Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Θανάσης Σωτηρόπουλος' | 2 Ιανουαρίου 2011, 20:39

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Πέφυκε γαρ το ανθρώπειον… Μικρό αφιέρωμα στην πρόσφατα εκλιπούσα, JACQUELINE DE ROMILLY Από το βιβλίο - διδακτορικό της: Ο ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ Ανθρωπεία φύσις Οι αποφάσεις που λαμβάνονται αλόγιστα φέρουν μέσα τους την τιμωρία τους αυτή η τιμωρία είναι η αποτυχία….. Ώστε η ύβρις, όπως την παρουσιάζει ο Θουκυδίδης, είναι ένας μηχανισμός τέλεια λογικός, και μπορεί να οριστεί ως μια απερισκεψία που γεννιέται από την επιτυχία. Μέσα στο πνεύμα του ρεαλισμού, ‘’ η θέληση ανύψωσης πέρα από μια δεδομένη κατάσταση‘’ γίνεται ‘’ η θέληση δράσης πέρα από τις δεδομένες δυνάμεις ‘’, η νέμεσις έρχεται στο προσκήνιο όχι σαν την τιμωρία που στέλνουν οι θεοί αλλά σαν λογική έκβαση της ανθρώπινης πλάνης. Από την επιτυχία στην έξαρση, από την έξαρση στην απερισκεψία, από την απερισκεψία στο αναποδογύρισμα, όλα διαγράφονται με απόλυτη σαφήνεια. Έτσι η ύβρις εντάσσεται σε ένα αυστηρά ανθρώπινο πλαίσιο. Απλά η δύναμη, αντί να υπαγορεύει τους όρους της πραγματικότητας, δεν είναι παρά ένα δόλωμα του παραλογισμού. ……. Ο Θουκυδίδης είναι επίσης λιγότερο αισιόδοξος: δεν ελπίζει καθόλου στη μετρημένη ηγεμονία που ο άλλος θα ήθελε να εγκαθιδρύσει, και που θα ήταν οργανωμένη τόσο καλά, ώστε να σταματάει πάντα στα όρια πριν την εξουσίαση. Ο Θουκυδίδης δεν πιστεύει πως μια πολιτική μεταρρύθμιση θα έφτανε για να εξουδετερώσει κατά βάθος τις δυσκολίες που δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος. Έτσι, κατά το μέτρο που προσκρούει στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης, η ανάλυση της ύβρεως συναντιέται με τον τρίτο νόμο του ιμπεριαλισμού, αυτόν που ονομάσαμε φιλοσοφικό. Ο νόμος της δύναμης, ή νόμος φιλοσοφικός στηρίζεται, όπως ακριβώς και η ανάλυση της ύβρεως, στην παρατήρηση της ‘’ ανθρώπινης φύσης ‘’. Η πλεονεξία που οφείλεται στην ύβρι, είναι ένα δυστύχημα, μια άγονη στάση ζωής, που οι σώφρονες αποφεύγουν. Η πλεονεξία που στηρίζεται στη δύναμη, έχει μεν γερές βάσεις στην πραγματικότητα, έχει νόμιμη καθολικότητα πλην όμως με την μορφή ενός λάθους ηθικής τάξεως, εμφανίζεται η ύβρις ( παρά ισχύν της δυνάμεως ) η οποία δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα της απώλειας του μέτρου, μια προδιάθεση προς την ύβρι. Ο ιμπεριαλισμός όσο παραμένει μέσα στα όρια της σύνεσης, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ακολουθεί τους κανόνες του κόσμου. Η δύναμη της αυτοπειθαρχίας δεν είναι δοσμένη από τη φύση στον άνθρωπο, ούτε στο ατομικό ούτε σε συλλογικό επίπεδο. Το άτομο την κατακτά με την προσπάθεια, με την φιλοσοφία, με την θρησκεία. ( ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΩ ΟΛΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΜΕΛΕΤΑ ΚΑΙ ΕΠΗΡΡΕΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΜΕΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΑΜΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ; θύματα ή θύτες; )