Αρχική Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξειςΆρθρο 51 Ανώτατο ηλικιακό όριο εγγραφής μαθητών στα ημερήσια ΕΠΑ.Λ.Σχόλιο του χρήστη Σπύρος | 25 Απριλίου 2020, 21:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σπύρος' | 25 Απριλίου 2020, 21:43

    Σκέψεις και θέση πάνω στα άρθρα 51 και 52 • Η κινητικότητα μεταξύ αποφοίτων ΓΕ.Λ. σε ΕΠΑ.Λ. καταργείται. Ως μόνη διέξοδος για έναν απόφοιτο και ΓΕ.Λ. και ΕΠΑ.Λ. πλέον, θα απομείνουν τα Ι.Ε.Κ. Στα οποία όμως Ι.Ε.Κ., οι ειδικότητες που λειτουργούν κάθε χρόνο αφενός δεν είναι «σταθερές», αφετέρου στην πλειονότητά τους είναι απογευματινής λειτουργίας. Επιπρόσθετα, έχουν περιορισμένο αριθμό θέσεων, συνήθως όχι κοντά στον τόπο κατοικίας και είναι και περιορισμένα σε αριθμό. Υπάρχουν βέβαια –θα μπορούσε να πει κάποιος- και τα Ιδιωτικά Ι.Ε.Κ. (και οι λύσεις που αυτά προτείνουν και σε ειδικότητες και σε ωράρια λειτουργίας), αλλά φαντάζομαι γνωρίζετε πως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Και αναφέρομαι στην οικονομική επιβάρυνση-αφαίμαξη των οικογενειών των αποφοίτων, σε ένα ήδη ζοφερό περιβάλλον «επιβίωσης». Αυξάνονται λοιπόν οι πιθανότητες να μείνει μόνο με το απολυτήριο Λυκείου (Γενικού ή Επαγγελματικού), χωρίς να μπορέσει να πάρει τελικά ο απόφοιτος κάποια πρόσθετη –και αναγκαία πλέον- επαγγελματική εκπαίδευση – κατάρτιση. Συνοψίζοντας, το μόνο που καταφέρνει το συγκεκριμένο άρθρο είναι να δημιουργεί «μαγιά» για υποψηφίους των Ι.Ε.Κ. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: μήπως ΑΥΤΟ είναι το ζητούμενο τελικά; Το να αποκλείει μια συντεταγμένη πολιτεία με τέτοιες νομολογίες την πρόσβαση στην επιπλέον μάθηση/εκπαίδευση/κατάρτιση των νέων της, θυμίζει όμως άλλες εποχές και άλλες νοοτροπίες που θα όφειλαν να έχουν εξαλειφθεί σε μια σύγχρονη και δημοκρατική χώρα. • Μείωση του μαθητικού δυναμικού των ΕΠΑ.Λ. Ίσως να μην έχει πέσει στην αντίληψη του Υπουργείου, αλλά σε πολλά ΕΠΑ.Λ. της χώρας φοιτούν μαθητές και μαθήτριες που ΗΔΗ εργάζονται, προσπαθώντας να βοηθήσουν τις θιγόμενες από την οικονομική κρίση οικογένειές τους. Εργάζονται κυρίως σε απογευματινές ή νυχτερινές δουλειές «ημιαπασχόλησης» και το πρωί προσπαθούν να σπουδάσουν για να μάθουν μια ειδικότητα και να βάλουν μια βάση στο εργασιακό τους μέλλον. Στις «εργατικές συνοικίες» που κάποιοι διδάσκουμε, αυτό τείνει να αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Αυτό είναι και ένα μέρος της εξήγησης του γεγονότος πως οι αριθμοί των μαθητών των ΕΠΑ.Λ. αυξάνονται διαρκώς τα τελευταία χρόνια. (Τα στατιστικά τα έχετε στο Υπουργείο, απλά ρίξτε τους μια ματιά). Μέσα σε αυτό το δύσκολο για όλους μας οικονομικό περιβάλλον, υπήρξαν μαθητές που αναγκάστηκαν να σταματήσουν το σχολείο για να μπορούν να δουλέψουν, προγραμματίζοντας να γραφούν σε μεταγενέστερο χρόνο. Και για λόγους υγείας ίσως κάποιοι. Δικιάς τους ή των γονιών τους. Σε αυτά τα παιδιά, το άρθρα αυτά τους κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα πρόσβασης στην εκπαίδευση, λέγοντάς τους εμμέσως πλην σαφώς πως δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση θέμα προς συζήτηση. Ένα συμβολικό και ξερό «ας προσέχατε» και τέλος. Γι’ αυτούς τους μαθητές και τις μαθήτριες η παιδεία δεν αποτελεί δικαίωμα λοιπόν. Στον Καιάδα της ημιμόρφωσης, της απόρριψης και της διαρκούς ανεργίας χωρίς προσόντα. Και ούτε καν στα Ι.Ε.Κ. δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν θέση χωρίς απολυτήριο. Άραγε –θα σκεφτόταν ίσως κανείς- μήπως αυτό προετοιμάζει πάλι το έδαφος για μια επάνοδο των ΕΠΑ.