Η γνώμη μου είναι ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες γίνονται όλα αυτά τα χρόνια είναι απλές αλλαγές σε ένα υπάρχον σύστημα και "μοιράζει" την πίτα σε διαφορετικά συμφέροντα κάθε φορά χωρίς να λύνει κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις όπως και αυτή έχει αποδειχθεί ότι δεν λειτουργούν σε βάθος χρόνου καθώς θα έρθουν οι επόμενοι κυβερνώντες και θα κάνουν την δική τους μεταρρύθμιση.
Κατά την άποψή μου εάν η εκάστοτε θελήσει να κάνει πραγματική μεταρρύθμιση θα έπρεπε να γίνουν βασικά 3 πράγματα
1) Να Λειτουργήσει ένας θεσμός (π.χ. Ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής) ως Ανεξάρτητη Αρχή η οποία δεν θα επηρεάζεται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Ο Φορέας αυτός θα είναι υπεύθυνος για την χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής της χώρας. Ο σχεδιασμός θα γίνεται με μεγάλο χρονικό ορίζοντα και φυσικά θα μπορούν να γίνονται μικρές παρεμβάσεις. Είναι για μένα απαράδεκτο να αποτελεί υπουργική απόφαση (δλδ να αποφασίζει ο εκάστοτε Υπουργός ποιά μαθήματα θα κάνουν τα παιδιά μας, πόσες ώρες, από ποιούς καθηγητές κτλ)
2) Να χρηματοδοτηθεί το όλο εγχείρημα σωστά.
3) Όλες οι αλλαγές να ξεκινάνε από κάτω προς τα πάνω. Να γίνεται διερεύνηση εκπαιδευτικών αναγκών στην πηγή (δλδ στους άμεσα εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία και πλέον ειδικούς δάσκαλούς, καθηγητές κτλ) και με βάση την εμπειρία τους να χτίζεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Με αυτό τον τρόπο αξιοποιείται προσωπικό που υπάρχει (εκτιμώ με πολλές δυνατότητες) και γίνεται συμμέτοχο σε οποιαδήποτε αλλαγή η οποία μπορεί να υποστηριχθεί στην βάση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει καταγραφή και δουλειά σε επίπεδο σχολικής μονάδας όπου οι αλλαγές θα γίνονται μέσα από τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις προτάσεις των εκπαιδευτικών και όχι από πάνω προς τα κάτω
Η γνώμη μου είναι ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες γίνονται όλα αυτά τα χρόνια είναι απλές αλλαγές σε ένα υπάρχον σύστημα και "μοιράζει" την πίτα σε διαφορετικά συμφέροντα κάθε φορά χωρίς να λύνει κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις όπως και αυτή έχει αποδειχθεί ότι δεν λειτουργούν σε βάθος χρόνου καθώς θα έρθουν οι επόμενοι κυβερνώντες και θα κάνουν την δική τους μεταρρύθμιση. Κατά την άποψή μου εάν η εκάστοτε θελήσει να κάνει πραγματική μεταρρύθμιση θα έπρεπε να γίνουν βασικά 3 πράγματα 1) Να Λειτουργήσει ένας θεσμός (π.χ. Ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής) ως Ανεξάρτητη Αρχή η οποία δεν θα επηρεάζεται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Ο Φορέας αυτός θα είναι υπεύθυνος για την χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής της χώρας. Ο σχεδιασμός θα γίνεται με μεγάλο χρονικό ορίζοντα και φυσικά θα μπορούν να γίνονται μικρές παρεμβάσεις. Είναι για μένα απαράδεκτο να αποτελεί υπουργική απόφαση (δλδ να αποφασίζει ο εκάστοτε Υπουργός ποιά μαθήματα θα κάνουν τα παιδιά μας, πόσες ώρες, από ποιούς καθηγητές κτλ) 2) Να χρηματοδοτηθεί το όλο εγχείρημα σωστά. 3) Όλες οι αλλαγές να ξεκινάνε από κάτω προς τα πάνω. Να γίνεται διερεύνηση εκπαιδευτικών αναγκών στην πηγή (δλδ στους άμεσα εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία και πλέον ειδικούς δάσκαλούς, καθηγητές κτλ) και με βάση την εμπειρία τους να χτίζεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Με αυτό τον τρόπο αξιοποιείται προσωπικό που υπάρχει (εκτιμώ με πολλές δυνατότητες) και γίνεται συμμέτοχο σε οποιαδήποτε αλλαγή η οποία μπορεί να υποστηριχθεί στην βάση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει καταγραφή και δουλειά σε επίπεδο σχολικής μονάδας όπου οι αλλαγές θα γίνονται μέσα από τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις προτάσεις των εκπαιδευτικών και όχι από πάνω προς τα κάτω