Ως μητέρα παιδιού-εφήβου που φοιτά σε Πρότυπο Γυμνάσιο, επικροτώ την ενίσχυση του θεσμού των πρότυπων γυμνασίων αυξάνοντας τον αριθμό τους προκειμένου να δίνεται σε μεγαλύτερο αριθμό μαθητών η δυνατότητα στην αριστεία.
Ωστόσο, επισημαίνω ότι η καλλιέργεια της αριστείας επιτυγχάνεται μόνο σε κλίμα συναισθηματικής ασφάλειας, σταθερότητας και ευγενούς άμιλλας των παιδιών. Για τη συναισθηματική δε ασφάλεια των παιδιών σ’ αυτήν την ηλικία, τον πρώτο λόγο έχουν οι φίλοι, οι συμμαθητές τους. Στα σχολεία αυτά φοιτούν παιδιά τα οποία, εκτός από πολύ καλοί μαθητές, έχουν και πολλές άλλες σημαντικές ιδιότητες, όπως το ότι είναι έφηβοι σαν όλους τους άλλους, που χτίζουν με κόπο και χαίρονται τις παρέες τους, που αγαπάνε και ερωτεύονται. Σίγουρα δεν είναι ούτε “ρομποτάκια” ούτε πειραματόζωα που συνεχώς δοκιμάζουμε τις αντοχές τους. Η διαρκής κρίση της επάρκειας αυτών των παιδιών, ωσάν αυτό που πέτυχαν μία φορά να μην είναι αρκετό για να δείξουν ότι αξίζουν να φοιτούν σε ένα καλό σχολείο, αλλά πρέπει να το επιβεβαιώνουν πολλές φορές, σαν ένοχοι για τις θέσεις που έχουν καταλάβει ή έχουν πάρει από κάποιους άλλους, σαφώς δεν προάγει την εργατικότητά τους, την αριστεία τους ή τον αγώνα τους προς την ολόπλευρη αυτοπραγμάτωση. Αντίθετα, αυτό που προάγει είναι το αίσθημα της αδικίας, της κούρασης και ακόμη χειρότερα του ανηλεούς ανταγωνισμού.
H σχολική πορεία από τα Πρότυπα Γυμνάσια στα διασυνδεδεμένα Πρότυπα Λύκεια πρέπει να συνεχίσει να γίνεται αυτοδίκαια! Η εισαγωγή προϋπόθεσης να υπάρχει μέσος όρος βαθμολογίας στο γυμνάσιο πάνω από ένα όριο, π.χ. άνω του 18, για την εισαγωγή στο αντίστοιχο Λύκειο, αλλά και κάλυψη των κενών θέσεων με εξετάσεις στα Πρότυπα Λύκεια, όπως γίνεται και τώρα, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ως μητέρα παιδιού-εφήβου που φοιτά σε Πρότυπο Γυμνάσιο, επικροτώ την ενίσχυση του θεσμού των πρότυπων γυμνασίων αυξάνοντας τον αριθμό τους προκειμένου να δίνεται σε μεγαλύτερο αριθμό μαθητών η δυνατότητα στην αριστεία. Ωστόσο, επισημαίνω ότι η καλλιέργεια της αριστείας επιτυγχάνεται μόνο σε κλίμα συναισθηματικής ασφάλειας, σταθερότητας και ευγενούς άμιλλας των παιδιών. Για τη συναισθηματική δε ασφάλεια των παιδιών σ’ αυτήν την ηλικία, τον πρώτο λόγο έχουν οι φίλοι, οι συμμαθητές τους. Στα σχολεία αυτά φοιτούν παιδιά τα οποία, εκτός από πολύ καλοί μαθητές, έχουν και πολλές άλλες σημαντικές ιδιότητες, όπως το ότι είναι έφηβοι σαν όλους τους άλλους, που χτίζουν με κόπο και χαίρονται τις παρέες τους, που αγαπάνε και ερωτεύονται. Σίγουρα δεν είναι ούτε “ρομποτάκια” ούτε πειραματόζωα που συνεχώς δοκιμάζουμε τις αντοχές τους. Η διαρκής κρίση της επάρκειας αυτών των παιδιών, ωσάν αυτό που πέτυχαν μία φορά να μην είναι αρκετό για να δείξουν ότι αξίζουν να φοιτούν σε ένα καλό σχολείο, αλλά πρέπει να το επιβεβαιώνουν πολλές φορές, σαν ένοχοι για τις θέσεις που έχουν καταλάβει ή έχουν πάρει από κάποιους άλλους, σαφώς δεν προάγει την εργατικότητά τους, την αριστεία τους ή τον αγώνα τους προς την ολόπλευρη αυτοπραγμάτωση. Αντίθετα, αυτό που προάγει είναι το αίσθημα της αδικίας, της κούρασης και ακόμη χειρότερα του ανηλεούς ανταγωνισμού. H σχολική πορεία από τα Πρότυπα Γυμνάσια στα διασυνδεδεμένα Πρότυπα Λύκεια πρέπει να συνεχίσει να γίνεται αυτοδίκαια! Η εισαγωγή προϋπόθεσης να υπάρχει μέσος όρος βαθμολογίας στο γυμνάσιο πάνω από ένα όριο, π.χ. άνω του 18, για την εισαγωγή στο αντίστοιχο Λύκειο, αλλά και κάλυψη των κενών θέσεων με εξετάσεις στα Πρότυπα Λύκεια, όπως γίνεται και τώρα, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.