Αναφορικά με την εισαγωγή ενός προγράμματος Σεξουαλικής Αγωγής στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, πρόκειται κατά τη γνώμη μου (έχω 4 παιδιά 7-15 ετών) για μία άκαιρη-πρόωρη και αντιπαιδαγωγική εκπαιδευτική πρακτική.
Πρόκειται για θέματα πού δεν αντιστοιχούν στην κλίμακα της ψυχοσωματικής ωριμότητας των παιδιών αυτών των ηλικιών-τάξεων.
Δεδομένου ότι σε τέτοια προγράμματα εμπεριέχονται ζητήματα ανάπτυξης της ταυτότητας του φύλου τους, ζήτημα για το οποίο υπάρχει σε εξέλιξη ένας έντονος δημόσιος διάλογος και έχουν λάβει θεσμική έκφραση διάφορες αμφιλεγόμενες έως επικίνδυνες θεωρίες (Κοινωνικό Φύλο), εκτιμάται ότι μέσα από την επαφή των παιδιών με αυτές, ουσιαστικά τρόπον τινά επιχειρείται να «αποδομηθούν» τα χαρακτηριστικά των έμφυλων ταυτοτήτων που έχουν δομηθεί μέσα στην οικογένειά τους, σύμφωνα με τις αξίες και τις πεποιθήσεις των γονέων!
Ενώ τα παιδιά σε τέτοιες ηλικιακές ομάδες και για ένα τόσο αμφισβητούμενο επιστημονικά και κοινωνικά θέμα, δεν μπορούν να αξιολογήσουν, να επεξεργαστούν, να αντιπαρατεθούν, ή να παρουσιάσουν μια διαφορετική άποψη.
Γενικά, εάν υιοθετηθούν εκπαιδευτικές πρακτικές σαν την παραπάνω, είναι κάτι αντίθετο σαφώς σε ανθρώπινα και εκπαιδευτικά δικαιώματα.
Το οξύμωρο πάντως είναι ότι σε άλλο εγκεκριμένο υπό του ΙΕΠ πρόγραμμα προστασίας από την παιδική κακοποίηση, που απευθύνεται σε νήπια («Μην φοβάσαι την αγκαλιά»), αναφέρεται κατηγορηματικά μια εύστοχη και σημαντική επισήμανση: «ένα μικρό παιδί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κατανοήσει τη φύση της σεξουαλικής πράξης, πόσο μάλλον όταν αυτή ενέχει βία (Πρικατέ & Γιωτάκος, 2005)».
Εκείνο που θα ενδεικνυόταν σε Νηπιαγωγεία θα ήταν ίσως η προστασία από την παιδική κακοποίηση, στα Δημοτικά η προσέγγιση της ανατομίας και ακροθιγώς της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Και στα Γυμνάσια-Λύκεια η σχετική ενημέρωση που να σχετίζεται με ζητήματα υγείας.
Σε κάθε περίπτωση, ο Π.Ο.Υ. συνιστά την διαμόρφωση των Πολιτικών Αγωγής Υγείας, βάσει επιστημονικών ενδείξεων και ζητά οι προτεινόμενες παρεμβάσεις να έχουν αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα.
(http://www.euro.who.int/en/data-and-evidence/evidence-informed-policy-making/about-us)
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν επιστημονικώς τεκμηριωμένα δεδομένα για την αποτελεσματικότητα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.
Χρειάζεται προσοχή πάντως, μη τυχόν αντί για εκσυγχρονισμό της εκπαιδεύσεως, υιοθετηθούν ιδεοληπτικές πολιτειακές πρακτικές και μεθοδεύσεις που δεν τιμούν τη δημοκρατία και τις πολιτισμένες κοινωνίες, συνιστώντας μάλλον μία οπισθοδρομικότητα, έναν πολιτισμικό αναχρονισμό!
Αναφορικά με την εισαγωγή ενός προγράμματος Σεξουαλικής Αγωγής στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, πρόκειται κατά τη γνώμη μου (έχω 4 παιδιά 7-15 ετών) για μία άκαιρη-πρόωρη και αντιπαιδαγωγική εκπαιδευτική πρακτική. Πρόκειται για θέματα πού δεν αντιστοιχούν στην κλίμακα της ψυχοσωματικής ωριμότητας των παιδιών αυτών των ηλικιών-τάξεων. Δεδομένου ότι σε τέτοια προγράμματα εμπεριέχονται ζητήματα ανάπτυξης της ταυτότητας του φύλου τους, ζήτημα για το οποίο υπάρχει σε εξέλιξη ένας έντονος δημόσιος διάλογος και έχουν λάβει θεσμική έκφραση διάφορες αμφιλεγόμενες έως επικίνδυνες θεωρίες (Κοινωνικό Φύλο), εκτιμάται ότι μέσα από την επαφή των παιδιών με αυτές, ουσιαστικά τρόπον τινά επιχειρείται να «αποδομηθούν» τα χαρακτηριστικά των έμφυλων ταυτοτήτων που έχουν δομηθεί μέσα στην οικογένειά τους, σύμφωνα με τις αξίες και τις πεποιθήσεις των γονέων! Ενώ τα παιδιά σε τέτοιες ηλικιακές ομάδες και για ένα τόσο αμφισβητούμενο επιστημονικά και κοινωνικά θέμα, δεν μπορούν να αξιολογήσουν, να επεξεργαστούν, να αντιπαρατεθούν, ή να παρουσιάσουν μια διαφορετική άποψη. Γενικά, εάν υιοθετηθούν εκπαιδευτικές πρακτικές σαν την παραπάνω, είναι κάτι αντίθετο σαφώς σε ανθρώπινα και εκπαιδευτικά δικαιώματα. Το οξύμωρο πάντως είναι ότι σε άλλο εγκεκριμένο υπό του ΙΕΠ πρόγραμμα προστασίας από την παιδική κακοποίηση, που απευθύνεται σε νήπια («Μην φοβάσαι την αγκαλιά»), αναφέρεται κατηγορηματικά μια εύστοχη και σημαντική επισήμανση: «ένα μικρό παιδί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κατανοήσει τη φύση της σεξουαλικής πράξης, πόσο μάλλον όταν αυτή ενέχει βία (Πρικατέ & Γιωτάκος, 2005)». Εκείνο που θα ενδεικνυόταν σε Νηπιαγωγεία θα ήταν ίσως η προστασία από την παιδική κακοποίηση, στα Δημοτικά η προσέγγιση της ανατομίας και ακροθιγώς της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Και στα Γυμνάσια-Λύκεια η σχετική ενημέρωση που να σχετίζεται με ζητήματα υγείας. Σε κάθε περίπτωση, ο Π.Ο.Υ. συνιστά την διαμόρφωση των Πολιτικών Αγωγής Υγείας, βάσει επιστημονικών ενδείξεων και ζητά οι προτεινόμενες παρεμβάσεις να έχουν αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα. (http://www.euro.who.int/en/data-and-evidence/evidence-informed-policy-making/about-us) Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν επιστημονικώς τεκμηριωμένα δεδομένα για την αποτελεσματικότητα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Χρειάζεται προσοχή πάντως, μη τυχόν αντί για εκσυγχρονισμό της εκπαιδεύσεως, υιοθετηθούν ιδεοληπτικές πολιτειακές πρακτικές και μεθοδεύσεις που δεν τιμούν τη δημοκρατία και τις πολιτισμένες κοινωνίες, συνιστώντας μάλλον μία οπισθοδρομικότητα, έναν πολιτισμικό αναχρονισμό!