Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ανδρέας-συνταξιούχος' | 26 Μαρτίου 2018, 11:31

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Οι περιφερειακοί διευθυντές (σαν να μην έφταναν οι διοικητικοί προϊστάμενοι των διευθύνσεων) επιτείνουν τη γραφειοκρατία και περιχαρακώνουν την εκπαίδευση, γιατί δεν επιτρέπουν ουσιαστικές και υγιείς τοπικές πρωτοβουλίες, σε ένα ανοικτό δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, με αναγκαίες διαρκείς μεταρρυθμίσεις (κυρίως εσωτερικές-λειτουργικές, όπως η συνεχής βελτίωση των αναλυτικών προγραμμάτων και συγγραμμάτων, η «αναβάθμιση», κάθε μορφής, των εκπαιδευτικών κ.λ.π.). Διατηρείται έτσι, ο αλαζονικός υδροκεφαλισμός και ο άκρατος τεχνοκρατικός και διοικητικός παραγοντισμός, που δεν ταιριάζει σε εκπαίδευση και μας πηγαίνει 40 χρόνια πίσω… Ο διοικητικός τομέας της εκπαίδευσης έχει σπουδαία σημασία (τόσο εξωτερικά και γενικά, όσο και μέσα στην τάξη), αλλά υπάρχουν και άλλοι τρεις, σπουδαίοι πυλώνες χωρίς, βέβαια, να υπάρχουν αυστηρά διακριτά στεγανά, μεταξύ τους: Ο παιδαγωγικός, ο διδακτικός και ο επιστημονικός, * Ο διοικητικός προϊστάμενος έχει, στην ουσία και κυρίως, διοικητικά καθήκοντα και βέβαια για να τα ασκήσει πρέπει να διαθέτει και το κοκαλάκι της νυχτερίδας.. (Είναι ο εγκέφαλος της εκπαίδευσης). * Ο διευθυντής της σχολικής μονάδας, εκτός από το προσόν του διοικητικού (πιο περιορισμένο), θα πρέπει να έχει, κυρίως και το προσόν του παιδαγωγού και του ψυχολόγου. Είναι ο συντονιστής, ο διαμεσολαβητής και ο εκφραστής όλων των αποφάσεων, που θα λαμβάνονται από την πλειοψηφία του κυρίαρχου συλλόγου των εκπαιδευτικών και ο συνδετικός κρίκος με άλλους φορείς (γονείς, Ο.Τ.Α., μαθητές κλπ). (Είναι η καρδιά της εκπαίδευσης). * Ο σχολικός σύμβουλος (σημερινός συντονιστής κλπ) έχει το ρόλο, κυρίως του επιστημονικού τομέα, αλλά μαζί με αυτόν του παιδαγωγικού και του διδακτικού τομέα. (Είναι η ψυχή της εκπαίδευσης). Ο όρος συντονιστής είναι και πάλι διοικητικός και αόριστος (καμία σχεδόν σχέση με το ρόλο του). ** Βέβαια, ο εκπαιδευτικός είναι η ίδια η εκπαίδευση. Ο νόμος 1566/85 είχε εκπονηθεί κυρίως από τους εκπαιδευτικούς, μέσα από τα συνέδρια και τις επιστημονικές μελέτες τους, που κράτησαν αρκετά χρόνια και οι εκπαιδευτικοί θεωρούσαν τις όποιες «μεταρρυθμίσεις» σαν δικά τους παιδιά, γι αυτό και δεν υπήρξαν βασικές αντιρρήσεις στην εφαρμογή του και έμεινε ο νόμος διαχρονικός, ως προς τη φιλοσοφία του και τις αναλλοίωτες θεμελιώδεις αρχές. Και άλλοι αξιόλογοι νόμοι θεσπίστηκαν όπως π.