Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΠΛ' | 4 Μαΐου 2020, 15:04

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ Αν και έχω εντρυφήσει σε όλες τις παιδαγωγικές θεωρίες, όταν μπαίνεις σε μία σχολική τάξη ειδικά για λίγες ώρες, στην οποία τάξη αυτή υπάρχουν πολλοί μαθητές/τριες με παραβατική συμπεριφορά, δύσκολα εφαρμόζεις τις παιδαγωγικές θεωρίες που γνωρίζεις (δημιουργία εσωτερικών κινήτρων κ.α.) και από παιδαγωγός καταντάς θηριοδαμαστής προσπαθώντας να γίνει διδασκαλία και μάθημα, έστω και με δασκαλοκεντρικό τρόπο.Το ζήτημα της πειθαρχίας στο σχολείο και των σχολικών ποινών είναι τεράστιο και πολυδιάστατο και είναι θέμα ταμπού που και οι ακαδημαϊκοί αποφεύγουν να τοποθετηθούν ευρέως. Είναι όμως πάρα πολύ σημαντικό, έως και υπαρξιακό για τη λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μία σχολική τάξη, χωρίς τάξη, είναι πλέον σχολική αταξία. Οι δικοί μας δάσκαλοι με 60 μαθητές στην τάξη κατάφερναν να κάνουν μάθημα και συχνά ποιοτικό μάθημα. Εμείς σήμερα με 20-24 παιδιά, αν υπάρχουν αρκετοί μαθητές/τριες με παραβατική συμπεριφορά, τρώμε τον μισό χρόνο διδασκαλίας σε παρατηρήσεις. Μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να ξαναγυρίσουμε επουδενί στη βέργα και στις προσβολές και στις αυταρχικές συμπεριφορές, εξάλλου η βία μόνο βία φέρνει. Όμως όταν ήμασταν εμείς μαθητές υπήρχαν όρια στα παιδιά από τις οικογένειες. Υπήρχε σεβασμός προς τος εκπαιδευτικούς από μαθητές και γονείς. Ίσως να υπήρχε και λίγο φόβος, αλλά νομίζω ότι στις μικρές ηλικίες ή στους ανώριμους έφηβους όπου ένα παιδί λειτουργεί όχι εντελώς συνειδητά, ο φόβος και ο σεβασμός είναι συνυφασμένα. Το κλειδί λοιπόν είναι να μπαίνουν όρια από το σπίτι και να υπάρχει καλή συνεργασία σχολείου-γονέων. Βλέπουμε γονείς σήμερα παραδωμένους πλήρως στις απαιτήσεις και τα "θέλω" των παιδιών τους που τα έχουν σαν πρίγκιπες στον θρόνο και τα προσκυνούν. Τα παρακαλούν να διαβάσουν, τα παρακαλούν να είναι φρόνιμα και συνεργάσιμα... Όταν αυτά τα παιδιά έρθουν στο Νήπιο ή στο Δημοτικό έχουν από το σπίτι τον "τσαμπουκά" ότι εγώ είμαι μονοκράτορας και θα κάνω ό,τι θέλω. Στο σχολείο όμως που υπάρχουν άλλα 24 τέτοια παιδιά, μέσα από την κοινωνικοποίηση πρέπει όλοι να μάθουν να συμβιβάζονται. Διαβάζω στα σχόλια για τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ & Μαθησιακές Δυσκολίες... είναι όμως στ' αλήθεια όλοι οι παραβατικοί μαθητές, μαθητές με ΔΕΠ-Υ & Μαθησιακές Δυσκολίες. Όχι ένα ελάχιστο ποσοστό κατά την ταπεινή μου γνώμη. Όλους τους μαθητές χωρίς όρια, χωρίς σεβασμό, χωρίς ευγένεια και καλούς τρόπους, με επιθετική συμπεριφορά απέναντι στους δασκάλους τους, αλλά και στους συμμαθητές τους, παιδιά χειριστικά με θράσος και διάφορα συμπλέγματα, όλους τους βαφτίσαμε "μαθητές με ΔΕΠ-Υ & Μαθησιακές Δυσκολίες". Οι δομές Ειδικής Αγωγής πρέπει να υποστηριχθούν σε αυτόν τον τομέα. Από την άλλη σε ένα πτωχευμένο κράτος, μπορούμε σε ένα 12θέσιο σχολείο, να έχουμε άλλο ένα 9θέσιο από 9 δασκάλους παράλληλης στήριξης; γιατί αυτό γίνεται σήμερα.. Το ιδανικό θα ήταν να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς την ανάγκη επιβολής ποινών. Όμως παρόλες τις πάμπολλες παιδαγωγικές θεωρίες και ο κόσμος εμάς των ενηλίκων λειτουργεί ευρέως με το αναχρονιστικό συμπεριφοριστικό μοντέλο Αμοιβή - Ποινή, Μπαστούνι & Καρότο. Αναλογιστείτε το, από τον μικρόκοσμο της εργασίας μας, στη διοίκηση του κράτους, στην επιβολή της δημόσιας τάξης, μέχρι τον μακρόκοσμο των παγκοσμιοποιημένων ΔΝΤ, Ε.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα κ.α. με την επιβολή κυρώσεων και μνημονίων. Συχνά αμφισβητείται η αποτελεσματικότητα της επιβολής ποινών και γίνεται μεγάλη συζήτηση για το ποια ποινή είναι η πιο κατάλληλη. Έχω κι εγώ σοβαρές αμφιβολίες για το αν ο χαρακτηρισμός διαγωγής θα λειτουργήσει παιδαγωγικά, αφού σύμφωνα με την ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία αποτελεί απαρχαιωμένη πρακτική. Εξάλλου, σύμφωνα με την Παιδαγωγική, η συνέπεια της πράξης - ποινή πρέπει να έχει αμεσότητα και χρονική εγγύτητα με την τελεσθείσα παραβατική πράξη, αλλιώς δεν έχει ανατροφοδοτική αξία. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως δεν είναι το "ποια ποινή είναι η πιο κατάλληλη", αλλά γιατί θεσμοθετείται μία ποινή μόνο για τη Δυτεροβάθμια Εκπ/ση και όχι και για την Πρωτοβάθμια. Στην Πρωτοβάθμια Εκπ/ση είμαστε οι εκπαιδευτικοί εντελώς ανίσχυροι,γιατί αν διαβάσεις τη νομοθεσία ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία ποινή. Δεν υπάρχουν αποβολές ούτε μονόωρες ούτε ημερήσιες, δεν μένεις από απουσίες λιγότερες από 2/3. Η απαρχαιωμένη πρακτική να σηκωθεί ένα παιδί τιμωρία στον τοίχο, αποφεύγεται ως εξεφτελιστική. Η απαρχαιωμένη πρακτική να γράψει ένα παιδί τιμωρία ένα κείμενο, αποφεύγεται ως αντιπαιδαγωγική. Μόνο να αλλάξει ένα παιδί τμήμα με απόφαση Σ.Δ. επιτρέπεται, αλλά και αυτή η λύση αποφεύγεται αφού στοχοποιεί το παιδί και μεταθέτει το πρόβλημα στο άλλο τμήμα. ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠ/ΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΑΙΘ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΜΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΦΟΡΟ ΜΕΣΟΝ.