Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος-Ανδρέας Μακρίδης' | 30 Απριλίου 2020, 14:07

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Θα μου συγχωρήσετε την αυθαίρετη ερμηνεία των λέξεων "πρότυπη" και "πειραματική", εκπαιδευτική δραστηριότητα η οποία μπορεί να λαμβάνει χώρα σε κάποιο από τα δύο αντίστοιχα εκπαιδευτικά ιδρύματα-σχολεία. Αυτό για πολλούς λόγους από τους οποίους δεν είναι δυνατό να αναφερθώ εκτενώς στον σύντομο αυτό σχολιασμό. Μπορεί να μην αναφέρομαι λοιπόν σε κάποιο συγκεκριμένο υπαρκτό πλαίσιο σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των δύο παραπάνω, αλλά αυτό παρακαλώ μην το εκλάβετε ως αδυναμία, ως ένδειξη αφέλειας και προπαντός όχι ως απόδειξη πως ότι πω δε μπορεί να είναι εφικτό. Θα σας εξηγήσω γιατί δε θεωρώ ότι ονειροβατώ, όπως θα με κατηγορούσαν κάποιοι προερχόμενοι από την δεξιά πλευρά ή ότι εξυπηρετώ συμφέροντα του κατεστημένου ταξικού διαχωρισμού, τον οποίο με τη σειρά τους επικαλούνται οι παραδοσιακά προερχόμενοι από το φαινομενικά διαμετρικά απέναντι σημείο του πολιτικού μας κύκλου-αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος τέτοιος, 360 και όχι απλώς 180 μοιρών. Ο Φράνσις Μπέϊκον, ο ζωγράφος, ισχυριζόμενος πως θα μπορούσε εύκολα να οδηγηθεί σε μια βαρετή και εύκολη ζωγραφική, αν τον απασχολούσε μόνο η ερμηνεία της πραγματικότητας και η βελτίωση της τεχνικής του και σε συνδυασμό με την οικειοποίηση του στοιχείου του τυχαίου ήδη από τέχνη του εικοστού αιώνα, εκεί που είχε φαινομενικά φέρει κάποιο έργο του σε σημείο ικανοποιητικό, όπου μπορούσε δηλαδή να θεωρηθεί άρτιο, πετούσε λίγο χρώμα στο έργο, μουντζούρωνε ένα μικρό τμήμα του ή έσβηνε-σκέπαζε με χρώμα μέρος μιας μορφής, ώστε να δημιουργηθεί κάτι ενδιαφέρον. Η ζωγραφική διαδικασία γι αυτόν και για πολλούς ζωγράφους δε τελειώνει μέσα στο μυαλό του καλλιτέχνη. Επιχειρεί ένα διάλογο, "ανοίγει" το έργο, επιτρέπει εκεί που όλα είναι λυμένα να παρουσιαστούν καινούργια προβλήματα, που θα πάνε τον ίδιο και το έργο μπροστά, παραπέρα. Φυσικά, για να μπορείς να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις φτάσει στο σημείο να ελέγχεις την τεχνική άψογα. Πιστεύω πως μια τέτοια ερμηνεία των δύο σημαντικών για την εκπαίδευση λέξεων, δεν είναι αφελής. Σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο. Από την αρχή της ανθρωπότητας ο άνθρωπος για να πάει μπροστά χρειάζεται να κάνει ένα βήμα προς το άγνωστο, να αφήσει το τυχαίο να τον οδηγήσει σε έναν καινούργιο προορισμό, μεταφορικά όμως. Δεν εξυμνώ την αποικιοκρατία αλλά την ανακάλυψη καινούργιων τόπων όχι απτών αλλά πνευματικών. Με το πείραμα και τη χάραξη καινούργιων δρόμων είναι δυνατό να πας μπροστά. Θα βρεις πέτρες, παγίδες, θα πέσεις, θα σηκωθείς, θα κουραστείς, αλλά θα έχεις μετακινηθεί από το σημείο που βρισκόσουν. Τα εργαλεία που έχουμε, η παρατήρηση, η ανάλυση αυτού που κάνουμε, η ενόραση, το θάρρος της δοκιμής και της αποτυχίας και η εν μέρει σοφία σαν αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων, τουλάχιστον μας επιτρέπουν να μη μένουμε στάσιμοι. Πιστεύω πως όλα τα σχολεία έπρεπε να μην είναι στάσιμα. Πιστεύω πως όλοι οι μαθητές μπορούν να αριστεύσουν σε κάτι, αλλά πολλές φορές δυστυχώς αυτό το κάτι δεν εντάσσεται σε κάποιο από τα γνωστικά αντικείμενα που διδάσκονται στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. Γνωρίζω και βλέπω κάθε μέρα να καταστρέφονται ζωές νέων παιδιών επειδή ακριβώς το εκπαιδευτικό σύστημα είναι "τυφλό". Τα τυφλά παιδιά βλέπουν, γιατί "βλέπουν" με την ψυχή τους, μπροστά, πιο πολύ από ότι νομίζουμε. θεωρώ χρέος της πολιτείας να έχει τα μάτια ανοικτά. Πιστεύω πως το σύστημα Παιδείας είναι λάθος. Γι αυτό υπάρχουν εγκληματίες. Διότι δεν εισακούστηκε το ταλέντο τους. Διότι η κοινωνία μας και τα σχολεία μας δεν είναι αρκετά έξυπνα να ακούσουν, να αφουγκραστούν τον παλμό κάθε νέας ψυχής, ώστε να οραματιστούν που θα μπορούσε να οδηγηθεί ένας τέτοιος νέος άνθρωπος, σε σχέση με την καριέρα του, αυτό που