Το νομοσχέδιο συνεχίζει να χαράζει την γραμμή σταδιακής απομάκρυνσης της εκπαίδευσης από την Τέχνη. Στις νέες δραστηριότητες αλήθεια ποια είναι η θέση των Τεχνών; Υπάρχει; Και σε αυτό το νομοσχέδιο η διδακτική της Τέχνης αντιμετωπίζεται σαν «δευτερεύουσες δραστηριότητες»-πάρεργο- και όχι σαν σύνολο από προτάσεις για αυθεντικές και ενεργητικές δημιουργίες, που θα απομάκρυναν την εκπαίδευση από την θεωρητικοποίηση και την στείρα επιστημοσύνη, δίνοντας χώρο στην αυτενέργεια, στην έμπνευση, στην ψυχική ανάταση και στην χαρά της πρωτοπορίας. Σε αυτήν εδώ τη χώρα από την λαμπρή αρχαιότητα μας, το Θέατρο αποτέλεσε σχολείο για τις αρχές και τα επιτεύγματα του σπουδαίου αυτού πολιτισμού και είναι λίγο παράδοξο σήμερα αυτό να απουσιάζει από το κεντρικό παιδαγωγικό μας στοχασμό. Ας τα βάλουμε κάτω και ας επανεξετάσουμε την χρησιμότητα των Τεχνών και ειδικά του Θεάτρου στην διαμόρφωση φωτεινών προσωπικοτήτων που λειτουργούν ομαδοσυνεργατικά αλληλέγγυα και χαίρονται να εμπνέονται και να δημιουργούν. Την στιγμή που τα παιδιά προσπαθούν να κατανοήσουν ταυτότητα, σχέση ατόμου με σύνολο, έχουν αναστολές και συστολή, ματαιώσεις, ανάληψη πρωτοβουλιών και κατανόηση των ρόλων το Θέατρο δεν μπορεί να απουσιάζει. Είναι απαραίτητο για την ψυχική και διανοητική του ισορροπία. Άλλη σημαντική απουσία στο νομοσχέδιο, είναι η έλλειψη πρόβλεψης εισαγωγής στην εκπαίδευση του οπτικοακουστικού γραμματισμού. Μέγα ατόπημα να μιλάμε για εισαγωγή κι άλλων γλωσσών στην εκπαίδευση και να απουσιάζει η κυρίαρχη γλώσσα του 21ου αι. Η εικόνα μας κατακλύζει το ίδιο και η οπτικοακουστική αφήγηση- ταινίες, βίντεο κλιπ. διαφήμιση, σειρές κτλ -και οι νέοι μας εμπειρικά χωρίς ουσιαστική γνώση προσπαθούν να κολυμπήσουν σε βαθιά και επικίνδυνα νερά. Ο οπτικοακουστικός λόγος είναι ο κυρίαρχος αυτή την στιγμή. Η εποχή απαιτεί να ξέρουμε να τον διαβάζουμε. Επιβάλλεται η εισαγωγή της οπτικοακουστικής εκπαίδευσης-κινηματογραφικού λόγου. Η Τέχνη είναι έκφραση. Τα βουβά πρόσωπα γίνονται σιγά σιγά τυφλές ψυχές.
Το νομοσχέδιο συνεχίζει να χαράζει την γραμμή σταδιακής απομάκρυνσης της εκπαίδευσης από την Τέχνη. Στις νέες δραστηριότητες αλήθεια ποια είναι η θέση των Τεχνών; Υπάρχει; Και σε αυτό το νομοσχέδιο η διδακτική της Τέχνης αντιμετωπίζεται σαν «δευτερεύουσες δραστηριότητες»-πάρεργο- και όχι σαν σύνολο από προτάσεις για αυθεντικές και ενεργητικές δημιουργίες, που θα απομάκρυναν την εκπαίδευση από την θεωρητικοποίηση και την στείρα επιστημοσύνη, δίνοντας χώρο στην αυτενέργεια, στην έμπνευση, στην ψυχική ανάταση και στην χαρά της πρωτοπορίας. Σε αυτήν εδώ τη χώρα από την λαμπρή αρχαιότητα μας, το Θέατρο αποτέλεσε σχολείο για τις αρχές και τα επιτεύγματα του σπουδαίου αυτού πολιτισμού και είναι λίγο παράδοξο σήμερα αυτό να απουσιάζει από το κεντρικό παιδαγωγικό μας στοχασμό. Ας τα βάλουμε κάτω και ας επανεξετάσουμε την χρησιμότητα των Τεχνών και ειδικά του Θεάτρου στην διαμόρφωση φωτεινών προσωπικοτήτων που λειτουργούν ομαδοσυνεργατικά αλληλέγγυα και χαίρονται να εμπνέονται και να δημιουργούν. Την στιγμή που τα παιδιά προσπαθούν να κατανοήσουν ταυτότητα, σχέση ατόμου με σύνολο, έχουν αναστολές και συστολή, ματαιώσεις, ανάληψη πρωτοβουλιών και κατανόηση των ρόλων το Θέατρο δεν μπορεί να απουσιάζει. Είναι απαραίτητο για την ψυχική και διανοητική του ισορροπία. Άλλη σημαντική απουσία στο νομοσχέδιο, είναι η έλλειψη πρόβλεψης εισαγωγής στην εκπαίδευση του οπτικοακουστικού γραμματισμού. Μέγα ατόπημα να μιλάμε για εισαγωγή κι άλλων γλωσσών στην εκπαίδευση και να απουσιάζει η κυρίαρχη γλώσσα του 21ου αι. Η εικόνα μας κατακλύζει το ίδιο και η οπτικοακουστική αφήγηση- ταινίες, βίντεο κλιπ. διαφήμιση, σειρές κτλ -και οι νέοι μας εμπειρικά χωρίς ουσιαστική γνώση προσπαθούν να κολυμπήσουν σε βαθιά και επικίνδυνα νερά. Ο οπτικοακουστικός λόγος είναι ο κυρίαρχος αυτή την στιγμή. Η εποχή απαιτεί να ξέρουμε να τον διαβάζουμε. Επιβάλλεται η εισαγωγή της οπτικοακουστικής εκπαίδευσης-κινηματογραφικού λόγου. Η Τέχνη είναι έκφραση. Τα βουβά πρόσωπα γίνονται σιγά σιγά τυφλές ψυχές.