Θα ήθελα να σχολιάσω την συγχώνευση 5 τμημάτων ΤΕΙ στο τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών. Η ακαδημαϊκή αναβάθμιση μιας σχολής πιστεύω πως είναι συνυφασμένη με εμβάθυνση στο αντικείμενο των σπουδών και μεγαλύτερη κατανόηση του αντικειμένου, που θα προσδώσει περαιτέρω δυνατότητες στους αποφοίτους της. Δεν νομίζω να μπορεί να διασφαλιστεί κάτι τέτοιο, με την συγχώνευση άσχετων μεταξύ τους ειδικοτήτων (π.χ. αισθητικών, οπτικών, τεχνολόγων ιατρικών εργαστηρίων και τεχνολόγων ακτινολόγων) και αναγκαστικά με τον χρονικό περιορισμό των μαθημάτων ειδικότητας. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στον Ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο (μια σχολή να δημιουργεί επαγγελματίες με τόσο διαφορετικά εργασιακά αντικείμενα). Αν στη σκέψη κάποιων είναι σε αντιστοιχία μια Ιατρική σχολή, όπου οι επιστήμονές της ειδικεύονται στη συνέχεια, νομίζω πως δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση η χρονική διάρκεια των σπουδών, των τμημάτων αυτών. Επομένως στο νόμο αυτό υπάρχει το παράδοξο, να αναβαθμίζεται μια σχολή, αλλά οι απόφοιτοι ουσιαστικά να ασχολούνται με το εργασιακό τους αντικείμενο λιγότερο χρόνο. Το λογικό θα ήταν κάθε σχολή να αυτονομηθεί και επιπλέον να δίνει τη δυνατότητα εξειδίκευσης σε κατευθύνσεις (για τα Ιατρικά Εργαστήρια: Αιματολογίας , Κλινικής Χημείας, Ιστοπαθολογίας κ.τ.λ.). Αυτό θα ήταν μια ουσιαστική αναβάθμιση και συγχρόνως ανταπόκριση στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις στον τομέα της υγείας. Ίσως θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε τι είδους επιστήμονες χρειαζόμαστε και στη συνέχεια να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες υποδομές. Πιστεύω πως η εξειδίκευση και η εμβάθυνση στο αντικείμενο είναι εκ των ουκ άνευ συστατικά, για επιστήμονες που θα διαπρέψουν μελλοντικά στη χώρα μας.
Θα ήθελα να σχολιάσω την συγχώνευση 5 τμημάτων ΤΕΙ στο τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών. Η ακαδημαϊκή αναβάθμιση μιας σχολής πιστεύω πως είναι συνυφασμένη με εμβάθυνση στο αντικείμενο των σπουδών και μεγαλύτερη κατανόηση του αντικειμένου, που θα προσδώσει περαιτέρω δυνατότητες στους αποφοίτους της. Δεν νομίζω να μπορεί να διασφαλιστεί κάτι τέτοιο, με την συγχώνευση άσχετων μεταξύ τους ειδικοτήτων (π.χ. αισθητικών, οπτικών, τεχνολόγων ιατρικών εργαστηρίων και τεχνολόγων ακτινολόγων) και αναγκαστικά με τον χρονικό περιορισμό των μαθημάτων ειδικότητας. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στον Ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο (μια σχολή να δημιουργεί επαγγελματίες με τόσο διαφορετικά εργασιακά αντικείμενα). Αν στη σκέψη κάποιων είναι σε αντιστοιχία μια Ιατρική σχολή, όπου οι επιστήμονές της ειδικεύονται στη συνέχεια, νομίζω πως δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση η χρονική διάρκεια των σπουδών, των τμημάτων αυτών. Επομένως στο νόμο αυτό υπάρχει το παράδοξο, να αναβαθμίζεται μια σχολή, αλλά οι απόφοιτοι ουσιαστικά να ασχολούνται με το εργασιακό τους αντικείμενο λιγότερο χρόνο. Το λογικό θα ήταν κάθε σχολή να αυτονομηθεί και επιπλέον να δίνει τη δυνατότητα εξειδίκευσης σε κατευθύνσεις (για τα Ιατρικά Εργαστήρια: Αιματολογίας , Κλινικής Χημείας, Ιστοπαθολογίας κ.τ.λ.). Αυτό θα ήταν μια ουσιαστική αναβάθμιση και συγχρόνως ανταπόκριση στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις στον τομέα της υγείας. Ίσως θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε τι είδους επιστήμονες χρειαζόμαστε και στη συνέχεια να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες υποδομές. Πιστεύω πως η εξειδίκευση και η εμβάθυνση στο αντικείμενο είναι εκ των ουκ άνευ συστατικά, για επιστήμονες που θα διαπρέψουν μελλοντικά στη χώρα μας.