Το θέμα ΠΑΙΔΕΙΑ δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο οποιονδήποτε σκεπτόμενο πολίτη. Προσθέτω και εγώ λοιπόν τις δικές μου σκέψεις. Πρέπει να προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ, αλλά για αυτούς που το αξίζουν λόγω της ειλικρινούς προσπάθειας για μάθηση και το δικαιούνται λόγω χαμηλών εισοδημάτων. Οι έχοντες οικονομική άνεση θα πρέπει να συνεισφέρουν, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να συμμετέχει στην εκπαίδευση αυτός που καταλαμβάνει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καταστρέφει ή σχίζει επιδεικτικά τα βιβλία κ.λπ., πρέπει να υπάρχουν εις βάρος του βαθμιαίες κυρώσεις με έσχατη ποινή την οριστική αποβολή, οι οποίες θα πρέπει να επιβάλλονται.
Πρέπει να γίνει δεκτό από όλους ότι στην εκπαιδευτική διαδικασία θα συνεχίζουν να συμμετέχουν μόνο όσοι είναι ικανοί. Και εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό κριτήριο η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ διδασκόντων και διδασκομένων σε όλες τις βαθμίδες. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να προβιβάζεται κάποιος από την μια τάξη στην άλλη ή να εισάγεται στο πανεπιστήμιο με μηδέν βαθμούς ή βαθμούς κάτω από την βάση ή με ανύπαρκτη παρουσία στα μαθήματα. Δεν μπορεί να διδάσκει κάποιος χωρίς να αξιολογείται από τρίτους το διδακτικό έργο του, χωρίς να επιμορφώνεται κλπ. Θα πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις με έσχατη ποινή την οριστική αποβολή και να επιβάλλονται.
Πρέπει η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να αφαιρεθούν από την αρμοδιότητα των διδασκόντων. Απλό παράδειγμα: Δεν είναι δυνατό ο καθηγητής ή ο δάσκαλος να ασχολείται με την προμήθεια πετρελαίου ή με τιμολόγια κλπ.
Πρέπει να γίνει κατανοητό και σαφές ότι το δικαίωμα ΜΟΡΦΩΣΗ δεν μπορεί να συμβαδίζει με την ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί ο κάθε απόφοιτος της οποιασδήποτε βαθμίδας της εκπαίδευσης να κατοχυρώνει επαγγελματικά δικαιώματα μόνο και μόνο επειδή αποφοίτησε. Θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανός να γίνει δικηγόρος, καθηγητής ή και απλός τεχνίτης κλπ.
Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ κάθε σχολείου ή πανεπιστημίου θα πρέπει να γίνεται με αυστηρά κριτήρια. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να λειτουργεί πανεπιστήμιο με λιγότερους από 500 φοιτητές, ούτε όμως και δημοτικό ή γυμνάσιο με παραπάνω από 15 μαθητές ανά τάξη.
Αν εφαρμοσθούν τα παραπάνω σίγουρα οι ΑΜΟΙΒΕΣ των ικανών διδασκόντων θα αυξηθούν, χωρίς άλλα κονδύλια, διότι αυτοί που θα μείνουν θα είναι σαφώς λιγότεροι από όσους είναι σήμερα.
Οι παραπάνω σκέψεις ενός πολίτη που ενδιαφέρεται για την πορεία του τόπου του, δεν μπορεί να είναι μοναδικές - πρέπει να γίνουν πολλά - σίγουρα φαντάζουν απλοικές, αλλά πάντα οι λύσεις στα προβλήματα ξεκινούν από την εφαρμογή απλών, ρεαλιστικών προτάσεων. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να ονειρευόμαστε την κατάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων στην πρώτη εκατοντάδα του παγκοσμίου καταλόγου των κορυφαίων πανεπιστημίων, την στιγμή που τα δικά μας Πανεπιστήμια ζήτημα είναι αν λειτουργούν πραγματικά τρεις μήνες τον χρόνο. Ούτε να μιλάμε για ολοήμερα σχολεία την στιγμή που το δημόσιο νηπιαγωγείο λειτουργεί μόνο 8-12 το πρωί, δεν καλύπτει δηλαδή ούτε το ελάχιστο ωράριο εργασίας ( 8ωρο ) των γονιών.
Βέβαια και η ελάχιστη εφαρμογή των ανωτέρω απαιτεί πολιτικούς ηγέτες με θάρρος και όραμα, χωρίς τον φόβο του πολιτικού και κομματικού κόστους, με σταθερό στόχο την μόρφωση του λαού και την προστασία και διάδοση της ελληνικής γλώσσας.
