Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Εκπαιδευτικός' | 26 Μαρτίου 2018, 11:39

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όταν έρχεται ένας νόμος για την οργάνωση και στελέχωση της αθμιας και βθμιας εκπαίδευσης, για την ακρίβεια για την αναδιοργάνωση και την επαναστελέχωση της εκπαίδευσης, περιμένει κανείς να δει το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται αυτή. Δηλαδή περιμένει να δει ποιοι είναι οι στόχοι που πρέπει να υπηρετηθούν, να περιγραφούν οι κεντρικοί άξονες της εκπαιδευτικής πολιτικής, να αναφερθούν οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούν οι δομές και τα εκπαιδευτικά στελέχη για να την υποστηρίξουν με επιτυχία και βεβαίως να υπάρξει μια επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη για τους λόγους που απέτυχαν οι προηγούμενες δομές. Κι αυτό γιατί παρόλο που η αποτυχία δεν διατυπώνεται ρητά, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο λόγος για την εκ βάθρων αλλαγή τους; Θα περίμενα λοιπόν να υπάρξει μια τεκμηρίωση των λόγων της αποτυχίας των νυν δομών και στελεχών, από την οποία να πηγάζει και η ανάγκη για νέες δομές και για νέα και ενδεχομένως άλλων ικανοτήτων στελέχη. Μέρος δε αυτής της τεκμηρίωσης θα μπορούσε να είναι η αξιολόγηση των δομών και των στελεχών από τους αποδέκτες του έργου τους, πράγμα που συχνά εξαγγελθηκε από το ίδιο το υππεθ. Αντί γι' αυτό έχουμε την οριζόντια αποψίλωση των νυν στελεχών, μέσω του περιορισμού των δύο θητειών σε οποιαδήποτε θέση. "Μα θα το πάρουν πίσω" ακούγεται, ή μάλλον ψιθυριζεται. Και τότε γιατί μπαίνει; Γιατί υποβιβάζεται η διαβούλευση σε μπλόφα και πεδίο ανταλλαγών κακού συνδικαλισμού; Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση της μοριολαγνείας, παρόλο που πολλά είναι άδικα, όπως η μη αναγνώριση διοικητικής προϋπηρεσίας στους προϊσταμένους επκ και η συμπίεση μέχρις εξάχνωσης των επιστημονικών προσόντων. Ούτε να πω για την άκριτη αποθέωση του εμπειρισμού και την υποβάθμιση της επεξεργασμένης επιστημονικά εμπειρίας. Ούτε να θίξω το θέμα της αποεκπαιδευτικοποίησης της εκπαίδευσης μέσω της σιωπηλής μεταφοράς εκπαιδευτικών αρμοδιοτήτων σε διοικητικούς υπαλλήλους. Όλα αυτά προκαλούν ατελείωτες και συχνά ενδιαφέρουσες συζητήσεις όπου ο καθένας μπορεί να έχει δίκιο σε πολλά. Είναι όμως εκτός πλαισίου. Δεν υπάρχει γήπεδο. Παίζουμε τριγύρω, ολούθε, χωρίς τέρματα, χωρίς στόχους. Ούτε το άθλημα δεν ξέρουμε. Αγώνας ταχύτητας; Αντοχής; Στιβος; Μπάλα που πρέπει να μπει σε στόχο; Ή απλώς παίζουμε το εύκολο παιχνίδι με τις καρέκλες; Οπως κι αν έχει, φαίνεται σαν να ψάχνουμε ίσως μόνο για ευχαριστημενους θεατές. Για οπαδούς. Αλλά τότε είμαστε εξ ορισμού χαμένοι όλοι. Τουλάχιστον ως εκπαίδευση. Και σταθερά ως χώρα.