Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ζούρβα Καλλέργη' | 11 Ιανουαρίου 2011, 00:19

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  1) Η ποιότητα ενός πανεπιστημίου εξαρτάται από την ποιότητα των φοιτητών του. Εάν σε ένα τμήμα του ΕΜΠ εισάγονται 500 φοιτητές, το επίπεδο σπουδών θα είναι σαφώς χαμηλότερο από το επίπεδο που θα προκύψει εάν εισαχθούν οι 50 καλύτεροι. Το ερώτημα που τίθεται: χρειαζόμαστε 500 αποφοίτους από το συγκεκριμένο τμήμα ή 50 μας αρκούν. Εάν μας αρκούν 50, τότε κρατήστε 50. Οι πλεονάζοντες 450 θα κάνουν κακό σε αυτούς τους 50. 2) Αξιολόγηση: Από τους απόφοιτους του πανεπιστημίου και μόνο: Μόνο ο απόφοιτος μπορεί να κρίνει την ορθότητα και την αναγκαιότητα όσων διδάχθηκε στο παν/μιο. Προτείνω μάλιστα η αξιολόγηση να γίνεται 3-5 χρόνια μετά την αποφοίτηση, ώστε ο απόφοιτος να έχει αποκτήσει επαγγελματική εμπειρία. 3) Συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας ή ακόμα και της παραδοσιακής Ελλάδας στην διαμόρφωση μαθημάτων ή προγραμμάτων σπουδών. Σήμερα τα προγράμματα σπουδών εξυπηρετούν τα γνωστικά αντικείμενα των μελών ΔΕΠ είτε είναι αντιγραφή από προγράμματα σπουδών της αλλοδαπής - άρα δεν έχουν προκύψει από την ανταλλαγή με την κοινωνία, αλλά μάλλον επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής στην Ελληνική κοινωνία: ό,τι πτυχή της ζωής μελετάται στα πανεπιστήμια, αποκτά στέρεες επιστημονικές βάσεις, ό,τι δεν στηρίζεται από τα ΤΕΙ / ΑΕΙ αφήνεται στην μοίρα του. Έτσι η αγροτική παραγωγή, οι λαϊκές γνώσεις, η τοπική ιστορία, έχουν απαξιωθεί(γιατί δεν αποτελούν μέρος της διεθνούς έρευνας). Όμως τα τελευταία είναι περιζήτητα από τους τουρίστες στη χώρα μας και ίσως θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση εξαγωγών. 4) Οι εξετάσεις που δίνονται για την εγγραφή στον αντίστοιχο επαγγελματικό σύλλογο πρέπει να γίνουν σοβαρές. Οι εξετάσεις που δίνουν οι απόφοιτοι των Πολυτεχνείων μας στο ΤΕΕ είναι τουλάχιστον αστείες. Υπάρχουν πολλοί πτυχιούχοι μηχανικοί που δεν μπορούν να αθροίσουν κλάσματα! 5) Οι Έλληνες (και ιδίως οι απόφοιτοι) έχουν σχεδόν νεκρωμένη την δυνατότητα ή την επιθυμία να αναλάβουν πρωτοβουλίες με όποιο ρίσκο αυτό συνεπάγεται. Στο λύκειο στην Ολλανδία, τα παιδιά καλούνταν στο μάθημα του βιομηχανικού σχεδιασμού να σχεδιάσουν ένα πρωτότυπο προϊόν (π.χ. τασάκι για χρήση σε εξωτερικούς χώρους) όπου θα έπρεπε να αιτιολογήσουν το πως πήραν κάθε απόφαση για το σχέδιο, το μέγεθος, το βάρος, το υλικό, το κόστος. Στο λύκειο στην Ελλάδα, τα παιδιά μαθαίνουν να παπαγαλίζουν. Όταν φοιτούσα η ίδια το σχολείο με προέτρεπε να αντιγράφω αυτολεξεί κείμενα από εγκυκλοπαίδειες ως "εργασία για το σπίτι". 6) Φυσικά πρέπει να βρεθούν διδάσκοντες που να μπορούν να διδάξουν καινοτομία - και αυτοί δεν μπορεί να είναι μέλη ΔΕΠ. Τα μέλη ΔΕΠ έχουν επιλέξει (ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε) ένα διαφορετικό τρόπο ζωής: την αφιέρωση στην έρευνα, την αποχή από την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Τα μέλη ΔΕΠ (θα έπρεπε να) ενδιαφέρονται για την γνώση και μόνο. Το καινοτόμο προϊόν είναι επιθυμία των επιχειρήσεων. Τα μέλη ΔΕΠ ΔΕΝ μπορούν να διδάξουν επιχειρηματικότητα. Αυτή διδάσκεται στις υγειείς / διεθνείς επιχειρίσεις. 7) Ενισχύστε την καινοτομία / την πατέντα / την επιχειρηματικότητα / το ρίσκο και την δυνατότητα αποτυχίας. 9 στις 10 ιδέες θα αποτύχουν. 8) Το Harvard, το ΜΙΤ, το Stanford, δεν παρέχουν μόνο υψηλό επίπεδο γνώσεων. Παρέχουν και υψηλό επίπεδο δικτύωσης. Οι συμφοιτητές αισθάνονται ότι είναι μέλη μιας ελίτ. Αυτό βοηθά την δημιουργία ενός περιβάλλοντος αριστείας, ανταγωνισμού, ευγενούς άμιλλας. Εάν φέρναμε 3 φοιτητές του ΜΙΤ σε ελληνικό περιβάλλον δεν θα απογοητεύονταν από το επίπεδο διδασκαλίας, αλλά από την έλλειψη δυναμικής: 10 φοιτητές που ενδιαφέρονται, σε μια λαοθάλασσα αδιαφορίας και ήσσονος προσπάθειας. Δημιουργείστε μικρά πολύ επιλεκτικά τμήματα - σπουδαστήρια αριστείας. Βοηθείστε να αναπτυχθεί σε αυτά η πρωτοβουλία και η καινοτομία. Δώστε σε αυτούς τους αποφοίτους κίνητρα για να παραμείνουν στην Ελλάδα (χρηματοδοτώντας δράσεις, κατοχύρωση πατεντών, κλπ).