Θα ήθελα πραγματικά να επιτύχει η προσπάθεια αυτή που αναπτύσσεται για την διόρθωση των κακώς κειμένων στην Ανώτατη εκπαίδευση. Η συζήτηση για τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος είναι κάτι που απασχολεί την κοινωνία εδώ και χρόνια. Με την ανάπτυξη του διαδικτύου έχουν αναπτυχθεί πάρα πολλές συζητήσεις. Παραθέτω ένα σύνδεσμο μόνο από έναν ιστότοπο.
http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=19617
Περαιτέρω νομίζω ότι ο χρόνος που διατείθεται για την δημόσια διαβούλευση και κατάστρωση νομοσχεδίου είναι εξαιρετικά μικρός. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς ένα σύστημα που νοσεί επί 30 χρόνια με αλλαγές επί αλλαγών και ασσύμετρο σχεδιασμό θα αποκτήσει σώμα και μορφή μέσα σε 2 μήνες ώστε όλοι οι Έλληνες μαζί να στηρίξουν μια προσπάθεια επένδυσης σε εκπαιδευτικές αξίες.
Ας πούμε κάποια σημαντικά προβλήματα :
- η επιστροφή του εκπαιδευτικού έργου ώς προτεραιότητα από τα μέλη ΔΕΠ. Η διαστρέβλωση του συστήματος έχει οδηγήσει τμήματα και εργαστήρια να δρούν με διαφορετικές ταχύτητες.
- η διαμόρφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ώστε οι απόφοιτοι να μπορούν τα κάνουν συνειδητή επιλογή (αυτό εν μέρει λύνεται με την δημιουργία προπαρασκευαστικού έτους στις σχολές, είναι σωστή κατεύθυνση)
- η λειτουργία των συνδικαλιστικών και φοιτητικών παρατάξεων.
Ποιά είναι η πρόθεση του υπουργείου για αυτό το πρόβλημα? Πώς θα εξασφαλισθεί η ανεξάρτητη λειτουργία του εκπαιδευτικού έργου από την οργανωμένη πολιτικοποίηση μέσα σε έναν χώρο εκπαίδευσης?
Αυτά είναι βαθιά κοινωνικά προβλήματα που δεν λύνονται μόνο με μια μεταρρύθμιση διοίκησης.
Τα διακυβεύματα όπως παρατίθενται στο παραπάνω κείμενο είναι σωστά. Και η γενική κατεύθυνση της πρωτοβουλίας έχει σωστές βάσεις. Όμως πώς σε 2 μήνες θα φθάσουμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα?
Προτείνω να ανοίξετε περισσότερο τον διάλογο στην κοινωνία σε αυτό το θέμα. Αν είναι να γίνουν αλλαγές με ορίζονται 50 ετών που θα εξασφαλίζουν μια ασφαλή εκπαιδευτική σταδιοδρομία χρειάζεστε την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Σε τέτοιους καιρούς οι αβεβαιότητες μεταρρυθμίσεων στην παιδεία πρέπει να είναι ελαχιστοποιημένες. Δεν αρκεί μόνο μία λύσ, πρέπει να είναι η βέλτιστη αν θέλουμε να έχουμε ώς άξονα ανπάπτυξης την παιδεία και την εκπαίδευση.
Θα ήθελα πραγματικά να επιτύχει η προσπάθεια αυτή που αναπτύσσεται για την διόρθωση των κακώς κειμένων στην Ανώτατη εκπαίδευση. Η συζήτηση για τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος είναι κάτι που απασχολεί την κοινωνία εδώ και χρόνια. Με την ανάπτυξη του διαδικτύου έχουν αναπτυχθεί πάρα πολλές συζητήσεις. Παραθέτω ένα σύνδεσμο μόνο από έναν ιστότοπο. http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=19617 Περαιτέρω νομίζω ότι ο χρόνος που διατείθεται για την δημόσια διαβούλευση και κατάστρωση νομοσχεδίου είναι εξαιρετικά μικρός. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς ένα σύστημα που νοσεί επί 30 χρόνια με αλλαγές επί αλλαγών και ασσύμετρο σχεδιασμό θα αποκτήσει σώμα και μορφή μέσα σε 2 μήνες ώστε όλοι οι Έλληνες μαζί να στηρίξουν μια προσπάθεια επένδυσης σε εκπαιδευτικές αξίες. Ας πούμε κάποια σημαντικά προβλήματα : - η επιστροφή του εκπαιδευτικού έργου ώς προτεραιότητα από τα μέλη ΔΕΠ. Η διαστρέβλωση του συστήματος έχει οδηγήσει τμήματα και εργαστήρια να δρούν με διαφορετικές ταχύτητες. - η διαμόρφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ώστε οι απόφοιτοι να μπορούν τα κάνουν συνειδητή επιλογή (αυτό εν μέρει λύνεται με την δημιουργία προπαρασκευαστικού έτους στις σχολές, είναι σωστή κατεύθυνση) - η λειτουργία των συνδικαλιστικών και φοιτητικών παρατάξεων. Ποιά είναι η πρόθεση του υπουργείου για αυτό το πρόβλημα? Πώς θα εξασφαλισθεί η ανεξάρτητη λειτουργία του εκπαιδευτικού έργου από την οργανωμένη πολιτικοποίηση μέσα σε έναν χώρο εκπαίδευσης? Αυτά είναι βαθιά κοινωνικά προβλήματα που δεν λύνονται μόνο με μια μεταρρύθμιση διοίκησης. Τα διακυβεύματα όπως παρατίθενται στο παραπάνω κείμενο είναι σωστά. Και η γενική κατεύθυνση της πρωτοβουλίας έχει σωστές βάσεις. Όμως πώς σε 2 μήνες θα φθάσουμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα? Προτείνω να ανοίξετε περισσότερο τον διάλογο στην κοινωνία σε αυτό το θέμα. Αν είναι να γίνουν αλλαγές με ορίζονται 50 ετών που θα εξασφαλίζουν μια ασφαλή εκπαιδευτική σταδιοδρομία χρειάζεστε την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Σε τέτοιους καιρούς οι αβεβαιότητες μεταρρυθμίσεων στην παιδεία πρέπει να είναι ελαχιστοποιημένες. Δεν αρκεί μόνο μία λύσ, πρέπει να είναι η βέλτιστη αν θέλουμε να έχουμε ώς άξονα ανπάπτυξης την παιδεία και την εκπαίδευση.