Αξιότιμη κυρία Κεραμέως,
Θα ήθελα να εκφράσω την πολύ μεγάλη έκπληξη και απογοήτευσή μου σχετικά με το άρθρο 18.
Ο μόνος λόγος που μπορώ να υποθέσω ότι πήρατε μια απόφαση είναι επειδή προφανώς δεν γνωρίζετε. Δεν γνωρίζετε προσωπικά κάποιο παιδί που έχει αποφασίσει στα 11 του χρόνια να περάσει μια ολόκληρη χρονιά διαβάζοντας για τις εξετάσεις των ΠΡοτύπων. Δεν γνωρίζετε τις θυσίες, την αγωνία, τoν κόπο και την προσπάθεια που έχει μια τέτοια δοκιμασία.
Το δικό μου παιδί είναι ένα από αυτά τα παιδιά που προετοιμάστηκε όλη τη φετινή χρονιά για να δώσει στις προσεχείς εξετάσεις. Δυστυχώς, εφόσον ψηφιστεί αυτό το άρθρο, δεν θα δηλώσουμε συμμετοχή. Δεν είναι δυνατόν για την ψυχική υγεία του παιδιού μου, να υποβληθεί εκ νέου σε αυτή τη διαδικασία σε 3 χρόνια, με πολύ μεγαλύτερο μάλιστα διακύβευμα: το να μην χάσει τους τότε φίλους του, καθηγητές και σχολείο του στην τόσο εύθραυστη ηλικία των 15.
Αισθάνομαι ότι στη διαδικασία αυτή της αριστείας, χάνουμε την ουσία με αυτό το άρθρο. Και το σημαντικότερο, δεν νοιαζόμαστε για την ψυχική υγεία και ισορροπία των παιδιών. Αυτό με πληγώνει.
Αν επιθυμείτε να δώσετε την ευκαιρία σε περισσότερα παιδιά να φοιτήσουν σε πρότυπα λύκεια, πρέπει να φτιάξετε περισσότερα πρότυπα λύκεια. Όχι να κάνετε απλά ανακύκλωση άριστων μαθητών.
Ο μόνος που θα βγει κερδισμένος από αυτό το άρθρο είναι τα φροντιστήρια. Αλλά χαμένοι θα είναι πολλοί. Και πάνω από όλα τα δικά μας παιδιά. Οι άριστοι που ονειρεύεστε να μείνουν αύριο στην Ελλάδα.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να πω κάτι ακόμη που αισθάνομαι. Αυτή σας η πρόθεση δεν είναι καθόλου δίκαιη. Διότι έπρεπε να την γνωρίζουμε ΠΡΙΝ μπουν τα παιδιά μας σε αυτή τη διαδικασία της προετοιμασίας, και όχι έναν μήνα πριν δώσουν εξετάσεις. Όχι αφού χρυσοπληρώσαμε φροντιστήρια. Όχι αφού τα παιδιά μας έχασαν εξόδους και πάρτυ. Όχι αφού έκλαψαν από απογοήτευση, όχι αφού ξενύχτησαν από άγχος.
Και τώρα, που λόγω αυτού του άρθρου τα παιδιά μας δεν θα δώσουν εξετάσεις, θα ήθελα να μπορείτε εσείς να τα αντικρύσετε στα μάτια και να εξηγήσετε γιατί αυτή η προετοιμασία ήταν τελικά χαμένη.
Αξιότιμη κυρία Κεραμέως, Θα ήθελα να εκφράσω την πολύ μεγάλη έκπληξη και απογοήτευσή μου σχετικά με το άρθρο 18. Ο μόνος λόγος που μπορώ να υποθέσω ότι πήρατε μια απόφαση είναι επειδή προφανώς δεν γνωρίζετε. Δεν γνωρίζετε προσωπικά κάποιο παιδί που έχει αποφασίσει στα 11 του χρόνια να περάσει μια ολόκληρη χρονιά διαβάζοντας για τις εξετάσεις των ΠΡοτύπων. Δεν γνωρίζετε τις θυσίες, την αγωνία, τoν κόπο και την προσπάθεια που έχει μια τέτοια δοκιμασία. Το δικό μου παιδί είναι ένα από αυτά τα παιδιά που προετοιμάστηκε όλη τη φετινή χρονιά για να δώσει στις προσεχείς εξετάσεις. Δυστυχώς, εφόσον ψηφιστεί αυτό το άρθρο, δεν θα δηλώσουμε συμμετοχή. Δεν είναι δυνατόν για την ψυχική υγεία του παιδιού μου, να υποβληθεί εκ νέου σε αυτή τη διαδικασία σε 3 χρόνια, με πολύ μεγαλύτερο μάλιστα διακύβευμα: το να μην χάσει τους τότε φίλους του, καθηγητές και σχολείο του στην τόσο εύθραυστη ηλικία των 15. Αισθάνομαι ότι στη διαδικασία αυτή της αριστείας, χάνουμε την ουσία με αυτό το άρθρο. Και το σημαντικότερο, δεν νοιαζόμαστε για την ψυχική υγεία και ισορροπία των παιδιών. Αυτό με πληγώνει. Αν επιθυμείτε να δώσετε την ευκαιρία σε περισσότερα παιδιά να φοιτήσουν σε πρότυπα λύκεια, πρέπει να φτιάξετε περισσότερα πρότυπα λύκεια. Όχι να κάνετε απλά ανακύκλωση άριστων μαθητών. Ο μόνος που θα βγει κερδισμένος από αυτό το άρθρο είναι τα φροντιστήρια. Αλλά χαμένοι θα είναι πολλοί. Και πάνω από όλα τα δικά μας παιδιά. Οι άριστοι που ονειρεύεστε να μείνουν αύριο στην Ελλάδα. Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να πω κάτι ακόμη που αισθάνομαι. Αυτή σας η πρόθεση δεν είναι καθόλου δίκαιη. Διότι έπρεπε να την γνωρίζουμε ΠΡΙΝ μπουν τα παιδιά μας σε αυτή τη διαδικασία της προετοιμασίας, και όχι έναν μήνα πριν δώσουν εξετάσεις. Όχι αφού χρυσοπληρώσαμε φροντιστήρια. Όχι αφού τα παιδιά μας έχασαν εξόδους και πάρτυ. Όχι αφού έκλαψαν από απογοήτευση, όχι αφού ξενύχτησαν από άγχος. Και τώρα, που λόγω αυτού του άρθρου τα παιδιά μας δεν θα δώσουν εξετάσεις, θα ήθελα να μπορείτε εσείς να τα αντικρύσετε στα μάτια και να εξηγήσετε γιατί αυτή η προετοιμασία ήταν τελικά χαμένη.