Στην περίπτωση του Τμήματος ΦΠΨ και της ίδρυσης Τμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι εξόφθαλμες μια σειρά άστοχων ρυθμίσεων στο προτεινόμενο νομοσχέδιο, τη στιγμή που η λύση βρίσκεται επίσης ολοφάνερα μπροστά στα μάτια όλων. Πραγματικά προκαλούν έκπληξη τα εξής παράδοξα:
1) η παραμονή του Τομέα Ψυχολογίας σε ένα Τμήμα ΦΠΨ που εδώ και χρόνια έπρεπε να είχε κατατμηθεί, 2) η πρόβλεψη ξεχωριστής λειτουργίας Τομέα Ψυχολογίας και Τμήματος Ψυχολογίας στο ίδιο ίδρυμα, τη στιγμή που η ένταξη του πρώτου στο δεύτερο είναι αυτονόητη και απαραίτητη για την ενδυνάμωση του υπό σύσταση Τμήματος Ψυχολογίας , 3) η μετακίνηση στο υπό ίδρυση Τμήμα Ψυχολογίας μελών ΔΕΠ του ΦΠΨ (συμπεριλαμβανομένων φιλοσόφων και παιδαγωγών, με όραμα άραγε τη μετακίνηση του ΦΠΨ στο Τμήμα Ψυχολογίας;), 4) η απόφαση Συγκλήτου για τη στελέχωση ενός Τμήματος Ψυχολογίας, αφού πετάγεται εκεί το μπαλάκι για τις παραπάνω μετακινήσεις, ωσάν να χρειάζεται έγκριση για το αυτονόητο, δηλαδή για τη μετακίνηση ψυχολόγων σε Τμήμα Ψυχολογίας. Εκτός και αν η απόφαση Συγκλήτου απαιτείται για να μην κάνει δεκτές τις αιτήσεις μετακίνησης στο νέο Τμήμα μελών των οποίων το γνωστικό αντικείμενο δεν εμπίπτει στον επιστημονικό κλάδο της ψυχολογίας, αιτήσεις ωστόσο που το ίδιο νομοσχέδιο προβλέπει, 5) η αυτονόητη μετακίνηση του Τομέα Ψυχολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας αφήνει ένα τμήμα ΦΠΨ χωρίς το τελευταίο γράμμα στον τίτλο του, που είναι ακατανόητο γιατί το διατηρεί.
Η ολοφάνερη λύση: ο διαχωρισμός των σαφώς διακριτών επιστημονικών κλάδων του Τμήματος ΦΠΨ με την ίδρυση ενός Τμήματος Φιλοσοφίας, ενός Τμήματος Ψυχολογίας και την απορρόφηση των μελών του τομέα Παιδαγωγικής σε υπάρχοντα Παιδαγωγικά τμήματα του Πανεπιστημίου.
Στην περίπτωση του Τμήματος ΦΠΨ και της ίδρυσης Τμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι εξόφθαλμες μια σειρά άστοχων ρυθμίσεων στο προτεινόμενο νομοσχέδιο, τη στιγμή που η λύση βρίσκεται επίσης ολοφάνερα μπροστά στα μάτια όλων. Πραγματικά προκαλούν έκπληξη τα εξής παράδοξα: 1) η παραμονή του Τομέα Ψυχολογίας σε ένα Τμήμα ΦΠΨ που εδώ και χρόνια έπρεπε να είχε κατατμηθεί, 2) η πρόβλεψη ξεχωριστής λειτουργίας Τομέα Ψυχολογίας και Τμήματος Ψυχολογίας στο ίδιο ίδρυμα, τη στιγμή που η ένταξη του πρώτου στο δεύτερο είναι αυτονόητη και απαραίτητη για την ενδυνάμωση του υπό σύσταση Τμήματος Ψυχολογίας , 3) η μετακίνηση στο υπό ίδρυση Τμήμα Ψυχολογίας μελών ΔΕΠ του ΦΠΨ (συμπεριλαμβανομένων φιλοσόφων και παιδαγωγών, με όραμα άραγε τη μετακίνηση του ΦΠΨ στο Τμήμα Ψυχολογίας;), 4) η απόφαση Συγκλήτου για τη στελέχωση ενός Τμήματος Ψυχολογίας, αφού πετάγεται εκεί το μπαλάκι για τις παραπάνω μετακινήσεις, ωσάν να χρειάζεται έγκριση για το αυτονόητο, δηλαδή για τη μετακίνηση ψυχολόγων σε Τμήμα Ψυχολογίας. Εκτός και αν η απόφαση Συγκλήτου απαιτείται για να μην κάνει δεκτές τις αιτήσεις μετακίνησης στο νέο Τμήμα μελών των οποίων το γνωστικό αντικείμενο δεν εμπίπτει στον επιστημονικό κλάδο της ψυχολογίας, αιτήσεις ωστόσο που το ίδιο νομοσχέδιο προβλέπει, 5) η αυτονόητη μετακίνηση του Τομέα Ψυχολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας αφήνει ένα τμήμα ΦΠΨ χωρίς το τελευταίο γράμμα στον τίτλο του, που είναι ακατανόητο γιατί το διατηρεί. Η ολοφάνερη λύση: ο διαχωρισμός των σαφώς διακριτών επιστημονικών κλάδων του Τμήματος ΦΠΨ με την ίδρυση ενός Τμήματος Φιλοσοφίας, ενός Τμήματος Ψυχολογίας και την απορρόφηση των μελών του τομέα Παιδαγωγικής σε υπάρχοντα Παιδαγωγικά τμήματα του Πανεπιστημίου.