Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Έφη Κοσκώση' | 4 Μαΐου 2020, 12:19

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα λατινικά, μεταξύ άλλων, σαφώς και είναι μέρος της βάσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ιδιαίτερα όπως αυτός διαμορφώθηκε στο παρελθόν. Για έναν σύγχρονο όμως ευρωπαϊκό πολιτισμό που συνεχώς θα βελτιώνεται, που θα βάζει στο επίκεντρο των λύσεων των σύγχρονων προβλημάτων τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, είναι απαραίτητες οι κοινωνικές επιστήμες. Το σχολείο είναι, μεταξύ άλλων, το μέσο για να εξοικειωθούν οι μαθητές και οι μαθήτριες με μια σειρά από επιστημονικές μεθόδους, προσεγγίσεις και τρόπους σκέψης, κοινωνικοποιεί και πολιτικοποιεί, "μας μαθαίνει πώς να υπάρχουμε..." (σελ.92, Κοινωνιολογία, Γ' λυκείου, βιβλίο μαθητή). Άρα η διαμόρφωση σύγχρονων Ευρωπαίων πολιτών δεν μπορεί να αρκείται στην γνώση του παρελθόντος χωρίς ταυτόχρονα να παρέχονται τα εργαλεία κριτικής αποτίμησης και σύνδεσής του με μια σειρά από καταστάσεις του παρόντος. Αυτά τα εργαλεία προσφέρονται στους μαθητές και τις μαθήτριες μέσα από τα μαθήματα των κοινωνικών επιστημών. Σε μια κοινωνική πραγματικότητα που ολοένα και περισσότερο μοιάζει αναπόδραστη, που όλο και περισσότερο οι άνθρωποι ασφυκτιούν και νιώθουν να "πνίγονται" από τις επιλογές τους, είτε γιατί για κάποιους/ες είναι περιορισμένες, είτε γιατί για κάποιους/ες είναι ανύπαρκτες, εκ των ων ουκ άνευ κρίνεται η δυνατότητα αυτο- ενεργοποίησης των μελών μιας κοινωνίας προκειμένου να ελέγχουν, συμβάλλουν και εν τέλει καθορίζουν τις πορείες των κοινωνιών όπως τα δημοκρατικά πολιτεύματα ορίζουν. Πώς όμως θα αναδυθούν οι σύγχρονοι άνθρωποι από τα "βάθη" της απελπισίας που μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα τους ρίχνουν; Μέσω της κοινωνιολογικής φαντασίας, μέθοδο της κοινωνιολογικής θεώρησης που οι μαθητές έρχονται σε επαφή μέσω του μαθήματος της κοινωνιολογίας, την ικανότητα δηλαδή των ατόμων να συνδέουν αυτό που συμβαίνει στην προσωπική τους ζωή με τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα. Είναι σαφές πως μέσω της κοινωνιολογικής φαντασίας καθίσταται επιτέλους εφικτή η αίσθηση του ατόμου πως είναι κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου, μιας κοινωνίας, της ανθρωπότητας και άρα το τι κάνει ή δεν κάνει το άτομο, το τι αφήνει ή δεν αφήνει να συμβεί ακόμα και αν δεν το επηρεάζει άμεσα εν τέλει σαν ιστός αράχνης θα φτάσει και σε αυτόν. Με λίγα λόγια, αυτό που σωστά προτείνουν συνάδελφοι φιλόλογοι (είμαι κοινωνιολόγος αναπληρώτρια) για τον εκσυγχρονισμό της διδασκαλίας των λατινικών με την προσθήκη πληροφοριών περί των κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών γέννησης των συγκεκριμένων κειμένων του ρωμαϊκού πνεύματος, προτείνουμε όσοι και όσες υπερασπιζόμαστε την παραμονή του μαθήματος της κοινωνιολογίας στην κατεύθυνση των ανθρωπιστικών σπουδών (αλήθεια οι κοινωνικές σπουδές που πήγαν;), αυτή η σύνδεση των ευρύτερων ιστορικών κοινωνικών- οικονομικών συνθηκών να μην μείνει μόνο σε επίπεδο επιστημολογικό αλλά να αποτελέσει εργαλείο καθημερινής ανάλυσης της ζωής μας και της ύπαρξής μας. Εργαλείο ενσυναίσθησης και αναστοχασμού που διδάσκεται στα παιδιά και άρα και στους σύγχρονους πολίτες, γιατί έτσι ακριβώς βλέπουν οι κοινωνικές επιστήμες τους μαθητές και τις μαθήτριες ως σύγχρονους πολίτες. Οι ενεργοί πολίτες διαμορφώνονται μόνο όταν βλέπουμε τα άτομα έτσι και τα εμπιστευόμαστε να δρουν ως τέτοιοι. Τι καλύτερο λοιπόν από το να τους βλέπουμε έτσι από το σχολείο; Ποια άλλα μαθήματα είναι καταλληλότερα για αυτό πέρα αυτών των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών; Οφείλει λοιπόν, όπως κάθε ενεργός πολίτης, η Υπουργός Παιδείας να αναστοχαστεί πάνω στις προτεινόμενες αλλαγές στην εκπαίδευση. (όχι μόνο για αυτό το άρθρο αλλά για το σύνολο του νομοσχεδίου καθώς συνολικά προσθέτει εμπόδια στην συμμετοχή των μελών της κοινωνίας στην εκπαίδευση και στο σχολείο παρά αφαιρεί)