Αρχική Η αναβάθμιση του ρόλου των Πρότυπων – Πειραματικών1γ) Διατυπώστε τις απόψεις σας για τη λειτουργία ομίλων με μαθητές των ΠΠΣ αλλά και με μαθητές από όλα τα σχολεία της δημόσιας εκπαίδευσηςΣχόλιο του χρήστη Κατερίνα Τρίμη | 16 Ιανουαρίου 2011, 14:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κατερίνα Τρίμη' | 16 Ιανουαρίου 2011, 14:22

    Οι όμιλοι ενδιαφερόντων θα μπορούσαν έως και να αλλάξουν το κλίμα σε κάθε σχολείο, πειραματικό ή μη, ιδίως αν δεν απαιτούσαν επιπλέον παραμονή στο σχολείο αλλά ήταν ενταγμένοι στο σχολικό πρόγραμμα, όπως έχει επιχειρηθεί στα δημοτικά με την Ευέλικτη Ζώνη (που δυστυχώς δεν αξιοποιείται όπως θα έπρεπε να αξιοποιηθεί). Είναι τεράστιο το έλλειμμα του ελληνικού σχολείου όσον αφορά τη δυνατότητα εξατομίκευσης του προγράμματος κάθε μαθητή/τριας ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις κλίσεις και τις δεξιότητές τους και αποτελεί έναν από τους λόγους που βρίσκουν το σχολείο τόσο βαρετό. Εκτός από τη δεύτερη ξένη γλώσσα, όλα τα αντικείμενα είναι υποχρεωτικά μέχρι την ηλικία των 16 και στη συνέχεια η επιλογή είτε αφορά την ακαδημαϊκή γνώση και τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ ή αποτελεί τον… μαδημένο μαϊντανό (θεατρολογία, ψυχολογία κτλ. από τα οποία μαθήματα ελάχιστα πραγματικά προσφέρονται στα σχολεία). Επειδή όμως γνωρίζω την πρόταση που έχει κατατεθεί από την ΕΛΜΕ ΠΡΟΤΥΠΩΝ σε παλαιότερη ημερίδα της σχετικά με τη λειτουργία των ομίλων, θεωρώ σημαντικό να τονιστεί ότι ο χαρακτήρας των ομίλων πρέπει να είναι πραγματικά καινοτομικός, όπως περιγράφεται στο πρώτο σχόλιο αυτής της σελίδας. Δεν πρέπει να στηθούν οι όμιλοι στη λογική της τάξης όπου διδάσκονται μαθήματα σε «υψηλότερο επίπεδο» αλλά στη λογική των ομάδων ενδιαφερόντων που δουλεύουν με νέες πρωτοποριακές μεθόδους και έχουν ευρύτερους μαθησιακούς στόχους, όχι στενά γνωστικούς. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να βάλουν από το παράθυρο τον ανταγωνισμό και τον ελιτισμό στο σχολείο (αν τελικά δεν μπουν αυτοί από την πόρτα με την καθιέρωση εισαγωγικών εξετάσεων στα πειραματικά). Στους ομίλους πρέπει όποιος το επιθυμεί να έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει, δεν πρέπει οι όμιλοι να λειτουργήσουν ως χώροι «αριστείας», π.χ. όμιλος μαθηματικών, όπου για να παραμείνεις πρέπει να έχεις υψηλές επιδόσεις, διαφορετικά αποβάλλεσαι. Στο Πειραματικό Γυμνάσιο όπου υπηρετώ κατά καιρούς λειτουργούν πολιτιστικά προγράμματα με θέμα τις φυσικές επιστήμες ή τα μαθηματικά. Η εμπειρία έχει καταδείξει ότι σε αυτά τα προγράμματα δηλώνουν συμμετοχή παιδιά που, επειδή αγαπούν αυτά τα μαθήματα, έχουν και υψηλές επιδόσεις σε αυτά. Είναι όμως για παιδαγωγικούς λόγους εξαιρετικά προβληματικό να αποτελεί θεσμοθετημένη προϋπόθεση συμμετοχής ή παραμονής η επίδοση. Και σίγουρα δε συνάδει με τη λειτουργία ενός πειραματικού σχολείου, όπου ακριβώς οι όμιλοι θα μπορούσαν να αποτελούν προνομιακό χώρο για να διαμορφωθεί ένα διαφορετικό κλίμα, μια ατμόσφαιρα τόνωσης της γνωστικής περιέργειας μέσω της διερευνητικής μάθησης, της ομαδοσυνεργατικής μεθόδου, της μεθόδου project κτλ. Ο ανταγωνισμός αντιβαίνει σε όλα τα παραπάνω. Τέλος, επειδή το υπόβαθρο της πρότασης για ομίλους «αριστείας» προφανώς είναι ενός είδους «ακαδημολαγνεία», ας σημειωθεί ότι στο Διεθνές Εκπαιδευτικό Συνέδριο που έλαβε χώρα αυτό το Σαββατοκύριακο σε ιδιωτικό σχολείο καθηγήτρια του αναγνωρισμένου Πανεπιστήμιου του Sheffield της Αγγλίας, η κα Philippa Levy, μας παρουσίασε πώς, για να προετοιμάσουν καλύτερους επιστήμονες και ερευνητές στις φυσικές επιστήμες, εφαρμόζουν στο Πανεπιστήμιο (που αποτελεί το κατεξοχήν ακαδημαϊκό περιβάλλον) τη διερευνητική μάθηση (inquiry based learning), τη μάθηση με τη μέθοδο επίλυσης προβλήματος (problem solving, open-ended problem). Κατά συνέπεια ο ακαδημαϊσμός είναι πια παλαιομοδίτικος και για τα Πανεπιστήμια, πόσο μάλλον για τα δευτεροβάθμια σχολεία.