Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Α.' | 25 Μαρτίου 2018, 00:23

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα ψυχοκοινωνικά ζητήματα που καλούνται να διαχειριστούν τα σχολεία πυκνώνουν ολοένα. Η πιο αγωνιώδης -κοινή- φωνή από τους εκπαιδευτικούς είναι αυτή: «χρειαζόμαστε ψυχολόγους στα σχολεία!». Είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς ενώ μιλάμε για μια οργανωμένη δομή ψυχολογικής υποστήριξης, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που αντιστέκονται. Γιατί; Γιατί «τα ξέρουν όλα», γιατί έχουν προσωπικά οφέλη συντεχνιακού χαρακτήρα, ή, γιατί έχουν εμμονικές προσκολλήσεις σε αντιεπιστημονικές φοβίες τύπου «οι ψυχολόγοι θα ψυχιατρικοποιήσουν» την εκπαίδευση, ή, το άλλο το χαριτωμένο «οι ψυχολόγοι δεν ξέρουν τη σχολική πραγματικότητα». Επιτέλους, ας ξεφύγουμε από δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και αγκυλώσεις που κρατούν τα παιδιά μακριά από ουσιαστική υποστήριξη. Πρώτο μέλημα πρέπει να είναι το όφελος των παιδιών! Σημεία που χρειάζεται να υπογραμμιστούν: 1. Μελετώντας το νομοσχέδιο διαφαίνεται ότι δεν εργάστηκαν για αυτό άνθρωποι της ψυχικής υγείας. Το Υπουργείο Παιδείας χρειάζεται επιτέλους να εκσυγχρονιστεί και να απαλλαγεί από φοβικά σύνδρομα. Μια Δ/νση Σχολικής ή Συμβουλευτικής Ψυχολογίας ή Προαγωγής Ψυχικής Υγείας θα ήταν όφελος να θεσμοθετηθεί. Καλό θα ήταν επίσης μεταξύ των συμβούλων του να έχει ο Υπουργός Παιδείας και Ψυχολόγους που κατέχουν το αντικείμενο. Η συνένωση φορέων (ΚΕΔΔΥ, ΣΣΝ) μάλλον θα κάνει πιο δύσκαμπτο το σχήμα. Ένας φορέας για τις μαθησιακές δυσκολίες (μόνο) και ένας για τη ψυχολογική στήριξη (συμβουλευτική, παρεμβάσεις, επιμόρφωση) θα λειτουργούσε πιο αποτελεσματικά. Αρκεί τη ψυχολογική στήριξη να την είχε αποκλειστικά ένας φορέας. Ξεκάθαρα. Όχι λίγο οι σύμβουλοι (λες και το PhD στα Μαθηματικά σου δίνει την επάρκεια να διαχειρίζεσαι κρίσεις), λίγο ο εκπ/κός που έκανε ένα σεμινάριο, λίγο ο δ/ντής που θέλει να έχει τον έλεγχο του σχολείου του... 2. Το ιδιαίτερα υπεύθυνο έργο της ψυχολογικης υποστήριξης των σχολείων έπρεπε να το έχουν μόνο Ψυχολόγοι. Ο εκπαιδευτικός με τα σεμινάρια που θεωρεί ότι του δίνουν επάρκεια «να κάνει τον Ψυχολόγο», μπορεί να γίνει βλαπτικός: να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα καλείται να λύσει. 3. Το πρόβλημα με τις αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας ήταν πάντα οι γενικόλογες και ασαφείς διατυπώσεις ως προς τις αρμοδιότητες φορέων του. Οι οποίες βέβαια είχαν και πολλές αλληλοεπικαλύψεις. Αντιλαμβάνομαι ότι βολεύει κάτι τέτοιο ως προς τη μη ανάληψη ευθυνών –τελικά- και την αίσθηση ότι όλοι οι κλάδοι ικανοποιούνται. Όμως εδώ έχουμε αρκετές αοριστίες καθώς και ανεφάρμοστες αρμοδιότητες που μοιάζουν να «καίνε» όσους τελικά στελεχώσουν τα ΚΕΣΥ. 4. Πόσο πιο λειτουργικά θα ήταν όλα αν υπήρχε ουσιαστική αξιολόγηση και αποτίμηση του έργου των ανθρώπων που για χρόνια υπηρέτησαν τους ΣΣΝ, τα ΚΕΔΔΥ, τα ΚΕΣΥΠ εγκαταλελειμμένοι πλήρως από την πολιτεία! Αυτούς τους απίστευτους, ιδιαίτερα λεπτομερείς απολογισμούς του τέλους κάθε σχολικής χρονιάς, τους διάβασε ποτέ κανείς; 5. Ναι, για παράδειγμα στους ΣΣΝ υπήρξε μεγάλη ανομοιογένεια. Και στη στελέχωση και στο αντικείμενο. Υπάρχουν Συμβουλευτικοί Σταθμοί Νέων που κάνουν απίστευτο έργο, με μοναξιά και ματαιώσεις καθημερινές, με τεράστιο φορτίο δουλειάς κι άλλοι, τελείως αδρανείς. Ν΄αλλάξει, ναι. Όχι όμως ακυρώνοντας τα πάντα. 6. Η υπηρέτηση σε δομές όπως οι παραπάνω δεν αποτελεί διδακτική προϋπηρεσία κι αυτό είναι κατάφωρα άδικο. Συνεδρίες συμβουλευτικής, βιωματικές παρεμβάσεις σε τάξεις κλπ θέλουν γνώση και ψυχή πολύ πάνω από μια ώρα διδασκαλίας. 7. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που διαθέτουν επιπρόσθετο πανεπιστημιακό τίτλο Ψυχολογίας καθώς και άδεια άσκησης του επαγγέλματος του ψυχολόγου. Η αξιοποίησή τους σε εποχές κρίσης, δίχως μάλιστα καμία επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, επιβάλλεται! Μιλάμε για την αναγκαιότητα παρουσίας Ψυχολόγων στα σχολεία και ξεχνάμε ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που είναι και Ψυχολόγοι! Γιατί το Υπουργείο ΔΕΝ τους αξιοποιεί; 8. Κακώς απουσιάζει η θέση παιδοψυχιάτρου αφού μιλάμε για διεπιστημονική ομάδα. Φαίνεται τελικά ότι γράφτηκε το νομοσχέδιο από ανθρώπους που δεν κατέχουν το αντικείμενο. Το αναγνωρίζει κανείς στη γλώσσα και τον τρόπο. Κρίμα. Για ένα τόσο σοβαρό, ευαίσθητο ζήτημα. Λείπει το όραμα κι ο στόχος, περισσεύει η ασάφεια και η απσπασματική, «πυροσβεστική» προσέγγιση.