Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ekizoon' | 26 Μαρτίου 2018, 14:59

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο έπρεπε να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία. Η συμφοιτήτριά μου όμως όχι. Τον Σεπτέμβριο διορίστηκε αναπληρώτρια και την άλλη χρονιά μόνιμη (ναι, υπήρχαν και τέτοιες ειδικότητες κάποτε). Όταν μετά από τρία σχολικά έτη μπορούσα και εγώ πλέον να υποβάλλω χαρτιά υπήρχαν θέσεις μόνο για ωρομίσθιους. Εργάστηκα έτσι εννέα σχολικά έτη (ωρομίσθιος με έως και 24 ώρες εβδομαδιαίως- παράνομα βέβαια αλλά ποιος νοιάζεται, σημασία τότε είχε να πετύχουμε την περιβόητη σύγκλιση με την ΟΝΕ) και όταν επιτέλους μονιμοποιήθηκα είχα μόνο 4 έτη προϋπηρεσίας παρόλο που μέσα στην τάξη βρισκόμουν περισσότερες ώρες από τους μόνιμους καθηγητές. Στην διάρκεια αυτών των 12 ετών η εν λόγω συμφοιτήτριά μου έκανε τρία παιδιά και έλλειπε από την τάξη τις έξι σχολικές χρονιές. Ωστόσο είχε σχεδόν 12 χρόνια διδακτική προϋπηρεσία. Η στρατιωτική θητεία μου είχε κοστίσει (εκτός των άλλων) 8 χρόνια διδακτικής προϋπηρεσίας στα χαρτιά! Αλλά όχι μόνο αυτό. Η παλιά συμφοιτήτρια είχε νέα πεθερά και έτσι τα χρόνια της άδειάς της μπόρεσε να συλλέξει έναν μεγάλο σωρό τυπικών προσόντων. Όταν εγώ διοριζόμουνα δόκιμος εκπαιδευτικός στην επαρχία, εκείνη γινότανε διευθύντρια στην πόλη. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν παρακολούθησα την γεωμετρική αύξηση ενός νέου τύπου δασκάλου: ο κυνηγός προσόντων. Δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική γνώση αλλά για το χαρτί. Η χρησιμοθηρία είναι η αρχή του. Πολλοί-χωρίς να ξέρουμε πόσοι ακριβώς - απέκτησαν έναν συρφετό τυπικών προσόντων αντιγράφοντας, λογοκλέβοντας, ανταλλάσοντας, εξαγοράζοντας. Για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι μόνο ένας τρόπος υπάρχει: γραπτές εξετάσεις από θεσμούς όπως οι πανελλήνιες εξετάσεις ή το ΑΣΕΠ. Αν μας ενδιαφέρει η διδακτική προϋπηρεσία, αν είναι πραγματικά χρήσιμη στην διεκπεραίωση των διαφόρων υποχρεώσεων των θέσεων ευθύνης, τότε πρέπει να προσμετρηθεί η αληθινή, αυτή που χτίζεται ώρα με την ώρα μέσα στην τάξη. Διαφορετικά αποκαλύπτεται η υποκριτική της χρήση και θυσία στον βωμό των (βασικά υποκειμενικών, συντεχνιακών και μικροπολιτικών) σκοπιμοτήτων. Τα υπόλοιπα είναι διαφημιστικά σλόγκαν. Αν η δικαιοσύνη έχει κάποια σημασία τότε η διδακτική προϋπηρεσία θα πρέπει να μετρηθεί με πραγματικές ώρες μέσα στην τάξη και τα προσόντα με εξετάσεις από αξιόπιστο θεσμό. Κάθε άλλη επιλογή θα δημιουργήσει στρατιές δυσαρεστημένων που θα ταμπουρώνονται πίσω από συνθήματα τύπου ‘συνταγματικότητα, προσόντα, εμπειρία, προσφορά κλπ’ και θα πολεμούν με κάθε μέσο (υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι μεσάζοντες και μάλιστα σε τόσο καλές τιμές όπως π.χ. η υπόσχεση μιας ψήφου) με αποτέλεσμα να ανακυκλώνεται το νεοελληνικό ρεζίλι το οποίο δυστυχώς δεν παραγράφεται στην ιστορία.