Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα διαβάζοντας το κείμενο του συγκεκριμένου άρθρου της διαβούλευσης, αλλά και τα σχόλια που έχουν ήδη υποβληθεί, είναι αν μπήκε ο συντάκτης του στον κόπο να ζητήσει και να μελετήσει τα σχετικά στοιχεία, πριν δημιουργήσει όλο αυτόν τον πανικό. Οι τελευταίες Πανελλαδικές εξετάσεις ήταν οι πρώτες που συμμετείχαν μαθητές Πρότυπων Λυκείων οι οποίοι είχαν εγγραφεί στα αντίστοιχα Πρότυπα Γυμνάσια με εξετάσεις (ολοκλήρωσαν και τα έξι χρόνια της Β/θμιας εκπαίδευσης στο ίδιο Πρότυπο σχολείο). Θα άξιζε, πιστεύω, να εξετάσει κάποιος τα εκπληκτικά ποσοστά επιτυχίας που σημείωσαν οι μαθητές αυτοί. Υπάρχουν, άραγε, αντίστοιχα στοιχεία στο Υπουργείο που να αποδεικνύουν ότι ο ρόλος των Προτύπων μπορεί να ολοκληρώνεται και να έχει τα μέγιστα οφέλη σε τρία χρόνια; Είτε αυτά είναι στο Γυμνάσιο είτε στο Λύκειο; Μας συμφέρει σαν κράτος και κοινωνία να επενδύουμε τρία χρόνια σε αξιοκρατικά επιλεγμένους μαθητές παρέχοντάς τους πιλοτική εφαρμογή προγραμμάτων σπουδών, μεθόδων διδασκαλίας, νέων διδακτικών εργαλείων, δημιουργία ομίλων αριστείας κτλ, και μετά να τους αφήνουμε στην τύχη τους. Επίσης άστοχη θεωρώ την αιτιολόγηση της εισήγησης: η «ανανέωση» του μαθητικού πληθυσμού έχετε προβλέψει να γίνει, και με το παραπάνω, με την 160/100 αύξηση των προτύπων σε ένα χρόνο και ακόμη περισσότερα στη συνέχεια (κι εδώ προκύπτει άλλο ένα ηθικό θέμα: πως γίνεται με μία υπογραφή η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτούντων στα Πρότυπα Σχολεία να έχουν εισέλθει χωρίς εξετάσεις, οι οποίες για τους λίγους που υποβλήθηκαν σε αυτές ήταν και ψυχοφθόρες και, συνήθως, δαπανηρές). Επίσης, κάθε χρόνο υπάρχει ήδη εισαγωγή αξιόλογου ποσοστού νέων μαθητών σε κάθε Πρότυπο Λύκειο έπειτα από εισαγωγικές εξετάσεις για να καλυφθούν τα επιπλέον τμήματα.
Εκτός από τα παραπάνω σχόλια, επιτρέψτε μου να εκφράσω και δύο απορίες: α) Γιατί η «ανανέωση» στην οποία στοχεύετε πρέπει να γίνει μόνο στα Πρότυπα κι όχι στα Πειραματικά; Δεν ισχύει εδώ ότι θα δινόταν η ευκαιρία σε περισσότερους μαθητές να ωφεληθούν από ένα διαφορετικό σχολείο; β) Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, για να περάσει ένας μαθητής τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πρότυπου Γυμνασίου σήμερα, ακολουθεί προετοιμασία σε φροντιστήριο. Πόσο άραγε θα εκτοξευθεί η ζήτηση των υπηρεσιών αυτών όταν ο μαθητής θα προετοιμάζεται για εξετάσεις, όχι εισαγωγής, όπως θα λέγονται προφανώς για τους μαθητές που θα δοκιμάζουν πρώτη φορά τις δυνατότητές τους, αλλά για εξετάσεις εδραίωσης της ήδη κεκτημένης θέσης; Διαδικασία μάλιστα στην οποία δεν υποβάλλεται μαθητής κανενός άλλου δημοσίου σχολείου.
Τέλος, είμαι βέβαια ότι όλες οι αντιδράσεις για το Άρθρο 18 δεν πηγάζουν από ανασφάλεια των μαθητών και των γονιών τους λόγω του επιπέδου ικανοτήτων τους αλλά από έγνοια για το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος αυτής της διαδικασίας, η οποία μάλιστα θα λάβει χώρα μόλις τρία χρόνια μετά τη συμμετοχή τους σε διαδικασία εξετάσεων εισαγωγής για το σχολείο που ήδη φοιτούν και ένα βήμα πριν την έναρξη της μεγάλης τους δοκιμασίας για τις Πανελλήνιες. Όλοι πιστεύω είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ψυχολογία αυτού που προσπαθεί να κερδίσει κάτι συνήθως υπερτερεί εκείνου που παλεύει να μη χάσει κάτι. Είναι δίκαιος αυτός ο ανταγωνισμός; Θεωρώ βέβαια ακόμη χειρότερο το να μπαίνουν συμμαθητές και φίλοι τριών χρόνων σε μία άνευ ουσίας πάλη όπου και ο νικητής θα είναι κι εκείνος χαμένος.
Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα διαβάζοντας το κείμενο του συγκεκριμένου άρθρου της διαβούλευσης, αλλά και τα σχόλια που έχουν ήδη υποβληθεί, είναι αν μπήκε ο συντάκτης του στον κόπο να ζητήσει και να μελετήσει τα σχετικά στοιχεία, πριν δημιουργήσει όλο αυτόν τον πανικό. Οι τελευταίες Πανελλαδικές εξετάσεις ήταν οι πρώτες που συμμετείχαν μαθητές Πρότυπων Λυκείων οι οποίοι είχαν εγγραφεί στα αντίστοιχα Πρότυπα Γυμνάσια με εξετάσεις (ολοκλήρωσαν και τα έξι χρόνια της Β/θμιας εκπαίδευσης στο ίδιο Πρότυπο σχολείο). Θα άξιζε, πιστεύω, να εξετάσει κάποιος τα εκπληκτικά ποσοστά επιτυχίας που σημείωσαν οι μαθητές αυτοί. Υπάρχουν, άραγε, αντίστοιχα στοιχεία στο Υπουργείο που να αποδεικνύουν ότι ο ρόλος των Προτύπων μπορεί να ολοκληρώνεται και να έχει τα μέγιστα οφέλη σε τρία χρόνια; Είτε αυτά είναι στο Γυμνάσιο είτε στο Λύκειο; Μας συμφέρει σαν κράτος και κοινωνία να επενδύουμε τρία χρόνια σε αξιοκρατικά επιλεγμένους μαθητές παρέχοντάς τους πιλοτική εφαρμογή προγραμμάτων σπουδών, μεθόδων διδασκαλίας, νέων διδακτικών εργαλείων, δημιουργία ομίλων αριστείας κτλ, και μετά να τους αφήνουμε στην τύχη τους. Επίσης άστοχη θεωρώ την αιτιολόγηση της εισήγησης: η «ανανέωση» του μαθητικού πληθυσμού έχετε προβλέψει να γίνει, και με το παραπάνω, με την 160/100 αύξηση των προτύπων σε ένα χρόνο και ακόμη περισσότερα στη συνέχεια (κι εδώ προκύπτει άλλο ένα ηθικό θέμα: πως γίνεται με μία υπογραφή η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτούντων στα Πρότυπα Σχολεία να έχουν εισέλθει χωρίς εξετάσεις, οι οποίες για τους λίγους που υποβλήθηκαν σε αυτές ήταν και ψυχοφθόρες και, συνήθως, δαπανηρές). Επίσης, κάθε χρόνο υπάρχει ήδη εισαγωγή αξιόλογου ποσοστού νέων μαθητών σε κάθε Πρότυπο Λύκειο έπειτα από εισαγωγικές εξετάσεις για να καλυφθούν τα επιπλέον τμήματα. Εκτός από τα παραπάνω σχόλια, επιτρέψτε μου να εκφράσω και δύο απορίες: α) Γιατί η «ανανέωση» στην οποία στοχεύετε πρέπει να γίνει μόνο στα Πρότυπα κι όχι στα Πειραματικά; Δεν ισχύει εδώ ότι θα δινόταν η ευκαιρία σε περισσότερους μαθητές να ωφεληθούν από ένα διαφορετικό σχολείο; β) Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, για να περάσει ένας μαθητής τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πρότυπου Γυμνασίου σήμερα, ακολουθεί προετοιμασία σε φροντιστήριο. Πόσο άραγε θα εκτοξευθεί η ζήτηση των υπηρεσιών αυτών όταν ο μαθητής θα προετοιμάζεται για εξετάσεις, όχι εισαγωγής, όπως θα λέγονται προφανώς για τους μαθητές που θα δοκιμάζουν πρώτη φορά τις δυνατότητές τους, αλλά για εξετάσεις εδραίωσης της ήδη κεκτημένης θέσης; Διαδικασία μάλιστα στην οποία δεν υποβάλλεται μαθητής κανενός άλλου δημοσίου σχολείου. Τέλος, είμαι βέβαια ότι όλες οι αντιδράσεις για το Άρθρο 18 δεν πηγάζουν από ανασφάλεια των μαθητών και των γονιών τους λόγω του επιπέδου ικανοτήτων τους αλλά από έγνοια για το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος αυτής της διαδικασίας, η οποία μάλιστα θα λάβει χώρα μόλις τρία χρόνια μετά τη συμμετοχή τους σε διαδικασία εξετάσεων εισαγωγής για το σχολείο που ήδη φοιτούν και ένα βήμα πριν την έναρξη της μεγάλης τους δοκιμασίας για τις Πανελλήνιες. Όλοι πιστεύω είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ψυχολογία αυτού που προσπαθεί να κερδίσει κάτι συνήθως υπερτερεί εκείνου που παλεύει να μη χάσει κάτι. Είναι δίκαιος αυτός ο ανταγωνισμός; Θεωρώ βέβαια ακόμη χειρότερο το να μπαίνουν συμμαθητές και φίλοι τριών χρόνων σε μία άνευ ουσίας πάλη όπου και ο νικητής θα είναι κι εκείνος χαμένος.