Σ. με άλλη μορφή; Με μαθήματα μόνο ειδικότητας; Στην λογική του «τι να τα κάνουν μωρέ τα μαθηματικά την Γλώσσα, την Ιστορία τέτοιοι μαθητές; Φτηνό εργατικό δυναμικό να βγουν, αναλώσιμοι, απασχολήσιμοι, να μην διεκδικούν τίποτα περισσότερο από ένα μεροκάματο. Κι αυτό λειψό…». Αλλά μάλλον τέτοια τα σκέπτονται οι συνομωσιολόγοι και οι κακεντρεχείς. Δεν θα ήταν ούτε ευχάριστο ούτε «χρήσιμο» να συνδεθούν οι προς συζήτηση προτάσεις με την πιθανότητα ένα Υπουργείο να σκέφτεται με αυτή την λογική για το μέλλον των νέων της χώρας! • Αιφνίδια και χωρίς σχεδιασμό μείωση στου ενεργό δυναμικό των καθηγητών ειδικοτήτων στα ΕΠΑ.Λ. Να ετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε στιγμές «διαθεσιμότητας» ως κλάδος; Να κρατάμε δηλαδή στο ένα χέρι τις «εύφημους μνείες» και τα μεταπτυχιακά/διδακτορικά και στο άλλο το χαρτί της «διαθεσιμότητας» που αποφασίστηκε νύκτα; Να υπάρχει σκέψη για κάτι τέτοιο άραγε; Υπάρχει σχεδιασμός; Και με ποια κριτήρια; Από πού και με τι σκεπτικό; Πως διασφαλίζεται πως θα υπηρετηθεί στην πραγματικότητα η έννοια της Παιδείας, της Εκπαίδευσης, έστω και της χιλιοακουσμένης «σύνδεσης με την αγορά»; Να έχουμε άραγε συντεχνιακές λογικές, «εξόφληση παλαιών γραμματίων» και κανιβαλισμό ξανά στο προσκήνιο; Τέχνασμα μήπως για την ομαλοποίηση των αριθμών που σχετίζονται με τα «δημοσιονομικά» της χώρας; (Αφού, αν μειωθούν οι μαθητές, θα δημιουργηθεί «πλεόνασμα» καθηγητών και σχολείων, άρα να οι διαθεσιμότητες, να και τυχόν καταργήσεις τομέων, σχολείων, μείωση «εξόδων», ανάκαμψη των σχετικών «δεικτών») Πολλά τα ερωτήματα που δημιουργούνται μαζί και ένα ακόμη: «Μόνο οι αριθμοί Κύριε;; Και οι άνθρωποι;;…». Ας ελπίσουμε πως δεν υποβόσκει κάτι ανάλογο στο σκεπτικό της «επόμενης μέρας». (Υπάρχει και το ρητό περί «δις εξαμαρτείν») Κλείνοντας και επειδή άλλοι σχολιαστές σίγουρα τα έχουν θέσει και καλύτερα και πιο εμπεριστατωμένα, θα συγκεκριμενοποιήσω την θέση μου: Με την πάνω από εικοσαετή εμπειρία μου στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση, την δεκαπενταετή συνεργασία και εκπόνηση έργου με ΟΕΕΚ και ΕΟΠΠΕΠ, συμμετοχή και δημιουργία προγραμμάτων Erasmus+ σχετικών με την Επαγγελματική εκπαίδευση, (μπορείτε να τα διασταυρώσετε από τα στοιχεία του mail μου), οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως, αν θέλετε να ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΕΙ και όχι να ΕΥΤΕΛΙΣΤΕΙ, η Επαγγελματική Εκπαίδευση στην χώρα (με ό’ τι «παρελκόμενα» αυτό επιφέρει σε κοινωνικό, παιδαγωγικό, επαγγελματικό, αναπτυξιακό ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο), σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να εμπεριέχονται και σε κανένα σχετικό νομοσχέδιο ή τροπολογία τέτοιοι «εξοστρακισμοί» όπως στα άρθρα 51 και 52 του παρόντος. Η αλλαγή και ο εκσυγχρονισμός των αναλυτικών και ωρολογίων προγραμμάτων, η ανανέωση των βιβλίων, ο εκσυγχρονισμός του εργαστηριακού εξοπλισμού, η επιμόρφωση των καθηγητών ειδικότητας θα έπρεπε να είναι η κύρια στόχευση. Αν δηλαδή ζητούμενο είναι το αναβαθμισμένο παρεχόμενο επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων στους μαθητές και η πολιτειακή φροντίδα παροχής ίσων ευκαιριών επαγγελματικής αποκατάστασης και ευημερίας των και όχι η ευημερία και "διόρθωση" των αριθμών. Σε τυχόν δε περίπτωση που το θέμα έγκειται –λέμε τώρα- στην φημολογούμενη «αντιπαλότητα» μεταξύ Ι.Ε.Κ. και ΕΠΑ.Λ., πιστεύω πως θα ήταν ουσιαστικότερη και πιο "σύγχρονη" λύση η προβληματική πάνω σε έναν σχεδιασμό «σύζευξης» των δύο. Παραδείγματα και σχετικές "φόρμουλες" υπάρχουν νομίζω σε χώρες της Ε.Ε. όπως πολύ καλά γνωρίζετε και τα οφέλη θα ήταν πολλαπλά και προς πολλές κατευθύνσεις. Αποσύρετε λοιπόν τα δύο άρθρα. Θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα από όσα πιθανά υπολογίζατε πως θα λύσουν. Καλή συνέχεια.