Αρχική Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξειςΆρθρο 51 Ανώτατο ηλικιακό όριο εγγραφής μαθητών στα ημερήσια ΕΠΑ.Λ.Σχόλιο του χρήστη Κωνσταντίνα Γκαζου | 27 Απριλίου 2020, 15:40
Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Ομολογώ ότι αυτό είναι ένα πολύ ύπουλο σχέδιο. Δεν θέλω να ακούγομαι αυστηρή αλλά δεν μπορώ να κρύψω και την αγανάκτηση μου.Τρομάζω στη σκέψη ότι θέλετε να περάσετε κάτι τέτοιο εν βρασμώ ψυχής και ενώ τα λύκεια τα οποία πιστεύεται ότι ξέρετε τόσο καλά είναι κλειστά. Πόσο μάλλον να ψηφιστεί κάτι τέτοιο τώρα που όλοι είμαστε μέσα στα σπίτια μας κλεισμένοι και δεν μπορούμε να ενημερωθούμε. Θα μιλήσω από τη δική μου εμπειρία ως μαθήτρια και απόφοιτη . το μυαλό του καθενός μας είναι αρκετά εγωιστικό και συνήθως κρίνουμε από δικές μας απόψεις από ποτέ δεν θα διαφέρω σ αυτό . Την χρονιά που έδινα εγώ πανελλήνιες από Γενικό λύκειο. Είχα την ατυχία να μην τα καταφέρω, το λύκειο μου βρισκόταν μακριά από πολύ και δεν είχα λεφτά για ιδιαίτερα ούτε φροντιστήρια. Χρόνια μετά, τώρα στα 22 μου πλέον δόθηκε η ευκαιρία να ξανά καθίσω στα θρανία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ευγνωμοσύνη ένιωσα όταν τελείωσε αυτή η χρονιά. Πρώτη φορά με δικούς μου κόπους και μόνο ήμουν μαθήτρια του 19 ! Κατάλαβα ότι εν τέλει μπορώ να τα καταφέρω . Αγάπησα τους μικρότερους μαθητές μου πάρα πολύ , με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα σαν μικρά μου αδέρφια ! Δεν είμαι μόνο εγώ από τους ενήλικες μαθητές που έχουμε δεθεί και με τους καθηγητές και με τα μαθήματα και με τα παιδιά. Βλέπω μεγάλες γυναίκες νεαρούς με ενδιαφέρον, καθαρό ενδιαφέρον για μάθηση. Δεν υπάρχει εχθρικό περιβάλλον ούτε ανταγωνισμός. Οι καθηγητές μου δεν προσπάθησαν ποτέ να κάνουν διακρίσεις. Και ήταν εκεί για μας μικρούς και μεγάλους. Γιατί για αυτούς είμαστε όλοι μαθητές . κλείνοντας θέλω να προσθέσω ότι αυτά που γράφω είναι γενικότερα συμπεράσματα όχι μόνο από το δικό μου τμήμα. Αλλά από ένα ολόκληρο λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορούμε να βάζουμε ταμπέλες, η ενηλικίωση δεν είναι αρρώστια . Και φυσικά ένα νούμερο δεν φέρει την ωρίμανση. Αν έξι μήνες κάνουν τη διαφορά από έναν ενήλικα με έναν ανήλικο τότε έχουμε πολλά να καταλάβουμε ακόμα. Η ενηλικίωση στον καθένα είναι μία μεταβατική περίοδος που θέλει το χρόνο της. Μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μία ζωή. Κάτι ακόμα όμως που θα έπρεπε να είναι δια βίου και αναμφισβήτητο , είναι η εκπαίδευση.