Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ελένη Κ.' | 29 Απριλίου 2020, 12:10

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σαν άνθρωπος που πιστεύω με θέρμη στη δια βίου μάθηση δε μπορώ να δεχτώ το ηλικιακό όριο των 17 ετών που τίθεται για την εγγραφή των μαθητών στην Α’ και Β’ τάξη Ημερήσιων ΕΠΑΛ. Πιστεύω ακράδαντα ότι η γνώση θα πρέπει να είναι διαθέσιμη για αυτούς που επιθυμούν να την αποκτήσουν σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της ζωής τους και με όσο το δυνατό περισσότερους τρόπους. Δε μπορεί να τους βάζουμε εμπόδια. Αντίθετα πρέπει να στεκόμαστε αρωγοί στην προσπάθειά τους ενθαρρύνοντας μάλιστα την επιλογή τους. Ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί ένας άνθρωπος 20, 30 ή ακόμη και 50 ετών δε θα έχει το δικαίωμα να αποκτήσει τη γνώση είτε γιατί στοχεύει στην προσωπική του ανάπτυξη είτε γιατί αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματική πορεία. Όσον αφορά στην πολλή κουβέντα που γίνεται για τη δυνατότητα των μεγαλύτερων να εγγράφονται σε ΙΕΚ έχω να αναφέρω τα εξής. Πρώτον, για να εγγραφεί κάποιος σε ΙΕΚ θα πρέπει να είναι απόφοιτος Λυκείου άρα δεν αφορά άτομα που για κάποιον λόγο δεν έχουν τελειώσει το Λύκειο. Δεύτερον, δε λειτουργούν απεριόριστες ειδικότητες στα Δημόσια ΙΕΚ ούτε κάθε χρόνο οι ίδιες. Έτσι οι διέξοδοι που δίνονται είναι λιγότερες εφόσον δε θα μπορούν να έχουν την εναλλακτική επιλογή εγγραφής τους σε ΕΠΑΛ. Τρίτον, τα ΙΕΚ δεν έχουν το πλεονέκτημα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις με το σύστημα των ΕΠΑΛ κάτι το οποίο αποτελεί συχνά ζητούμενο για αυτούς τους μαθητές. Τέταρτον, τα ΙΕΚ δεν προσφέρουν το πρόγραμμα Μαθητείας των 9 μηνών το οποίο είναι επίσης σημαντικό για κάποιους από αυτούς προκειμένου να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Πέμπτον, η εναλλακτική να φοιτήσουν σε εσπερινό ΕΠΑΛ δε δίνεται παρά σε λίγους ενδιαφερόμενους αφού πολλά μέρη δε διαθέτουν εσπερινό Επαγγελματικό Λύκειο. Έκτον, η δυνατότητα φοίτησης σε εσπερινό ΕΠΑΛ δεν είναι για όλους εφικτή καθώς μια σημαντική μερίδα των μαθητών αυτών αφορά γονείς μικρών παιδιών που επιλέγουν να φοιτήσουν σε Ημερήσιο ΕΠΑΛ προκειμένου να εκμεταλλευτούν την απουσία των παιδιών τους στο σχολείο τις ίδιες ώρες ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν την επιλογή του πρωινού σχολείου γιατί εργάζονται τις απογευματινές- βραδινές ώρες. Σαν εκπαιδευτικός που διδάσκω τα τελευταία 11 χρόνια σε Ημερήσιο ΕΠΑΛ θλίβομαι. Η εικόνα που έχω για τους ενήλικες μαθητές που πέρασαν από το σχολείο μας όλα αυτά τα χρόνια είναι τελείως διαφορετική από αυτή που περιγράφεται ή αφήνεται να εννοηθεί από ορισμένους. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στο δυναμικό των τάξεων που δίδαξα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, υπήρχαν μαθητές που κάθισαν στα θρανία πιο ώριμοι και πιο αποφασισμένοι για αυτό που ήθελαν να επιτύχουν. Μαθητές που οραματίστηκαν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή τους και την πέτυχαν. Μαθητές που πολλές φορές είχαν ήδη επιτύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή τους (απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) και απλώς αναζήτησαν κάτι επιπλέον. Μαθητές που έφεραν μια υπέροχη ισορροπία μέσα στην τάξη τους. Που στάθηκαν όχι μόνο συμμαθητές αλλά σε πολλές περιπτώσεις και φίλοι και μέντορες και σύμβουλοι των νεότερων. Μαθητές που μετέδωσαν την αξία και τη σημασία της γνώσης σε μικρότερα παιδιά που λόγω ηλικίας πολλές φορές την απαξιώνουν ή την θεωρούν δεδομένη, βαρετή, τετριμμένη. Στο όνομα της Ζωής, του Αλέξανδρου, της Εφινίκης, της Ελένης, της Φωτεινής, της Γεωργίας και τόσων άλλων παιδιών που τα κατάφεραν όφειλα να γράψω τούτα τα λόγια. Κλείνοντας, δεν ξέρω αν θα αποσυρθεί η επίμαχη παράγραφος. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν δεν αποσυρθεί θα είναι μια μεγάλη απώλεια τόσο για τους ενήλικες μαθητές που θα στερηθούν αυτή τη δυνατότητα όσο κυρίως για τους ανήλικους μαθητές που η συναναστροφή και η ζύμωση με τους μεγαλύτερους είχε πολύ σημαντικά οφέλη είχε γι’ αυτούς. Και αυτό είναι κάτι που με λυπεί βαθιά.