1. Θα έπρεπε να υπήρχε η δυνατότητα και για σχόλια επί του συνόλου του νομοσχεδίου κι όχι μόνον κατ' άρθρον. Υποχρεώνομαι να τα "συνδέσω" με το Άρθρο 1, μια και το μόνο συγκεκριμένο σχόλιο αφορά εδώ.
2. Κι αυτό το νομοσχέδιο κουβαλάει την παθογένεια της - θεωρώ πλέον - συνειδητά κακής πρακτικής νομοθέτησης, με βάση την οποία τα επιμέρους άρθρα συντάσσονται αντικαθιστώντας συνήθως μέρη ή και το σύνολο άρθρων προηγούμενου νομοθετήματος, καθιστώντας τα αποτελέσματα "patchy work", δυσανάγνωστα και βέβαια τη σύγκριση με τα ισχύοντα (προηγούμενο νομοθέτημα) σχεδόν αδύνατη ή προϊόν μόνον δουλειάς νομικών!
3. Επίσης έρχεται να λειτουργήσει ως κάτι μεταξύ "σχεδίου υλοποίησης αλλαγών" και μιας "αναφοράς στα εφαρμοστικά βήματα των αλλαγών", με νομικό περίβλημα. Και μόνον να σκεφθεί κανείς ότι πρέπει οι βουλευτές να εγκρίνουν - ή να απορρίψουν - ένα "τεχνικό" κανονιστικό πλαίσιο όπως είναι το ωρολόγιο πρόγραμμα στην Πρωτ/θμια, ανατριχιάζει!
4. Η λεγόμενη "αιτιολογική" έκθεση αποτελεί επίσης μιαν "τεχνική" αναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, φωτίζοντας (κάπως) τις αδυναμίες του και έτσι αιτιολογώντας τις εισαγόμενες αλλαγές. Ενώ θάπρεπε να παρουσιάζει τη σκοπιμότητα των αλλαγών, ως συμπέρασμα κάποιας εμπειρογνωμοσύνη στην οποία στηρίζεται η ανάγκη μεταβολών και δη των συγκεκριμένων και επίσης να παρουσιάζει τα πεδία των αλλαγών και τον χρονισμό τους. Αλλά πού! Αν δεν τα καταφέρνει ούτε αυτή η ηγεσία του Υπ.Παιδ., τότε δίκιο έχουν οι πιο πολλοί από τους παροικούντες ότι οι ελπίδες είναι φρούδες.
5. Τέλος, κάτι "τεχνικό" ("ειδικό"). Θα προτιμούσα αυτή η ("πιλοτική", αποπροσανατολιστικός όρος) αλλαγή προς μορφές μάθησης με στόχο (και) την ανάπτυξη ικανοτήτων (όχι "skills", "δεξιοτήτων"), να επιγράφονταν "Εργαστήρια Διερευνητικής Μάθησης", πιο κοντά στην ουσία. Κρίμα, γιατί η προσπάθεια κινείται στη σωστή κατεύθυνση...
Εγώ, πάντως, θα συνεχίζω να ελπίζω σε έναν εξορθολογισμό του "education policy making" και του συναφούς νομοθετείν.
1. Θα έπρεπε να υπήρχε η δυνατότητα και για σχόλια επί του συνόλου του νομοσχεδίου κι όχι μόνον κατ' άρθρον. Υποχρεώνομαι να τα "συνδέσω" με το Άρθρο 1, μια και το μόνο συγκεκριμένο σχόλιο αφορά εδώ. 2. Κι αυτό το νομοσχέδιο κουβαλάει την παθογένεια της - θεωρώ πλέον - συνειδητά κακής πρακτικής νομοθέτησης, με βάση την οποία τα επιμέρους άρθρα συντάσσονται αντικαθιστώντας συνήθως μέρη ή και το σύνολο άρθρων προηγούμενου νομοθετήματος, καθιστώντας τα αποτελέσματα "patchy work", δυσανάγνωστα και βέβαια τη σύγκριση με τα ισχύοντα (προηγούμενο νομοθέτημα) σχεδόν αδύνατη ή προϊόν μόνον δουλειάς νομικών! 3. Επίσης έρχεται να λειτουργήσει ως κάτι μεταξύ "σχεδίου υλοποίησης αλλαγών" και μιας "αναφοράς στα εφαρμοστικά βήματα των αλλαγών", με νομικό περίβλημα. Και μόνον να σκεφθεί κανείς ότι πρέπει οι βουλευτές να εγκρίνουν - ή να απορρίψουν - ένα "τεχνικό" κανονιστικό πλαίσιο όπως είναι το ωρολόγιο πρόγραμμα στην Πρωτ/θμια, ανατριχιάζει! 4. Η λεγόμενη "αιτιολογική" έκθεση αποτελεί επίσης μιαν "τεχνική" αναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, φωτίζοντας (κάπως) τις αδυναμίες του και έτσι αιτιολογώντας τις εισαγόμενες αλλαγές. Ενώ θάπρεπε να παρουσιάζει τη σκοπιμότητα των αλλαγών, ως συμπέρασμα κάποιας εμπειρογνωμοσύνη στην οποία στηρίζεται η ανάγκη μεταβολών και δη των συγκεκριμένων και επίσης να παρουσιάζει τα πεδία των αλλαγών και τον χρονισμό τους. Αλλά πού! Αν δεν τα καταφέρνει ούτε αυτή η ηγεσία του Υπ.Παιδ., τότε δίκιο έχουν οι πιο πολλοί από τους παροικούντες ότι οι ελπίδες είναι φρούδες. 5. Τέλος, κάτι "τεχνικό" ("ειδικό"). Θα προτιμούσα αυτή η ("πιλοτική", αποπροσανατολιστικός όρος) αλλαγή προς μορφές μάθησης με στόχο (και) την ανάπτυξη ικανοτήτων (όχι "skills", "δεξιοτήτων"), να επιγράφονταν "Εργαστήρια Διερευνητικής Μάθησης", πιο κοντά στην ουσία. Κρίμα, γιατί η προσπάθεια κινείται στη σωστή κατεύθυνση... Εγώ, πάντως, θα συνεχίζω να ελπίζω σε έναν εξορθολογισμό του "education policy making" και του συναφούς νομοθετείν.