Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Λένα Καραγιάννη' | 26 Μαρτίου 2018, 04:09

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Διαβούλευση ΥΠΕΠΘ για ΚΕΣΥ Θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου για την αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Κέντρα Στήριξης Εκπαιδευτικού Έργου-ΚΕΣΥ) 1. Είναι σημαντικό το ΥΠΕΠΘ να συμπεριλάβει στο σχεδιασμό του για τη στήριξη του εκπαιδευτικού έργου τους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν και έχουν 2ο Πτυχίο στην Ψυχολογία, άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία. Είναι απίστευτη απώλεια ανθρώπινου δυναμικού η μη αναγνώριση της 2ης ειδικότητας και η έλλειψη αξιοποίησής τους 2. Είναι σημαντικό σε τόσο σοβαρά θέματα να θεσπιστεί η Διεύθυνση Προαγωγής Ψυχικής Υγείας στοΥΠΕΠΘ και ο Υπουργός να συμπεριλάβει στους Συμβούλους του και Ψυχολόγους. 3. Πρέπει να αξιοποιηθεί η εμπειρία και οι γνώσεις των συναδέλφων που υπηρέτησαν στις προηγούμενες δομές στήριξης εκπαιδευτικού έργου: ΚΕΔΔΥ, ΣΣΝ, ΚΕΣΥΠ, ΑΓΩΓΗ ΥΓΕΙΑΣ και άλλες δομές. Φαίνεται πως επιχειρείται η δημιουργία μιας υπερδομής που φιλοδοξεί να καλύψει το έργο πολλών επιμέρους θεσμών της υποστήριξης της εκπαίδευσης: αντικαθιστά ΚΕΔΔΥ, ΣΣΝ, ΚΕΣΥΠ, Αγωγή Υγείας και άλλες δομές. Αυτό δημιουργεί προβληματισμό, καθώς συμπυκνώνονται πολλές αρμοδιότητες σε μια νέα δομή με συνένωση φορέων και μάλιστα σε επίπεδο περιφέρειας. Το σχήμα φαίνεται πολύ δυσλειτουργικό και αδύνατον να ανταποκριθεί στις ανάγκες τόσων σχολείων. Όσοι έχουν δουλέψει σε ΚΕΔΔΥ ή ΣΣΝ γνωρίζουν τον τεράστιο όγκο δουλειάς και την πληθώρα των αιτημάτων. Μιλάμε βέβαια για πραγματικές ανάγκες και όχι για σχέδια επί χάρτου. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι φωνές αγωνίας από εκπαιδευτικούς, γονείς, από την κοινωνία: «θέλουμε ψυχολόγους στα σχολεία». Η σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα περιλαμβάνει μαθητές που έχουν πολλών ειδών ανάγκες, έτσι το έργο των εκπαιδευτικών επείγει να συμπληρωθεί από την ψυχοκοινωνική στήριξη των μαθητών, ειδικά αυτή την εποχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που διανύουμε. Η κάθε παρέμβαση που επιχειρείται να γίνει μέσω ενός σχεδιασμού του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να έχει στο κέντρο της πρωτίστως τις ανάγκες των παιδιών και της σχολικής κοινότητας στο σύνολό της. Πρέπει να επανέρθουμε στην κοινή λογική και αυτό να χαρακτηρίζει την οπτική μας γωνία. Από την άποψη των σχεδιασμών του Υπουργείου δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιου είδους κριτήριο: να στηριχτούν πρώτα οι μαθητές, τα παιδιά. Στην ουσία προσεκτική μελέτη του νομοσχεδίου (το οποίο φιλοδοξεί να συμπεριλάβει και υπηρεσίες διαγνωστικές αλλά και ψυχοκοινωνικής στήριξης) δείχνει ότι όπως πάντα δεν έχουν ασχοληθεί με αυτό άνθρωποι της ψυχικής υγείας. Δεν είναι παράλογο και αντιφατικό αυτό; Επίσης σταθερά το Υπουργείο Παιδείας δείχνει να αγνοεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα στις Ευρωπαϊκές Συνδιασκέψεις των τελευταίων 15-20 χρόνων σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να προωθηθούν μέσω της σχολικής κοινότητας προγράμματα πρόληψης και προαγωγής ψυχικής υγείας. Επιπλέον είναι επιταγή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που αναγνωρίζει στην εκπαίδευση ένα νέο ρόλο επιπλέον για τον 21Ο αιώνα, αυτόν της έγκαιρης ανίχνευσης και αντιμετώπισης προβλημάτων που σχετίζονται με την Ψυχική Υγεία. Έτσι συμφωνώ απόλυτα με τη συνάδελφο που έθεσε το θέμα μιας Διεύθυνσης Προαγωγής Ψυχικής Υγείας (ανάγκη πλέον επιτακτική). Ιδιαίτερα εύστοχη η ιδέα της συναδέλφου να έχει ο Υπουργός Παιδείας μεταξύ των Συμβούλων του Ψυχολόγους. Το θέμα της ψυχοκοινωνικής κάλυψης των σχολείων είναι τόσο φλέγον που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. Και σίγουρα –πάλι συμφωνώ με τη συνάδελφο- δεν μπορεί να λείπει το όραμα από ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Πόσο μάλλον από μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται κυβέρνηση της Αριστεράς, που όσο κι αν υλοποιεί μνημονιακούς σχεδιασμός (ξέρουμε ότι όλα όσα περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο δεν είναι καινούρια, είχαν ξεκινήσει από σχεδιασμούς της Διαμαντοπούλου-τόσο πρόχειρα έχουν γίνει όλα) θα πρέπει να ρίξει τη ματιά της και στις ανάγκες της κοινωνίας Οι δομές που λειτουργούν διαγνωστικά μέσα στην εκπαίδευση (ΚΕΔΔΥ), που υποστηρίζουν ψυχοκοινωνικά τα σχολεία (ΣΣΝ) και συμπληρώνονται από τα ΚΕΣΥΠ για τον επαγγελματικό προσανατολισμό και τα Γραφεία Αγωγής Υγείας τόσα χρόνια επιτελούσαν ένα σημαντικό έργο για στήριξη της σχολικής κοινότητας κυρίως όπου είχαν την κατάλληλη στελέχωση. Οι ΣΣΝ για παράδειγμα αρχικά είχαν πρόβλεψη για θέσεις ειδικών -ψυχίατρος ή παιδοψυχίατρος, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί-. Εδώ να τονιστεί πόσο σημαντικοί είναι οι ψυχίατροι/παιδοψυχίατροι τόσο για τα ΚΕΔΔΥ όσο και για δομές ψυχοκοινωνικής στήριξης (στα πλαίσια της ειδικής αγωγής δεν θα πρέπει να παραλείπεται και η παράλληλη στήριξη). Αργότερα ειδικά στους ΣΣΝ τα κριτήρια αυτά προσαρμόστηκαν για όσους καταχρηστικά και χωρίς εφόδια ζητούσαν και καταλάμβαναν τέτοιες θέσεις χωρίς να τις εξυπηρετούν: παραδείγματα άπειρα. Γνωρίζουμε βέβαια και τις περιπτώσεις αρκετών ΣΣΝ όπου συνάδελφοι με ειδικότητες που προαναφέρθηκαν έκαναν τεράστιο έργο, δυσανάλογο αφού λειτουργούσαν πάντα με ελλείψεις στη στελέχωση και την υποδομή. Έτσι οι συνάδελφοι βρίσκονται με burn out και πάντα ματαιωμένοι από την Πολιτεία και τις επιλογές του Υπουργείου: το έργο τους ποτέ δεν αναγνωρίζεται, δεν υπάρχει καμμιά στήριξη, το θέμα δεν συζητιέται ποτέ ανοικτά -είναι σα να καλύπτεται από μια συνομωσία σιωπής- και επιπλέον όλες οι δομές που φυτοζωούν, τώρα με το νέο νόμο για τα Κέντρα Στήριξης Εκπαιδευτικού Έγου επί της ουσίας καταργούνται. Πρόβλεψη για την πολύχρονη και συγκεντρωμένη εμπειρία τόσων συναδέλφων ή την αξιοποίησή τους; ΚΑΜΜΙΑ Μήπως κλήθηκαν να καταθέσουν την πολύτιμη εμπειρία τους, να λάβουν μέρος στη συζήτηση ή και στο σχεδιασμό; Όχι βέβαια. Παρόλα αυτά οι προτάσεις και οι ενημερώσεις για αυτά τα θέματα έχουν κατατεθεί πολλές φορές στο Υπουργείο, ενυπόγραφα και με αριθμούς πρωτοκόλλου. Παρά το έργο που προσέφεραν αυτές οι δομές στη σχολική κοινότητα, αντί να αναβαθμιστούν και να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, ουσιαστικά καταργούνται. Τα ΚΕΣΥ λειτουργούν στο πλαίσιο περιφέρειας για να καλύψουν πόσα σχολεία; Απείρως περισσότερα από τις προηγούμενες δομές που λειτουργούσαν σε επίπεδο νομού. Ποιος είναι ο λόγος που ματαιώνονται τόσοι συνάδελφοι που έχουν καταθέσει την ψυχή τους εργαζόμενοι σε αυτές τις δομές, που έχουν μεγάλη εμπειρία από τις ανάγκες της σχολικής κοινότητας σε επίπεδο διαγνωστικό ή σε επίπεδο πρόληψης και προαγωγής ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής στήριξης της σχολικής κοινότητας; Με την ίδια λογική χρειάζεται να θέσουμε και το θέμα της δεύτερης ειδικότητας. Δεν προβλέπεται αξιοποίηση των εκπαιδευτικών που έχουν δεύτερο πτυχίο στην ψυχολογία και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, δεν προβλέπεται αναγνώριση της 2η; Ειδικότητας (αυτή η παράλειψη σταθερά συνεχίζεται μόνο εδώ και όχι με άλλους κλάδους που τους αναγνωρίζεται η 2η ειδικότητα). Το Υπουργείο δηλαδή σταθερά δεν αναγνωρίζει τις εξειδικεύσεις και τα προσόντα των εκπαιδευτικών που διαθέτουν και πλούσια εκπαιδευτική εμπειρία γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα προβλήματα που ταλανίζουν το σύγχρονο σχολείο αλλά και είναι άρτια και έγκυρα εκπαιδευμένοι ως ειδικοί για να καλύψουν τις ανάγκες της ψυχοκοινωνικής στήριξης στα σχολεία. Έτσι ένα κενό που υπάρχει είναι ότι δεν εμφανίζεται πουθενά κάποια πρόβλεψη για αναγνώριση 2ης ειδικότητας ψυχολόγου σε εκπαιδευτικούς που έχουν πτυχίο, άδεια ασκήσεως και εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία και αξιοποίησής της στα πλαίσια δομών ψυχοκοινωνικής στήριξης.