Το θέμα ΠΑΙΔΕΙΑ δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο οποιονδήποτε σκεπτόμενο πολίτη. Προσθέτω και εγώ λοιπόν τις δικές μου σκέψεις. Πρέπει να προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ, αλλά για αυτούς που το αξίζουν λόγω της ειλικρινούς προσπάθειας για μάθηση και το δικαιούνται λόγω χαμηλών εισοδημάτων. Οι έχοντες οικονομική άνεση θα πρέπει να συνεισφέρουν, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να συμμετέχει στην εκπαίδευση αυτός που καταλαμβάνει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καταστρέφει ή σχίζει επιδεικτικά τα βιβλία κ.λπ., πρέπει να υπάρχουν εις βάρος του βαθμιαίες κυρώσεις με έσχατη ποινή την οριστική αποβολή, οι οποίες θα πρέπει να επιβάλλονται. Πρέπει να γίνει δεκτό από όλους ότι στην εκπαιδευτική διαδικασία θα συνεχίζουν να συμμετέχουν μόνο όσοι είναι ικανοί. Και εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό κριτήριο η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ διδασκόντων και διδασκομένων σε όλες τις βαθμίδες. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να προβιβάζεται κάποιος από την μια τάξη στην άλλη ή να εισάγεται στο πανεπιστήμιο με μηδέν βαθμούς ή βαθμούς κάτω από την βάση ή με ανύπαρκτη παρουσία στα μαθήματα. Δεν μπορεί να διδάσκει κάποιος χωρίς να αξιολογείται από τρίτους το διδακτικό έργο του, χωρίς να επιμορφώνεται κλπ. Θα πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις με έσχατη ποινή την οριστική αποβολή και να επιβάλλονται. Πρέπει η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να αφαιρεθούν από την αρμοδιότητα των διδασκόντων. Απλό παράδειγμα: Δεν είναι δυνατό ο καθηγητής ή ο δάσκαλος να ασχολείται με την προμήθεια πετρελαίου ή με τιμολόγια κλπ. Πρέπει να γίνει κατανοητό και σαφές ότι το δικαίωμα ΜΟΡΦΩΣΗ δεν μπορεί να συμβαδίζει με την ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί ο κάθε απόφοιτος της οποιασδήποτε βαθμίδας της εκπαίδευσης να κατοχυρώνει επαγγελματικά δικαιώματα μόνο και μόνο επειδή αποφοίτησε. Θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανός να γίνει δικηγόρος, καθηγητής ή και απλός τεχνίτης κλπ. Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ κάθε σχολείου ή πανεπιστημίου θα πρέπει να γίνεται με αυστηρά κριτήρια. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να λειτουργεί πανεπιστήμιο με λιγότερους από 500 φοιτητές, ούτε όμως και δημοτικό ή γυμνάσιο με παραπάνω από 15 μαθητές ανά τάξη. Αν εφαρμοσθούν τα παραπάνω σίγουρα οι ΑΜΟΙΒΕΣ των ικανών διδασκόντων θα αυξηθούν, χωρίς άλλα κονδύλια, διότι αυτοί που θα μείνουν θα είναι σαφώς λιγότεροι από όσους είναι σήμερα. Οι παραπάνω σκέψεις ενός πολίτη που ενδιαφέρεται για την πορεία του τόπου του, δεν μπορεί να είναι μοναδικές - πρέπει να γίνουν πολλά - σίγουρα φαντάζουν απλοικές, αλλά πάντα οι λύσεις στα προβλήματα ξεκινούν από την εφαρμογή απλών, ρεαλιστικών προτάσεων. Απλό παράδειγμα: Δεν μπορεί να ονειρευόμαστε την κατάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων στην πρώτη εκατοντάδα του παγκοσμίου καταλόγου των κορυφαίων πανεπιστημίων, την στιγμή που τα δικά μας Πανεπιστήμια ζήτημα είναι αν λειτουργούν πραγματικά τρεις μήνες τον χρόνο. Ούτε να μιλάμε για ολοήμερα σχολεία την στιγμή που το δημόσιο νηπιαγωγείο λειτουργεί μόνο 8-12 το πρωί, δεν καλύπτει δηλαδή ούτε το ελάχιστο ωράριο εργασίας ( 8ωρο ) των γονιών. Βέβαια και η ελάχιστη εφαρμογή των ανωτέρω απαιτεί πολιτικούς ηγέτες με θάρρος και όραμα, χωρίς τον φόβο του πολιτικού και κομματικού κόστους, με σταθερό στόχο την μόρφωση του λαού και την προστασία και διάδοση της ελληνικής γλώσσας.