Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κ. Χαβέλας' | 24 Απριλίου 2020, 09:46

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είμαι 49 ετών και στα τόσα χρόνια που είμαι αναπληρωτής ποτέ δεν αρνήθηκα να πάω σε σχολείο που η κυβέρνηση με τοποθέτησε. Δεν απουσίασα ούτε μία μέρα αδικαιολόγητα από κανένα σχολείο. Πάντα δηλώνω την επιθυμία μου να πάω σε δυσπρόσιτες περιοχές. Από όλες τις φορές που δήλωσα ότι επιθυμώ να πάω σε δυσπρόσιτα σχολεία, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω μόνο δύο φορές. Οι λόγοι είναι αρκετοί. Κυριότερος λόγος είναι ότι η πρόσληψή μας δεν καθορίζεται μια φορά απ’ την αρχή αλλά σε διάφορες φάσεις. Πότε βρίσκομε στην κορυφή της λίστας και πότε στο τέλος ανάλογα τη φάση πρόσληψης. Ένας άλλος λόγος είναι ότι έχω την ατυχία να μην έχω οικογένεια (και πώς να κάνει κανείς με τόσες μετακινήσεις κάθε χρόνο), άρα επιλέγω σχολείο πάντα τελευταίος. Οι ερωτήσεις μου είναι: 1. Γιατί θα πρέπει να πληρώνω εγώ την ασυνέπεια άλλων; 2. Γιατί θα πρέπει να τιμωρούμε έμμεσα και άδικα όταν ενώ επιλέγω δυσπρόσιτο, δεν τοποθετούμαι σε τέτοιο αλλά σε μη δυσπρόσιτο; 3. Με ποιο σκεπτικό ένα δεύτερο πτυχίο βαθμολογείται με 7 μόρια, ένα δεύτερο μεταπτυχιακό βαθμολογείται με 8 μόρια (με τεράστιο προσωπικό και οικονομικό κόστος), ενώ μια χιονιά σε δυσπρόσιτο που όπως προείπα δεν εξαρτάται απ τη θέλησή μου ούτε από τα ακαδημαϊκά μου κριτήρια βαθμολογείται με σχεδόν 10 ΜΟΡΙΑ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ; 4. Γιατί, ενώ δεν έχω αρνηθεί ποτέ να πάω σε δυσπρόσιτα σχολεία, τουναντίον το επιδίωξα επανειλημμένως και ενώ έχω υπηρετήσει σε τέτοια όταν με επιλέξανε, δεν μου προσμετράται η προηγούμενη υπηρεσία μου σε αυτά και θα πρέπει σε όλο μου τον εργασιακό βίο να κυνηγώ τα δυσπρόσιτα όπως ο σκύλος την ουρά του που δεν την φτάνει ποτέ; Δυστυχώς για το άρθρο 42 υπάρχει μια γενική άποψη ότι σχεδιάστηκε πολύ πρόχειρα!