οποιοδήποτε διάλογο, θα πρέπει να πληρούν ένα ελάχιστο γνώσεων για το αντικείμενο του διαλόγου. Τώρα στην πράξη, όλοι είναι παιδαγωγοί και έρχονται και εκφράζουν άποψη για την εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί έχουν πάει ποτέ στον γιατρό να του πουν πώς θα κάνει την εγχείρηση; Το φαντάζεστε; Γιατί ο γιατρός έρχεται και λέει πως θα κάνει το μάθημα ο εκπαιδευτικός; Υποστηρίζω πως ο παιδευτικός ρόλος του σχολείου δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματά στην αίθουσα. Όταν λοιπόν μιλάμε για στοχοθεσία σε επίπεδο σχολικής μονάδας, αυτή η στοχοθεσία θα πρέπει να επεκτείνεται και στην κοινωνία σε επίπεδο οικογένειας, πολιτιστικού συλλόγου, εμπόρων, τοπικών μέσων ενημέρωσης... Δεν μπορεί εμείς να μιλάμε για υγιεινή διατροφή στο σχολείο και κάθε μέρα η (γιατρίνα) μαμά να στέλνει το παιδί της στο σχολείο με γαριδάκια. Και να νομιμοποιείται μετά να κάνει κριτική για μειωμένη απόδοση του σχολείου. Ναι στο άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, ναι στην αλληλεπίδραση κοινωνίας και σχολείου. Ναι στην εμπλοκή της κοινωνίας στην εκπαιδευτική διαδικασία και στην αξιολόγηση. Αλλά ισότιμα (όχι σαν ελεγκτές στους κακούς εκπαιδευτικούς), οργανωμένα με καταμερισμό δικαιωμάτων , αλλά και ευθυνών και υποχρεώσεων. Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάποιο άλλο σημαντικό θέμα, σχετικό με τα προηγούμενα. Υπάρχουν ορφανά παιδιά, υπάρχουν παιδιά που οι γονείς ενδιαφέρονται γι΄αυτά με το δικό τους τρόπο, που όμως αυτό σημαίνει πως έρχονται στο σχολείο νηστικά, άπλυτα και αδιάβαστα σε καθημερινή βάση (αν έρχονται τελικά).Οι μαθητές αυτοί σχεδόν πάντα είναι ατίθασοι και υπερκινητικοί. Αυτό επηρεάζει φυσικά τους ίδιους αλλά και το επίπεδο της τάξης και την όλη εκπαιδευτική διαδικασία. Σήμερα ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί γι αυτούς , ουσιαστικά να κάνει τίποτα. Δεν έχει τα μέσα και τη δύναμη να κινητοποιήσει αρμόδιες υπηρεσίες. Δεν υπάρχει ουσιαστική εσωσχολική υποστήριξη. Άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία πρέπει να σημάνει και τη δυνατότητα του σχολείου, χωρίς ιεραρχίες και χρονικές καθυστερήσεις, να μπορεί να παρεμβαίνει και να λύνει τέτοια κοινωνικά ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ προβλήματα. Να αποκτήσει το σχολείο οντότητα στην κοινωνία αλλά και στον κρατικό μηχανισμό. Όχι όλοι να απαιτούν και να ελέγχουν αλλά η κοινωνία και ο κρατικός μηχανισμός να γίνουν συμμέτοχοι στην μεγάλη προσπάθεια για καλύτερη παιδεία. Τότε θα δικαιούνται όλοι να μιλήσουν και θα μπορούν να κρίνουν, να αξιολογούν.