Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Νίκος Μουτής' | 29 Απριλίου 2020, 02:31

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σχετικά με το Αρθ.51, που προτείνεται "μέγιστο ηλικιακό όριο τα δεκαεπτά έτη, για την εγγραφή στα ημερήσια ΕΠΑ.Λ., με σκοπό την αποτελεσματικότερη πρόληψη φαινόμενων ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού, τα οποία παρατηρούνται ιδίως μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων μαθητών." Η αιτιολογία πιθανά αναφέρεται σε μεμονωμένα περιστατικά που μπορούν να συμβούν στις σχολικές μονάδες και όχι σε συστηματικά. Τούτα πιστεύω τα διαχειρίζεται η εκπαιδευτική κοινότητα, με την εμπειρία και τα εργαλεία που έχει. Ωστόσο, θα ήθελα να περιγράψω πώς οι μεγαλύτερης ηλικίας μαθητές των ημερήσιων ΕΠΑΛ, επιδρούν στην Πανεπιστημιακή κοινότητα. Είμαι Καθηγητής στην ΑΣΠΑΙΤΕ στην οποία υπηρετώ τα τελευταία δέκα έξι έτη. Η ΑΣΠΑΙΤΕ είναι η μοναδική Παιδαγωγική Σχολή την Ελλάδας που εκπαιδεύει τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς Μηχανικούς που πρόκειται να διδάξουν τεχνολογικά αντικείμενα στην Β'βάθμια Εκπαίδευσης, συγκεκριμένα στα ΕΠΑΛ. Όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας εκπαιδεύσει χιλιάδες φοιτητές στο αντικείμενο της Φυσικής, διέκρινα πάντοτε ανάμεσα στους φοιτητές, σχεδόν κάθε χρονιά, ορισμένα πρόσωπα τα οποία με θάρρος και αισιοδοξία, έκαναν ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή τους. Μιλάω για ανθρώπους 30,40,50 ετών, που μετά από έναν μεγάλο κύκλο ζωής, ήθελε ο καθένας τους να ακολουθήσει ένα νέο ή παλιό όνειρο: να σπουδάσουν, εκκινώντας από τα ΕΠΑΛ, ημερήσια ή νυχτερινά. Τα προσωπα αυτά, αβίαστα αποτελούσαν υπόδειγμα στάσης για τους νεότερους συναδέλφους τους, τα παιδιά των 18 χρονών. Κάποιοι από αυτούς ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, άριστοι, πρώτοι! Καθένας από αυτούς με την στάση του, την ωριμότητα του, την ευγένειά του, μπορούσε να συμπαρασύρει σε κανάλια υπευθυνότητας και ωρίμανσης τους συμφοιτητές τους μέσα από τις κοινές εργασίες, τον συστηματικό τρόπο μελέτης, την υπευθυνότητα τους στις προθεσμίες, στις εξέτασεις κτλ. Τέτοιους φοιτητές-φάρους θα ήθελα πάντοτε να βλέπω. Πιστεύω ότι ως δάσκαλοι της νέας γενιάς, τους χρειαζόμαστε, τροφοδοτούν με ενέργεια ολόκληρο τον μικρόκοσμο μιας Σχολής, καθώς είναι άνθρωποι που εφευρίσκουν τον χρόνο μέσα στην βεβαρυμένη καθημερινότητα τους για να ανταποκριθούν στις εκπαιδευτικές τους υποχρεώσεις, με σεβασμό απέναντι σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την εκπαιδευτική κοινότητα (φοιτητές - καθηγητές - διοικηση). Αν το εν λόγω άρθρο διατηρηθεί με την αιτιολογία που παρατίθεται, τέτοιους (λιγοστούς) ανθρώπους δεν θα ξαναέχουμε στο ακροατήριο, σβήνοντας το όνειρο μιας δεύτερης ευκαιρίας σε ανθρώπους που θα το έκαναν πράξη. Με εκτίμηση Νίκος Μουτής