Φοιτώ στην Β' τάξη του Π.Σ. Ευαγγελικής.
Νιώθω ότι εξαπατήθηκα τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου.
Πέτυχα μετά από πολύ δύκολες εξετάσεις την εισαγωγή μου στο γυμνάσιο θυσιάζοντας για μια σχεδόν χρονιά παρέες, διασκέδαση και παιχνίδι.
Κατοικώ μακριά από το σχολείο μου και αυτό επέφερε μια σειρά αλλαγών τόσο στη δική μου ζωή όσο και της οικογένειάς μου έτσι ώστε να εξυπηρετείται καλύτερα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου μου. Το αθλητικό σωματείο που γράφτηκα, το μουσικό ωδείο που επίσης γράφτηκα, η περιοχή στην οποία κινείται εργασιακά ο πατέρας μου, τα ωράρια εργασίας των γονιών μου επιλέχθηκαν με γνώμονα τη νέα πραγματικότητα, δηλ. τη φοίτησή μου στο συγκεκριμένο σχολείο για τα 6 χρόνια Γυμνασίου + Λυκείου.
Τώρα ξαφνικά καλούμαι να υποβληθώ σε νέες εξετάσεις για να αποδείξω ότι δεν βρίσκομαι "τυχαία" σε αυτό το σχολείο, λες και μια φορά δεν έφτασε.
Είναι πολύ μεγάλο το βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε, ειδικά εμείς οι μαθητές που παγιδευτήκαμε σε αυτό το νέο καθεστώς (αν τελικά ισχύσει). Μεγάλο άγχος για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, για να αποφύγουμε τη ρετσινιά του "κατά τύχη επιτυχόντα", για να μην αποχωριστούμε τους φίλους που κάναμε αυτά τα χρόνια του Γυμνασίου πριν μας αποβάλλουν για να μας επανεξετάσουν (να μην παίζουμε με τις λέξεις, για αποβολή πρόκειται) και για να μην κάνουμε πάλι πάνω-κάτω το πρόγραμμα της οικογένειάς μας.
Ντρέπομαι τους γονείς μου που θα δώσουν τα χρήματα της προετοιμασίας μου κι εγώ από το άγχος μου θα τους διαψεύσω, ντρέπομαι αυτούς που πίστεψαν σε μένα, ντρέπομαι για το κράτος που μας εξαπατά και πετάει στα σκουπίδια την προσπάθεια και την πίστη μας για μια καλύτερη εκπαίδευση βασισμένη στην καινοτομία και στην κριτική σκέψη και όχι στα φροντιστήρια, όπως τελικά θα καταντήσει μετά την εφαρμογή του άρθρου 18 του νέου νομοσχεδίου.
Φοιτώ στην Β' τάξη του Π.Σ. Ευαγγελικής. Νιώθω ότι εξαπατήθηκα τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου. Πέτυχα μετά από πολύ δύκολες εξετάσεις την εισαγωγή μου στο γυμνάσιο θυσιάζοντας για μια σχεδόν χρονιά παρέες, διασκέδαση και παιχνίδι. Κατοικώ μακριά από το σχολείο μου και αυτό επέφερε μια σειρά αλλαγών τόσο στη δική μου ζωή όσο και της οικογένειάς μου έτσι ώστε να εξυπηρετείται καλύτερα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου μου. Το αθλητικό σωματείο που γράφτηκα, το μουσικό ωδείο που επίσης γράφτηκα, η περιοχή στην οποία κινείται εργασιακά ο πατέρας μου, τα ωράρια εργασίας των γονιών μου επιλέχθηκαν με γνώμονα τη νέα πραγματικότητα, δηλ. τη φοίτησή μου στο συγκεκριμένο σχολείο για τα 6 χρόνια Γυμνασίου + Λυκείου. Τώρα ξαφνικά καλούμαι να υποβληθώ σε νέες εξετάσεις για να αποδείξω ότι δεν βρίσκομαι "τυχαία" σε αυτό το σχολείο, λες και μια φορά δεν έφτασε. Είναι πολύ μεγάλο το βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε, ειδικά εμείς οι μαθητές που παγιδευτήκαμε σε αυτό το νέο καθεστώς (αν τελικά ισχύσει). Μεγάλο άγχος για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, για να αποφύγουμε τη ρετσινιά του "κατά τύχη επιτυχόντα", για να μην αποχωριστούμε τους φίλους που κάναμε αυτά τα χρόνια του Γυμνασίου πριν μας αποβάλλουν για να μας επανεξετάσουν (να μην παίζουμε με τις λέξεις, για αποβολή πρόκειται) και για να μην κάνουμε πάλι πάνω-κάτω το πρόγραμμα της οικογένειάς μας. Ντρέπομαι τους γονείς μου που θα δώσουν τα χρήματα της προετοιμασίας μου κι εγώ από το άγχος μου θα τους διαψεύσω, ντρέπομαι αυτούς που πίστεψαν σε μένα, ντρέπομαι για το κράτος που μας εξαπατά και πετάει στα σκουπίδια την προσπάθεια και την πίστη μας για μια καλύτερη εκπαίδευση βασισμένη στην καινοτομία και στην κριτική σκέψη και όχι στα φροντιστήρια, όπως τελικά θα καταντήσει μετά την εφαρμογή του άρθρου 18 του νέου νομοσχεδίου.