Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης Γ.' | 27 Ιουνίου 2010, 02:42

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η συμμετοχή σ’ αυτή τη δημόσια διαβούλευση περί αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου έχει νόημα, όταν γνωρίζει κανείς, έστω και αδρομερώς, ποιος είναι ο γενικός σκοπός και οι ειδικότεροι στόχοι για την εκπλήρωση των οποίων εργάζονται οι εκπαιδευτικοί μέσα σε μια σχολική μονάδα. Προσωπικά θα ήθελα να γνωρίζω, αν αυτοί οι στόχοι ανταποκρίνονται στα κοινωνικά ενδιαφέροντα και στις αγωνίες μιας κοινωνίας που ψάχνεται γεμάτη ενοχές, για να καταλάβει, γιατί χρεοκόπησε και πάλι –τουλάχιστον για τέταρτη φορά από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους – και ποιο μερίδιο ευθύνης ανήκει στο σχολείο γι’ αυτήν τη χρεοκοπία. Και δεν εννοώ βέβαια τις δηλώσεις καλών προθέσεων που τόσο εξωραϊσμένα και καταλεπτώς καταγράφονται στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών. Θέλω να ξέρω αν ή ακριβής εφαρμογή του αναλυτικού προγράμματος και η επαρκής εκπλήρωση των στόχων σε όλα τα αντικείμενα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας για πολίτες ικανούς να διασφαλίσουν ευημερία και πρόοδο ή ακρωτηριάζει τις δημιουργικές δυνάμεις των μαθητών και τους παραδίδει στον κόσμο «φυτά» ή στην καλύτερη περίπτωση «παπαγάλους», που το μόνο που έχουν εθιστεί να κάνουν είναι να αναπαράγουν τα κοινωνικά αδιέξοδα που οδηγούν στην χρεοκοπία. Σ’ αυτήν την περίπτωση, πράγματι, όσο πιο αναποτελεσματικό είναι το σχολείο, τόσο λιγότερη ζημιά κάνει. Επειδή όμως το σχολείο δε λειτουργεί, για να υπηρετεί τη χρεοκοπία, το κοινωνικό σώμα δικαιούται να γνωρίζει ποιους σκοπούς ή τους σκοπούς ποιων υπηρετεί η σχολική μονάδα. Μετά έρχεται το πώς, με ποια μέσα και οι όποιες διαδικασίες εξασφαλίζουν και βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού έργου. Οι τοπικές κοινωνίες λοιπόν, είναι απαραίτητο να έχουν επίγνωση τόσο του γενικού σκοπού, όσο και των ειδικών στόχων που υπηρετεί το σχολείο. Αυτά δεν είναι πλέον αυτονόητα. Και όσο μένουν αδιευκρίνιστα, τόσο νεφελώδη και ετερόκλητα παραμένουν και τα κριτήρια με τα οποία προσεγγίζουν οι ενδιαφερόμενοι το θέμα της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου. Μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο χάνεται η εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών προς θεσμικούς φορείς της πολιτείας και η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τους εκπαιδευτικούς. Ακόμη, παραχωρείται πεδίο ελεύθερο σε όσους υστερόβουλα ή με στενή συντεχνιακή νοοτροπία επιδίδονται σε δίκες προθέσεων, έχοντας εύκολη δουλειά ανάμεσα στις τόσες τραυματικές εμπειρίες του υγιούς κοινωνικού σώματος από ηγέτες που καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του και το οδήγησαν στην εκχώρηση κυριαρχικών του δικαιωμάτων στο Δ.Ν.Τ.