Όπως όλοι γνωρίζουμε η έσχατη ποινή-τιμωρία για έναν μαθητή όταν παραβιάζει τους κανόνες του σχολείου είναι η " αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος". Για να φτάσει μια σχολική μονάδα να εφαρμόσει αυτή τη ποινή θα πρέπει ο μαθητής να έχει πέσει σε βαρύτατο παράπτωμα. Άραγε γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τρόπος τιμωρίας των μαθητών; Μήπως γιατί πρόκειται πράγματι για ένα γεγονός που επηρεάζει αρνητικά, στο μέγιστο, τη ψυχολογία και τη ζωή του κάθε παιδιού κυρίως δε ενός έφηβου;
Μήπως γιατί με αυτό το τρόπο στερείται από ένα παιδί ότι πιο σημαντικό έχει, την σταθερότητα και την ασφάλεια του δικού του κόσμου ; Ο παιδαγωγικός ρόλος της ομάδας και της φιλίας είναι τόσο γνωστός και χιλιοειπωμένος που δεν χρειάζεται να αναφερθεί άλλη μια φορά. Ωστόσο εάν το Υπουργείο επιμένει, με κάθε τρόπο, να προχωρήσει, ας το κάνει αλλά από τους εκ νέου μαθητές που θα εισαχθούν με τη νέα μέθοδο των εξετάσεων. Τουλάχιστον θα έχουν επιλέξει, εν γνώση τους, και γιατί όχι θα έχουν προετοιμαστεί για όλα όσα θα συναντήσουν κατά τη σχολική τους πορεία. Προσωπικά δεν θα το επέλεγα για το παιδί μου. Οι ήδη υπάρχοντες μαθητές, όμως, μπήκαν και έκαναν έναν σχεδιασμό σχολικής και οικογενειακής ζωής βάση κάποιων δεδομένων. Είναι πολύ άδικο να ανατραπούν όλα αυτά και να κληθούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις τις οποίες δεν επέλεξαν ούτε είναι υπεύθυνοι για αυτές.
Κλείνοντας θα τονίσω τον βασικό στόχο ενός σχολείου, που θέλει να λέγεται "πρότυπο" ή "πειραματικό", αλλά και όλων των σχολείων, που δεν είναι άλλος από το να προσελκύει τον μαθητή, να τον κάνει να θέλει να βρίσκεται σε αυτό, να χαίρεται που μαθαίνει και αυτοβούλως να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει σε αυτό. Αυτός όμως ο στόχος δεν πετυχαίνεται με ένα βουνό εξετάσεων,αντιθέτως θα έλεγα, αλλού πρέπει να αναζητηθεί η λύση, ίσως στο περιεχόμενο και στον τρόπο της διδασκαλίας.Γιατί η "γνώση" είναι η μία όψη του νομίσματος που λέγεται "Αριστεία". Η άλλη όψη ίσως έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε συναισθηματική νοημοσύνη, κοινωνική ζωή, κριτική σκέψη. Δυστυχώς οι εξετάσεις δεν ασχολούνται με αυτό το κομμάτι της Αριστείας του πνεύματος και της ψυχής. Η νέα μέθοδος του Υπουργείου το μόνο που θα καταφέρει είναι περισσότερο άγχος, κούραση και ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών και περισσότερα κέρδη μεταξύ των φροντιστηρίων, ιδιαίτερων μαθημάτων και ιδιωτικών σχολείων. Ότι χειρότερο δηλαδή για τη ψυχολογία των παιδιών, τη τσέπη των γονέων και τη δημόσια εκπαίδευση γενικότερα.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η έσχατη ποινή-τιμωρία για έναν μαθητή όταν παραβιάζει τους κανόνες του σχολείου είναι η " αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος". Για να φτάσει μια σχολική μονάδα να εφαρμόσει αυτή τη ποινή θα πρέπει ο μαθητής να έχει πέσει σε βαρύτατο παράπτωμα. Άραγε γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τρόπος τιμωρίας των μαθητών; Μήπως γιατί πρόκειται πράγματι για ένα γεγονός που επηρεάζει αρνητικά, στο μέγιστο, τη ψυχολογία και τη ζωή του κάθε παιδιού κυρίως δε ενός έφηβου; Μήπως γιατί με αυτό το τρόπο στερείται από ένα παιδί ότι πιο σημαντικό έχει, την σταθερότητα και την ασφάλεια του δικού του κόσμου ; Ο παιδαγωγικός ρόλος της ομάδας και της φιλίας είναι τόσο γνωστός και χιλιοειπωμένος που δεν χρειάζεται να αναφερθεί άλλη μια φορά. Ωστόσο εάν το Υπουργείο επιμένει, με κάθε τρόπο, να προχωρήσει, ας το κάνει αλλά από τους εκ νέου μαθητές που θα εισαχθούν με τη νέα μέθοδο των εξετάσεων. Τουλάχιστον θα έχουν επιλέξει, εν γνώση τους, και γιατί όχι θα έχουν προετοιμαστεί για όλα όσα θα συναντήσουν κατά τη σχολική τους πορεία. Προσωπικά δεν θα το επέλεγα για το παιδί μου. Οι ήδη υπάρχοντες μαθητές, όμως, μπήκαν και έκαναν έναν σχεδιασμό σχολικής και οικογενειακής ζωής βάση κάποιων δεδομένων. Είναι πολύ άδικο να ανατραπούν όλα αυτά και να κληθούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις τις οποίες δεν επέλεξαν ούτε είναι υπεύθυνοι για αυτές. Κλείνοντας θα τονίσω τον βασικό στόχο ενός σχολείου, που θέλει να λέγεται "πρότυπο" ή "πειραματικό", αλλά και όλων των σχολείων, που δεν είναι άλλος από το να προσελκύει τον μαθητή, να τον κάνει να θέλει να βρίσκεται σε αυτό, να χαίρεται που μαθαίνει και αυτοβούλως να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει σε αυτό. Αυτός όμως ο στόχος δεν πετυχαίνεται με ένα βουνό εξετάσεων,αντιθέτως θα έλεγα, αλλού πρέπει να αναζητηθεί η λύση, ίσως στο περιεχόμενο και στον τρόπο της διδασκαλίας.Γιατί η "γνώση" είναι η μία όψη του νομίσματος που λέγεται "Αριστεία". Η άλλη όψη ίσως έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε συναισθηματική νοημοσύνη, κοινωνική ζωή, κριτική σκέψη. Δυστυχώς οι εξετάσεις δεν ασχολούνται με αυτό το κομμάτι της Αριστείας του πνεύματος και της ψυχής. Η νέα μέθοδος του Υπουργείου το μόνο που θα καταφέρει είναι περισσότερο άγχος, κούραση και ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών και περισσότερα κέρδη μεταξύ των φροντιστηρίων, ιδιαίτερων μαθημάτων και ιδιωτικών σχολείων. Ότι χειρότερο δηλαδή για τη ψυχολογία των παιδιών, τη τσέπη των γονέων και τη δημόσια εκπαίδευση γενικότερα.