Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ελένη Νιάρχου' | 23 Μαρτίου 2018, 23:41

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  -«Αυτή τη στιγμή, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, η προετοιμασία των μαθητών μας για να είναι καλοί περιβαλλοντικοί πολίτες είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα που μπορεί κανείς να κάνει. Είναι για τα παιδιά μας, για τα παιδιά των παιδιών μας και για τις επόμενες γενιές ». (Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ, κ. Arne Duncan, Σεπ 2010) -«Εκτιμάται ότι μέχρι το 2030 ο παγκόσμιος πληθυσμός των 7 δισεκατομμυρίων θα απαιτήσει δύο φορές περισσότερους πόρους από ό, τι μπορεί να προσφέρει ο πλανήτης ( The Economist ). Η κάλυψη των αναγκών του παγκόσμιου πολίτη μας - οικολογικά, οικονομικά, πολιτιστικά, πνευματικά και πολλά άλλα - απαιτεί κατανόηση και δημιουργική επίλυση προβλημάτων. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση εξοπλίζει τους μαθητές με τις γνώσεις, τις δεξιότητες και τα κίνητρα για την αντιμετώπιση σύνθετων περιβαλλοντικών προκλήσεων κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Τίθεται εύλογα το ερώτημα κατά πόσο επιτρέπεται σε ένα Υπουργείο Παιδείας να είναι «Τυφλός τα τ' ώτατον τε νουν τα τ' όμματ' ει» (Σοφοκλής) απέναντι σε σημαντικά παγκόσμια περιβαλλοντικά ζητήματα και να λαμβάνει αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε περιβαλλοντικό «αγραμματισμό» τους μελλοντικούς πολίτες μιας χώρας που η ουσιαστική περιβαλλοντική πολιτική καθώς και η ορθή εφαρμογή της απουσιάζουν. Και αντί να κάνουμε βήματα μπροστά για να προσαρμοστούμε στις περιβαλλοντικές ανάγκες του 21ου αιώνα, ανάγκες που δεν λογίζονται ως επιθυμίες, αλλά ως υψίστης σημασίας για την ίδια μας τη ζωή και τη ζωή των επόμενων γενεών, λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις και χρησιμοποιούνται επιστημονικοί ορισμοί όπως Κέντρα Εκπαίδευσης γα την Αειφορία (ΚΕΑ) ή Συντονιστές Εκπαίδευσης για την Αειφορία όταν οι ίδιες οι αποφάσεις είναι μη Αειφορικές. Ως εκ τούτου, το ερώτημα επαναδιατυπώνεται ως ακολούθως: Από πότε μια μετασχηματική πολιτική επιτρέπεται να ισοπεδώνει δοκιμασμένες και αποτελεσματικές διαδικασίες που έχουν αποδείξει στην πράξη ότι τα πλεονεκτήματά τους είναι περισσότερα από τα μειονεκτήματά τους. Και αντί να διορθώσει τα «κακώς κείμενα» αυτών των διαδικασιών με προσαρμογές που θα εξελίσσουν την εκπαίδευση και θα είναι προς όφελος των μαθητών, καταργεί υποστηρικτικές δομές όπως είναι οι Υπεύθυνοι Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας, Πολιτιστικών Θεμάτων και Σχολικών Δραστηριοτήτων. Μια δομή που πάντα υπηρετούσε με υπευθυνότητα και σεβασμό, που πάντα στεκόταν αρωγός στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια υλοποίησης των προγραμμάτων τους (εγκεκριμένα ή μη), που παρότι ποτέ το Υπουργείο Παιδείας δεν τους όρισε ως στελέχη και ως εκ τούτου δεν έπαιρναν επίδομα, δούλευαν με κίνητρο την αγάπη για τον μαθητή και την πίστη ότι όταν παλεύεις, επιμένεις και υπομένεις μπορείς να πετύχεις τους στόχους που θέτεις και να συμβάλεις σε μια πρακτική, διαδραστική μάθηση που στροβιλίζει τη φαντασία και ξεκλειδώνει τη δημιουργικότητα των μαθητών. Θα πρέπει να αναφερθεί, επίσης, ότι καθ όλη τη διάρκεια που στις Διευθύνσεις υπηρετούν Υπεύθυνοι Σχολικών Δραστηριοτήτων παρατηρείται ετησίως αύξηση των προγραμμάτων και ενσωμάτωση στη μεγάλη οικογένεια που λέγεται «καινοτομία και όραμα» όλο και περισσότερων εκπαιδευτικών με πολλαπλά και ουσιαστικά οφέλη στους μαθητές προάγοντας την ενεργό μάθηση και προτάσσοντας την ιδιότητα του πολίτη. Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, μετά από μια μακρά πορεία διαλόγου με φορείς εκπαιδευτικών σωματείων και πολλών επιστημονικών ενώσεων, κατέληξε στο νέο σχέδιο νόμου για τις νέες Δομές Υποστήριξης του Εκπαιδευτικού Έργου που δόθηκε στη δημόσια διαβούλευση στις 16/3/2018 και που δεν παρεκκλίνει από το αρχικό σχέδιο νόμου που δημοσιοποιήθηκε και που τέθηκε πάλι σε διαβούλευση τον περασμένο Δεκέμβριο. Το ερώτημα που προκύπτει και πάλι είναι: τόσοι άνθρωποι και τόσες ενώσεις που κατέθεσαν τις απόψεις τους είτε σε δια ζώσης συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΕΘ, είτε με κείμενα που κατέθεσαν στο Υπουργείο ΓΙΑΤΙ δεν συνέβαλλαν καθόλου στον διάλογο και στον σχεδιασμό του νέου νόμου και οι απόψεις τους απερρίφθησαν, προφανώς, ως μη ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες παρότι βασίζονταν σε προτάσεις που σέβονταν την πολιτική βούληση και συγχρόνως συνέχιζαν την υποστήριξη των σχολείων με την ουσιαστική και καθοριστική συμβολή των Υπευθύνων Σχολικών Δραστηριοτήτων. Εν κατακλείδι, κάνουμε ύστατη έκκληση να συνεχίσει αυτό το πολύτιμο έργο που έχει ξεκινήσει από το 1992 και πλέον τα αποτελέσματα είναι ορατά στα σχολεία και στις συνήθειες των μαθητών, να συνεχίσει η χαρά και η δημιουργία που προκύπτει από την υλοποίηση των προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων, να συνεχίσει η δια ζώσης επαφή με τον Υπεύθυνο στις Διευθύνσεις που συμβάλει καθοριστικά στην παροχή βοήθειας, έμπνευσης, ενεργοποίησης, επιμόρφωσης κλπ , να ιδρυθούν Γραφεία Εκπαίδευσης για την Αειφορία (ΓΕΑ), σε οργανική σύνδεση με το οικείο ΚΕΑ (ως μέρη της ίδιας δομής), που θα λειτουργούν στην έδρα κάθε Διεύθυνσης Εκπαίδευσης. ΓΙΑΤΙ Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει ΠΑΝΤΑ να έχουν ως πρόταγμα τον μαθητή και τα οφέλη που θα αποκομίσει κι ΟΧΙ να δοκιμάζονται πολιτικές που τα αποτελέσματά τους δεν είναι σίγουρα. Το μέλλον των παιδιών μας δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση!!! Ελένη Νιάρχου Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Π.Ε. Γ΄ Αθήνας