Με μεγάλο προβληματισμό πληροφορηθήκαμε την επικείμενη εφαρμογή του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στην προσχολική, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Κατ’ αρχήν η σεξουαλική αγωγή είναι αρμοδιότητα όχι του σχολείου, αλλά των γονέων, που την παρέχουν ανάλογα με την ωριμότητα και τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε παιδιού, αλλά και τα αξιακά πρότυπα της οικογένειας.
Οπωσδήποτε δε, η εφαρμογή του μαθήματος σε παιδιά πριν την εφηβεία, είναι και ακατάλληλη και άκαιρη και αποτελεί σαφή σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμη περισσότερο, κατά την προσχολική ηλικία, η παροχή οπτικού υλικού, πληροφοριών και υποδείξεων που ενθαρρύνουν και διεγείρουν τις σεξουαλικές «δεξιότητες» των νηπίων, θα προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην πνευματική και ψυχική τους ισορροπία, θα διαταράξει το αίσθημα ασφάλειας και θα αυξήσει τα ποσοστά της ψυχικής νοσηρότητας στα παιδιά και τους αυριανούς ενήλικες.
Ήδη στις χώρες του εξωτερικού όπου εφαρμόζεται, πληθαίνουν οι φωνές που καταδεικνύουν τα παραπάνω, και εν πάση περιπτώσει, καθόλου δεν οφείλουμε να εναρμονιστούμε με ξένες κουλτούρες.
Ως παιδίατρος παρακολουθώ τον αγώνα των γονέων να μεγαλώσουν υγιή παιδιά, και να που τώρα βρίσκονται ανυπεράσπιστοι μπροστά στην ηθική και ψυχολογική κακοποίηση που επιβάλλεται στα παιδιά τους στο πλαίσιο της υποχρεωτικής «εκπαίδευσης».
Με μεγάλο προβληματισμό πληροφορηθήκαμε την επικείμενη εφαρμογή του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στην προσχολική, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κατ’ αρχήν η σεξουαλική αγωγή είναι αρμοδιότητα όχι του σχολείου, αλλά των γονέων, που την παρέχουν ανάλογα με την ωριμότητα και τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε παιδιού, αλλά και τα αξιακά πρότυπα της οικογένειας. Οπωσδήποτε δε, η εφαρμογή του μαθήματος σε παιδιά πριν την εφηβεία, είναι και ακατάλληλη και άκαιρη και αποτελεί σαφή σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμη περισσότερο, κατά την προσχολική ηλικία, η παροχή οπτικού υλικού, πληροφοριών και υποδείξεων που ενθαρρύνουν και διεγείρουν τις σεξουαλικές «δεξιότητες» των νηπίων, θα προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην πνευματική και ψυχική τους ισορροπία, θα διαταράξει το αίσθημα ασφάλειας και θα αυξήσει τα ποσοστά της ψυχικής νοσηρότητας στα παιδιά και τους αυριανούς ενήλικες. Ήδη στις χώρες του εξωτερικού όπου εφαρμόζεται, πληθαίνουν οι φωνές που καταδεικνύουν τα παραπάνω, και εν πάση περιπτώσει, καθόλου δεν οφείλουμε να εναρμονιστούμε με ξένες κουλτούρες. Ως παιδίατρος παρακολουθώ τον αγώνα των γονέων να μεγαλώσουν υγιή παιδιά, και να που τώρα βρίσκονται ανυπεράσπιστοι μπροστά στην ηθική και ψυχολογική κακοποίηση που επιβάλλεται στα παιδιά τους στο πλαίσιο της υποχρεωτικής «εκπαίδευσης».