Αρχική Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση2. Πτυχία με αντίκρισμα: νέα οργάνωση της μάθησης και των προγραμμάτων σπουδών που διευκολύνουν την κινητικότητα και ενισχύουν τη διεπιστημονικότηταΣχόλιο του χρήστη ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΕΤΡΙΤΣΗ | 13 Δεκεμβρίου 2010, 11:27
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΕΤΡΙΤΣΗ' | 13 Δεκεμβρίου 2010, 11:35

    Ως απόφοιτος Πολυτεχνείου και επαγγελματίας 25 ετών, ξέρω ότι όλα τα προβλήματα τα οποία διαπιστώνει το δημοσιευμένο κείμενο είναι σωστά (μερικά ή εν όλω). Δεν συμφωνώ όμως με τους λόγοπυς που αναφέρονται ως "αιτίες" για τα προβλήματα αυτά. Θα γίνω πιο σαφής: η κατάντια της εκπαίδευσης στην Ελλάδα σήμερα δεν οφείλεται κυρίως στους διδάσκοντες αλλά στους διδασκόμενους. Και 30 χρόνια πίσω να γυρίσουμε, πάλι τά ίδια patterns θα διαπιστώσουμε: έμφαση στην αποστήθηση, μεγάλο όγκο πληροφοριών, έλλειψη συμμετοχής των μαθητών, κλπ. Όμως, υπήρχε μία μεγάλη διαφορά. Οι υποψήφιοι φοιτητές ήξεραν τι ήθελαν να σπουδάσουν και επεδίωκαν να μπουν στις σχολές της προτίμησής τους. Πολλές φορές, έμπαιναν κάπου αλλού και δεν πήγαιναν να παρακολουθήσουν αλλά ξαναέδιναν εξετάσεις την επόμενη χρονιά. Σήμερα σχεδόν κανένα παιδί δεν το κάνει αυτό. Αναρρωτήθηκε κανείς "γιατί"??? Έχω 3 ανήψια, ηλικίας 25 - 32 ετών. Χρόνια τώρα κάνω και ξανακάνω αυτή τη συζήτηση μαζί τους και διαπιστώνω ότι "απλά δεν έχουν κανένα όνειρο". Δεν έχουν τη φιλοδοξία (όπως είχαμε εμείς) π.χ. να γίνουν μηχανικοί, ή οικονομολόγοι, ή γιατροί, ή κάτι άλλο τέλος πάντων (π.χ. υδραυλικοί ή χτίστες). Έχουν απλά τη φιλοδοξία "να πάρουν ένα χαρτί". Οτιδήποτε χαρτί, διότι γι' αυτούς δεν έχει σημασία το περιεχόμενο των σπουδών τους. Και επομένως, τα μαθήματα τα αποστηθίζουν απλά μέχρι να τα περάσουν και μετά τα ξεχνάνε. Και μόλις περάσουν ένα μάθημα, καίνε το βιβλίο και τις σημειώσεις τους!!!!! Αν κάποιος τους δώσει έτοιμη την εργασία τους, απλά λένε ευχαριστώ (δεν την ανοίγουν καν να τη διαβάσουν). Και αν χρειαστεί, πληρώνουν για να την κάνουν άλλοι. Τα παιδιά σήμερα ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας διότι απλά δεν τους ενδιαφέρει το αντικείμενο που σπουδάζουν. Γιατί λοιπόν θέλουν να σπουδάσουν αφού δεν τους ενδιαφέρει αυτό που κάνουν? Άλλοι διότι τους το έχουν επιβάλλει οι γονείς τους. Άλλοι διότι το βλεπουν ως ένα εισητήριο για μια δουλίτσα γραφείου. Άλλοι διότι το θεωρούν μία "αναβολή" από τις ευθύνες τις διαβίωσης. Κλπ. Δεν μπορεί η πολιτεία βέβαια να λύσει όλες αυτές τις δυσλειτουργίες μέσα από τα νοομοθετήματα αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας, αλλά μπορεί να κάνει το εξής απλό πράγμα: να διασφαλίσει ότι τα παιδιά που θα πηγαίνουν στις Ανώτατες Σχολές θα εδιαφέρονται για το ατικείμενο που σπουδάζουν. Πώς? Με έναν απλό τρόπο: α) να συμπληρώνονται τα μηχανογραφικά όσο πιο νωρίς γίνεται μέσα στον προηγούμενο χρόνο και σαφώς πριν ανακοινωθούν οι βαθμολογίες), β)ενεργοποιώντας τη βάση του 10 στις εισαγωγικές εξετάσεις, γ) θεσμοθετώντας τα προαπαιτούμενα μαθήματα για να μπορεί κανείς να συνεχίσει το πρόραμμα σπουδών του (π.χ. να μην μπορεί να πάρει οικοδομική δευτέρου έτους αν δεν έχει περάσει την οικοδομική πρώτου έτους, κλπ), και δ) να υπάρχει όριο στον αριθμό των φορών που μπορεί ένας φοιτητής να δώσει/μεταφέρει ένα μάθημα (π.χ. αν αποτύχει 3 φορές, τότε να υποχρεώνεται να ξανακάνει το μάθημα). Τα Ανώτατα Ιδρύματα χρειάζονται καλούς φοιτητές, τόσο όσο χρειάζονται καλούς διδάσκοντες και καλά προγράμματα σπουδών. Αν το παραβλέψετε αυτό, ό,τι άλλο και να κάνετε θα πέσει στο κενό. Οι Αμερικάνοι λένε ότι "μπορείς να οδηγήσεις το άλογο στο ποτάμι, αλλά δεν μπορείς να το ανακάσεις να πιει νερό". Όσο καλά προγράμματα σπουδών και να φτιάξετε, αν δεν αρχίσουν να ενδιαφέρονται τα παιδιά, θα αποτύχουν όλα! Ευχαριστώ, Χ.Πετρίτση Αρχιτέκτων Μηχανικός