χ. ο 309/76, (συμπλήρωμα του 1964, που έμεινε στα χαρτιά), με την καθιέρωση της Δημοτικής, αλλά απορροφήθηκαν από τον 1566 και έπαψαν να ισχύουν και να γίνονται αναφορές σε αυτούς. Ο παραπάνω νόμος 1566 είναι μνημείο σκοποθεσίας και στοχοθεσίας, βέβαια, αλλά ήταν πολύ προχωρημένος (και συνεχίζει), ως προς την πορεία της κοινωνίας και δεν έγινε αμέσως κατανοητός. Δεν προσαρμόζονται μόνο στα κοινωνικά δρώμενα, αλλά είχε και όραμα για τη βελτίωσή τους. Τα στελέχη της εκπαίδευσης θεσπίστηκαν με το Ν.1304/82, για να επιμορφωθούν, νωρίτερα, και να προλάβουν τη μεταρρύθμιση του Ν. 1566/85. Εκεί, στον ορισμό των στελεχών ιεραρχήθηκαν πρώτα οι σύμβουλοι και μετά οι διοικητικοί, που όμως, επειδή οι τελευταίοι είχαν στα χέρια τους το πελατειακό ρουσφέτι, ως το άγρυπνο μάτι της εκάστοτε εξουσίας, άρχισαν σιγά-σιγά, με τη συνεχή παρουσία τους στην κεντρική σκηνή, να παίρνουν «κεφάλι» και να υπονομεύουν τους πρώτους, που ενώ είχαν ένα κλιμάκιο παραπάνω, αντέστρεψαν την κατάσταση, δυστυχώς, με το πρόσχημα της «ανεπιθύμητης» και της δαιμονοποίησης της αξιολόγησης, παρόλο που ήταν, για πολλά χρόνια, διαμορφωτική και όχι τιμωρητική και δεν δημιουργούσε πρόβλημα. Ακόμα και σήμερα, διαφαίνεται ότι οι συντάκτες του προτεινόμενου σχεδίου είναι μάλλον διοικητικοί (το βλέπουμε και στο άρθρο 20 με τα οικονομικά, αλλά και του κόμπλεξ, ίσως κατωτερότητας, στο άρθρο 24, που θέτει ως προαπαιτούμενη την ξένη γλώσσα μόνο στους συντονιστές, δηλαδή παραδέχονται την ανωτερότητά τους!). Τελικά, θέλουμε να κάνουμε εκπαίδευση ικανή (με οικουμενικές αξίες), στο να συμβάλει και να επενδύσει στην πραγματική μόρφωση και παιδεία του λαού (στον κοινωνικό ανθρωπισμό, που συλλειτουργεί με τη δημοκρατία και όχι τον αυταρχισμό), ή θέλουμε (που δεν το θέλει κανένας, αλλά δεν καταλαβαίνουμε την αυτοκτονία μας), μία «εκπαίδευση», αλαζονική, για να παράγουμε στρατιωτάκια και ρομπότ (δυστυχισμένους και ψυχονευρωτικούς πολίτες); Χρειάζονται, φυσικά και οι διοικητικοί, για να κρατούν, με την «ψυχρή» τους τακτική, τις τυπικές διαδικασίες και να εφαρμόζουν τη στρατηγική επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης (με την έννοια του κεντρικού σχεδιασμού της αποστολής της εκπαίδευσης και όχι του στυγνού κομματισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το όλο ζήτημα δεν είναι και πολιτικό, που θέλει, όμως, άλλη συζήτηση). Στην οργανωμένη εκπαίδευση ο κεντρικός πυρήνας, δεν είναι ο διοικητικός κορμός της πειθαρχίας (που είναι αναγκαίος μέχρι κάποιο σημείο, αλλά να μη δίνει το μήνυμα ότι απευθύνεται σε πειθήνιους υπηκόους, που με αυτό τον τρόπο «προωθεί» άλλη κοινωνία). Τα διοικητικά προβλήματα μπορούν να επιλύονται, κυρίως, θεσμικά. Όταν λειτουργούν ενιαία και θεσμικά κριτήρια, δεν χρειάζονται πλέον εκδουλεύσεις σε πολιτικούς κλπ, οπότε, δεν θα «θεοποιούνται» οι διοικητικοί και δεν θα περιοριζόμαστε στο πλαίσιο της μιας μόνον άποψης-των διοικητικών. Για τους διορισμούς, μεταθέσεις, αποσπάσεις, τις υπεραριθμίες, τα κενά, την επιλογή των αμειβόμενων επιτροπών, τις επιμορφώσεις, τις άδειες, την τακτοποίηση των αναπληρωτών και ωρομισθίων, επιμορφώσεις, μετατάξεις, υπερωρίες, τις διάφορες υπηρεσιακές μεταβολές θα εφαρμόζονται οι θεσμοί (κυρίως ηλεκτρονικά και όχι με ψευτοπαραγοντισμούς) και αυτός είναι ο ρόλος των διοικητικών, μαζί βέβαια και με έκτακτες πρωτοβουλίες, ή δημόσιες σχέσεις.