Η αξιολόγηση θα πρέπει να έχει σαφή δομικό χαρακτήρα και να λειτουργεί αφυπνιστικά σε όσους βλέπουν την εκπαίδευση ως λιμανάκι για ξεκούραση.
Να μη λειτουργεί τιμωρητικά αλλά ταυτόχρονα να κινητοποιεί τον εκπαιδευτικό με κίνητρα ακόμη και οικονομικά.
Από την άλλη θα πρέπει να στοχεύει στο "ξεβόλεμα" χιλιάδων βολεμένων εκπαιδευτικών που κριτικάρουν τα πάντα και κυρίως διευθυντές και υποδιευθυντές που ενώ είναι επιφορτισμένοι με όλο το χαμαλίκι μιας σχολικής μονάδας ωστόσο δεν συνεισφέρουν καθόλου όποτε τους ζητείται επικαλούμενοι ότι δεν γνωρίζουν από διοικητικά (βλεπε κυρίως εκπαιδευτές θεωρητικών επιστημών)
Εδώ βέβαια θα πρέπει να θιγεί η ανάγκη για τοποθέτηση τουλάχιστον (1) ενός μόνιμου διοικητικού γραμματεά που θα γνωρίζει τη συνέχεια του σχολείου και θα συνδέει τις διοικήσεις κάτι που θα συμβάλει στο να παραμένουν προσηλώμένοι στα διδακτικά τους καθήκοντα οι εκπαιδευτικοί χωρίς το άλλοθι των εξωδιδακτικών καθηκόντων. Τότε ναι θα αξιολογούνται ορθά και χωρίς στρεβλά άλλοθι.
Αξιολόγηση σημαίνει και επιβράβευση όσων ξεχωρίζουν, αλλιώς γιατί να τον αξιολογείς? Ποιοι το κίνητρο να γίνει καλυτερος?
Επίσης σημαίνει εμπιστοσύνη τυο αξιολογούμενου προς τον αξιολογητή, τέρμα πια οι αυθεντίες και οι παντογνώστες. Ο θεσμός του μέντορα κακώς έχει μείνει πίσω και θα έπρεπε να καλλιεργεί βαθιές σχέσεις μεταξύ του καθοδηγούμενου και του μέντορα αλλά και ανάμεσα στα μέλη του συλλόγου διδασκόντων.
Στρατηγικός στόχος θα πρέπει να είναι η εξωτερική αξιολόγηση (όχι από κοινωνία και γονείς που εν πολλοίς θα βγάλουν άχτι) αλλά από επιστημονικές ομάδες στήριξης του Υπουργείου (από άλλες περιοχές) που θα σκοπεύουν όχι απλώς στην καταγραφή της αξιολόγησης αλλά στη υποβολή προτάσεων για διόρθωση των αδυναμιών (προσωπικών και συλλογικών) πάντα με σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα.
Η αξιολόγηση είναι τεράστια θεματική και δεν εξαντλείται σε ένα topic, ωστόσο βήμα βημα κάθε νομοθέτημα πρέπει να εκλεπτύνει τις αδυναμίες και κυρίως να μην ξηλώνει ….(απαιτείται υπευθυνότητα και από τους επόμενους, αλλιώς οι εκπαιδευτικοί θα νιώθουν ότι κάθε 4 χρόνια ή όποτε αλλάζουν οι κυβερνήσεις, άλλοτε θα διανύουν περιόδους αξιολόγησης και άλλοτε περιόδους αδιαφορίας
Η αξιολόγηση θα πρέπει να έχει σαφή δομικό χαρακτήρα και να λειτουργεί αφυπνιστικά σε όσους βλέπουν την εκπαίδευση ως λιμανάκι για ξεκούραση. Να μη λειτουργεί τιμωρητικά αλλά ταυτόχρονα να κινητοποιεί τον εκπαιδευτικό με κίνητρα ακόμη και οικονομικά. Από την άλλη θα πρέπει να στοχεύει στο "ξεβόλεμα" χιλιάδων βολεμένων εκπαιδευτικών που κριτικάρουν τα πάντα και κυρίως διευθυντές και υποδιευθυντές που ενώ είναι επιφορτισμένοι με όλο το χαμαλίκι μιας σχολικής μονάδας ωστόσο δεν συνεισφέρουν καθόλου όποτε τους ζητείται επικαλούμενοι ότι δεν γνωρίζουν από διοικητικά (βλεπε κυρίως εκπαιδευτές θεωρητικών επιστημών) Εδώ βέβαια θα πρέπει να θιγεί η ανάγκη για τοποθέτηση τουλάχιστον (1) ενός μόνιμου διοικητικού γραμματεά που θα γνωρίζει τη συνέχεια του σχολείου και θα συνδέει τις διοικήσεις κάτι που θα συμβάλει στο να παραμένουν προσηλώμένοι στα διδακτικά τους καθήκοντα οι εκπαιδευτικοί χωρίς το άλλοθι των εξωδιδακτικών καθηκόντων. Τότε ναι θα αξιολογούνται ορθά και χωρίς στρεβλά άλλοθι. Αξιολόγηση σημαίνει και επιβράβευση όσων ξεχωρίζουν, αλλιώς γιατί να τον αξιολογείς? Ποιοι το κίνητρο να γίνει καλυτερος? Επίσης σημαίνει εμπιστοσύνη τυο αξιολογούμενου προς τον αξιολογητή, τέρμα πια οι αυθεντίες και οι παντογνώστες. Ο θεσμός του μέντορα κακώς έχει μείνει πίσω και θα έπρεπε να καλλιεργεί βαθιές σχέσεις μεταξύ του καθοδηγούμενου και του μέντορα αλλά και ανάμεσα στα μέλη του συλλόγου διδασκόντων. Στρατηγικός στόχος θα πρέπει να είναι η εξωτερική αξιολόγηση (όχι από κοινωνία και γονείς που εν πολλοίς θα βγάλουν άχτι) αλλά από επιστημονικές ομάδες στήριξης του Υπουργείου (από άλλες περιοχές) που θα σκοπεύουν όχι απλώς στην καταγραφή της αξιολόγησης αλλά στη υποβολή προτάσεων για διόρθωση των αδυναμιών (προσωπικών και συλλογικών) πάντα με σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα. Η αξιολόγηση είναι τεράστια θεματική και δεν εξαντλείται σε ένα topic, ωστόσο βήμα βημα κάθε νομοθέτημα πρέπει να εκλεπτύνει τις αδυναμίες και κυρίως να μην ξηλώνει ….(απαιτείται υπευθυνότητα και από τους επόμενους, αλλιώς οι εκπαιδευτικοί θα νιώθουν ότι κάθε 4 χρόνια ή όποτε αλλάζουν οι κυβερνήσεις, άλλοτε θα διανύουν περιόδους αξιολόγησης και άλλοτε περιόδους αδιαφορίας