Επί του άρθρου 18
Επιγραμματικά θα ήθελα να αναφέρω τους εξής προβληματισμούς :
1. Ο σκοπός ίδρυσης και λειτουργίας των Πρότυπων σχολείων (Άρθρο 11) στοχεύει στην καλλιέργεια και τη διάχυση της ιδέας και των πρακτικών της αριστείας στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όταν τα παιδιά είναι η μία παράμετρος, της όλης προσπάθειας, με τις κτιριακές δομές, τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και το διδακτικό προσωπικό οι υπόλοιπες, γιατί τα παιδιά είναι τα μόνα που καλούνται να βελτιώσουν το επίπεδο του συνολικού εγχειρήματος και μάλιστα με τον πιο ψυχοφθόρο τρόπο; Κατά πόσο ανταποκρίνονται καθημερινά στον στόχο αυτόν οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι;
2. Η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα των καθηγητών είναι το ίδιο ανταγωνιστική, συχνή, αδιάβλητη και ψυχοφθόρα όσο των μαθητών τους;
3. Ποιος άραγε χαρακτηρισμός ταιριάζει καλύτερα σε έναν γονιό που το παιδί του πέρασε και φοιτά σε πρότυπο σχολείο;
α. Περήφανος για μία ακόμα επιτυχία του παιδιού του;
β. Αφελής που πίστεψε πως τα κριτήρια εισαγωγής δεν μπορούν να
αλλάξουν;
γ. ΄΄Άτυχος΄΄γιατί επέλεξε τη δημόσια εκπαίδευση έναντι 30% ακόμα και 50% υποτροφίας σε καταξιωμένα ιδιωτικά σχολεία; Υποτροφία η οποία παραμένει ίδια σε Γυμνάσιο και Λύκειο, με την μοναδική υποχρέωση του μαθητή για διαγωγή κοσμιοτάτη και βαθμολογία ανώτερη του 18.
4. Πόσο μεγάλη σημασία έχει τελικά, στην όλη διαδικασία, η δραματική επιβάρυνση της ψυχολογίας των εφήβων; Ένας πιθανός αποκλεισμός τους από την μικρή κοινωνία του σχολείου τους, πόσο επιβαρυντικός μπορεί να γίνει, για την αυτοεκτίμηση και γενικότερα την αυτοπεποίθηση τους; Ένα παιδί που έχει προκριθεί, σε απαιτητικές εξετάσεις, επιπέδου για την ηλικία των 12 χρόνων του, αντίστοιχου πανελληνίων εξετάσεων, αριστεύει στο ίδιο απαιτητικό σχολείο κάθε χρόνο, πως μπορεί να στιγματιστεί με τον τίτλο του ακατάλληλου για τη συνέχιση στο συνδεδεμένο Λυκείου, λόγω μιας κακής μέρας; Πώς μπορεί να διαχειριστεί ένας έφηβος, να τον ακολουθεί η ταμπέλα της αποτυχίας, στην αλλαγή του νέου σχολικού περιβάλλοντος;
Επί του άρθρου 18 Επιγραμματικά θα ήθελα να αναφέρω τους εξής προβληματισμούς : 1. Ο σκοπός ίδρυσης και λειτουργίας των Πρότυπων σχολείων (Άρθρο 11) στοχεύει στην καλλιέργεια και τη διάχυση της ιδέας και των πρακτικών της αριστείας στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όταν τα παιδιά είναι η μία παράμετρος, της όλης προσπάθειας, με τις κτιριακές δομές, τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και το διδακτικό προσωπικό οι υπόλοιπες, γιατί τα παιδιά είναι τα μόνα που καλούνται να βελτιώσουν το επίπεδο του συνολικού εγχειρήματος και μάλιστα με τον πιο ψυχοφθόρο τρόπο; Κατά πόσο ανταποκρίνονται καθημερινά στον στόχο αυτόν οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι; 2. Η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα των καθηγητών είναι το ίδιο ανταγωνιστική, συχνή, αδιάβλητη και ψυχοφθόρα όσο των μαθητών τους; 3. Ποιος άραγε χαρακτηρισμός ταιριάζει καλύτερα σε έναν γονιό που το παιδί του πέρασε και φοιτά σε πρότυπο σχολείο; α. Περήφανος για μία ακόμα επιτυχία του παιδιού του; β. Αφελής που πίστεψε πως τα κριτήρια εισαγωγής δεν μπορούν να αλλάξουν; γ. ΄΄Άτυχος΄΄γιατί επέλεξε τη δημόσια εκπαίδευση έναντι 30% ακόμα και 50% υποτροφίας σε καταξιωμένα ιδιωτικά σχολεία; Υποτροφία η οποία παραμένει ίδια σε Γυμνάσιο και Λύκειο, με την μοναδική υποχρέωση του μαθητή για διαγωγή κοσμιοτάτη και βαθμολογία ανώτερη του 18. 4. Πόσο μεγάλη σημασία έχει τελικά, στην όλη διαδικασία, η δραματική επιβάρυνση της ψυχολογίας των εφήβων; Ένας πιθανός αποκλεισμός τους από την μικρή κοινωνία του σχολείου τους, πόσο επιβαρυντικός μπορεί να γίνει, για την αυτοεκτίμηση και γενικότερα την αυτοπεποίθηση τους; Ένα παιδί που έχει προκριθεί, σε απαιτητικές εξετάσεις, επιπέδου για την ηλικία των 12 χρόνων του, αντίστοιχου πανελληνίων εξετάσεων, αριστεύει στο ίδιο απαιτητικό σχολείο κάθε χρόνο, πως μπορεί να στιγματιστεί με τον τίτλο του ακατάλληλου για τη συνέχιση στο συνδεδεμένο Λυκείου, λόγω μιας κακής μέρας; Πώς μπορεί να διαχειριστεί ένας έφηβος, να τον ακολουθεί η ταμπέλα της αποτυχίας, στην αλλαγή του νέου σχολικού περιβάλλοντος;