θα πρέπει να κάνει σε καθημερινή βάση και να το "αγαπάει" που λένε οι απλοί άνθρωποι. Είναι και λάθος του θεσμού της εκπαίδευσης κάθε φορά που ένας τέτοιος νέος ή νέα χάνει το δρόμο. Αποδεικνύεται και από το γεγονός πως αρκετοί φοιτητές δε φοιτούν επειδή πρέπει να πάρουν δύο λεωφορεία για το πανεπιστήμιο ή επειδή κοιμούνται ως αργά. Προτιμούν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά δε σπουδάζουν σχεδιασμό ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τους αρέσει να μιλούν για τα προβλήματα των φίλων τους αλλά δε σπουδάζουν ψυχολογία. Είναι υπεύθυνοι να μαζεύουν τα χρήματα από τους φίλους για να πληρώσουν μετά από μια βραδινή έξοδο αλλά δε σπουδάζουν μαθηματικά. Αμφισβητούν τα πάντα αλλά δεν έχουν σπουδάσει φιλοσοφία. Και σα να μη φτάνει αυτό, προσπάθησαν να μπουν στ σχολή που θέλουν αλλά λόγω...του βαθμού ή των εξετάσεων, μπήκαν σε άσχετη σχολή. Κι έτσι συνεχίζεται αγαπητοί μου η κοινωνία μας. Αρκεί να έχεις άριστα για να γίνεις γιατρός; Τότε γιατί τα φακελάκια; Αρκεί να τελειώσεις το πανεπιστήμιο για να να είσαι καλός σε κάτι; Τότε γιατί πολλοί δεν ακολουθούν αυτό που σπούδασαν, τα παράτησαν δηλαδή για κάτι που θα τους γεμίζει πιο πολύ; Που βρίσκεται αυτό το "άδειο" πράγμα; Πως το "γεμίζει" κανείς και τιο πρέπει να βάλλει μέσα για να το γεμίσει; Πόσο είμαστε εμείς που σπρώχνουμε το κάθε παιδί στην αποτυχία; Πόσο ειλικρινείς μπορεί να γίνει και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και το ΚΚΕ; Πόσο όλα αυτά έχουν φτιάξει το χάλι που ζούμε και που είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε, σπρώχνοντας εμείς οι ίδιοι, όχι επειδή τοι θέλουμε, αλλά επειδή η δομή την οποία υπηρετούμε μας το επιβάλλει; Πόσο είμαστε σίγουροι, όλοι μας. ότι με τον γνωστό επί εκατό χρόνια με τον οποίο πορεύεται η ελληνική κοινωνία θα βρισκόμαστε σε μία διαρκή κρίση; Γιατί δε διαλέγει ο μαθητής τι θα μάθει στο σχολείο; Γιατί διαβάζεται ακόμη ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, ενώ δεν είχαν πτυχίο(!); Πόσο ηθική, υπό αυτήν την έννοια, είναι η Παιδεία μας και πόσο κοντά της, σε ποιό ακριβώς σημείο, βρίσκεται ο καθένας μας. Και πόσο το σημείο που βρισκόμαστε εξαρτάται από εμάς και πόσο μπορούμε να πάμε παρακάτω αλλά μας εμποδίζει ή ίδια η Παιδεία και η δομή της; Πόσο πολύ παίζει ρόλο να ανακαλύπτει κανείς καινούργια πράγματα, όταν απεγνωσμένα η ανθρωπότητα χρειάζεται ένα καινούργιο φάρμακο; Πόσοι "Παπανικολάου" και πόσοι "Πικάσο" έχουν πάει χαμένοι, επειδή το σύστημα τους "έκρινε" λάθος; Πόσο αυτά που γράφονται από όλους τους εκπαιδευτικούς θα βοηθήσουν στο να αλλάξουν, τα πράγματα; Και πόσο κοιτάμε το πετραδάκι, αντί να σκεφτόμαστε από την αρχή σε ποιό δρόμο βαδίζουμε, εμείς και τα παιδιά μας, που κρατάνε την τύχη μας στα χέρια τους, όπως εμείς κρατάμε το χέρι τους, τώρα, οδηγώντας τα πολλές φορές στο γκρεμό, άθελά μας, παρασέρνοντάς μας και αυτά, χωρίς να το θέλουν, μαζί τους, πέφτοντας όλοι μαζί, σαν σε έργο του Βελίκοβιτς; Εμείς, οι Υπουργοί, οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί, μαθαίνουμε κάτι καινούργιο, αρκετά νέο, πρότυπο, πειραματικό, ώστε να σταματήσουμε την πτώση; Επειδή γνωρίζω πως λειτουργούν τα κόμματα και οι πολιτικοί στην Ελλάδα, δεν κατηγορώ την συγκεκριμένη ηγεσία. Όλες οι ηγεσίες έχουν κάνει και θα κάνουν λάθη. Μόνο ο Θεός δεν κάνει και για να έκανε εμάς που κάνουμε λάθη, για να μας προτρέπει να κάνουμε το "σωστό", για να κάνουμε και εμείς, υποτίθεται. αυτό που λένε οι νόμοι μας πως είναι έτσι, ενώ δε διορθώνονται και πολλά, πάει να πει πως κάτι κάνουμε συνέχεια λάθος, πάντα, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κι από ότι διαβάζω, αυτό πάει πολύ πίσω. Παρακαλώ λοιπόν μη χρησιμοποιήσετε τα λόγια για να χτυπήσετε κάποιον. Εγώ ότι λέω το λέω για να βγει κάτι καλό. Αλλιώς, κατηγορώ αυτόν που θα χρησιμοποιήσει ότι λέω για να κατηγορήσει κάποιον άλλον, αφήνοντας τον εαυτό του απέξω. Μην κατηγορείτε, προτείνετε. Άλλο σκοπός και άλλο σκοπιμότητα.