Ως προς την ίδρυση Τμήματος Ψυχολογίας και τη διατήρηση του Τμήματος Φ.Π.Ψ., στα οποία θέλω να αναφερθώ εδώ, οι αλλαγές που προωθούνται φοβάμαι ότι εγείρουν σοβαρά ζητήματα ακαδημαϊκής και ηθικής τάξης. Αναρωτιέμαι σε ποιον συνολικό ακαδημαϊκό σχεδιασμό μπορεί να εντάσσεται η διατήρηση του Τμήματος ΦΠΨ με παράλληλη ίδρυση ξεχωριστού Τμήματος Ψυχολογίας στο Π.Ι., από την μία πλευρά, και η διάλυση του Τμήματος Φ.Π.Ψ. στο ΕΚΠΑ με απορρόφηση των ψυχολόγων που υπηρετούν σε αυτό από το υπάρχον Τμήμα Ψυχολογίας, από την άλλη. Σημειωτέον ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές στο ΕΚΠΑ (δηλ. η διάλυση του Τμήματος Φ.Π.Ψ. και η απορρόφηση του Τομέα Ψυχολογίας από το οικείο Τμήμα) δρομολογούνται μετά από μόλις 5 χρόνια συνύπαρξης των δύο Τμημάτων. Γιατί λοιπόν να επαναληφθεί ένα αποτυχημένο μοντέλο στο Π.Ι.; Από ποια ελατήρια μπορεί να κινούνται τέτοιες αλλαγές, αν όχι από απλούς συσχετισμούς δύναμης και ιδιοτελείς στρατηγικές; Εύχομαι να μην είναι έτσι. Στη μεθόδευση των αλλαγών, όμως, υπάρχει σε κάθε περίπτωση και ένα άλλο ζήτημα ακαδημαϊκής ηθικής: Αν ο Τομέας Ψυχολογίας του Τμήματος Φ.Π.Ψ. στο Π.Ι. εκτιμά ότι θα συμβάλει καλύτερα στο πανεπιστήμιο με την μετεξέλιξή του σε Τμήμα Ψυχολογίας, δεν θα πρέπει αυτό να αποτελέσει αυτονόητα βάση συζήτησης για τις προωθούμενες αλλαγές; Νομίζω ότι η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητα καταφατική. Ακαδημαϊκά σοβαρές αλλαγές δεν γίνονται με άσκηση πυγμής – ούτε φυσικά επαναλαμβάνοντας μοντέλα αποτυχημένα στο μόλις πρόσφατο παρελθόν.
Ως προς την ίδρυση Τμήματος Ψυχολογίας και τη διατήρηση του Τμήματος Φ.Π.Ψ., στα οποία θέλω να αναφερθώ εδώ, οι αλλαγές που προωθούνται φοβάμαι ότι εγείρουν σοβαρά ζητήματα ακαδημαϊκής και ηθικής τάξης. Αναρωτιέμαι σε ποιον συνολικό ακαδημαϊκό σχεδιασμό μπορεί να εντάσσεται η διατήρηση του Τμήματος ΦΠΨ με παράλληλη ίδρυση ξεχωριστού Τμήματος Ψυχολογίας στο Π.Ι., από την μία πλευρά, και η διάλυση του Τμήματος Φ.Π.Ψ. στο ΕΚΠΑ με απορρόφηση των ψυχολόγων που υπηρετούν σε αυτό από το υπάρχον Τμήμα Ψυχολογίας, από την άλλη. Σημειωτέον ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές στο ΕΚΠΑ (δηλ. η διάλυση του Τμήματος Φ.Π.Ψ. και η απορρόφηση του Τομέα Ψυχολογίας από το οικείο Τμήμα) δρομολογούνται μετά από μόλις 5 χρόνια συνύπαρξης των δύο Τμημάτων. Γιατί λοιπόν να επαναληφθεί ένα αποτυχημένο μοντέλο στο Π.Ι.; Από ποια ελατήρια μπορεί να κινούνται τέτοιες αλλαγές, αν όχι από απλούς συσχετισμούς δύναμης και ιδιοτελείς στρατηγικές; Εύχομαι να μην είναι έτσι. Στη μεθόδευση των αλλαγών, όμως, υπάρχει σε κάθε περίπτωση και ένα άλλο ζήτημα ακαδημαϊκής ηθικής: Αν ο Τομέας Ψυχολογίας του Τμήματος Φ.Π.Ψ. στο Π.Ι. εκτιμά ότι θα συμβάλει καλύτερα στο πανεπιστήμιο με την μετεξέλιξή του σε Τμήμα Ψυχολογίας, δεν θα πρέπει αυτό να αποτελέσει αυτονόητα βάση συζήτησης για τις προωθούμενες αλλαγές; Νομίζω ότι η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητα καταφατική. Ακαδημαϊκά σοβαρές αλλαγές δεν γίνονται με άσκηση πυγμής – ούτε φυσικά επαναλαμβάνοντας μοντέλα αποτυχημένα στο μόλις πρόσφατο παρελθόν.