Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ζωή Κίττα' | 5 Μαΐου 2020, 22:41

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αξιότιμη κυρία Υπουργέ Είμαι μητέρα μιας μαθήτριας του Προτύπου Γυμνασίου Αναβρύτων (Β' Τάξη) και μιας υποψήφιας για τη χρονιά που έρχεται. Παρακολουθώ από πολύ κοντά το "τσουνάμι" που έχει ακολουθήσει τη δημοσιοποίηση των προτάσεών σας για την Παιδεία και θέλησα κι εγώ να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν. Όταν αποφασίσαμε ως οικογένεια να μπούμε στη δοκιμασία αυτή των Προτύπων Σχολείων, το κάναμε με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι και πριν από έναν μήνα. Δηλαδή "Εισαγωγικές Εξετάσεις στο τέλος της ΣΤ' Δημοτικού". Εξαιρετικά απαιτητικές εξετάσεις. 1 στα 10 παιδιά περνούν. Έτσι για να έχουμε μια εικόνα. Επενδύσαμε, λοιπόν, σε χρόνο, χρήμα και συναίσθημα, σε αυτό το project ως οικογένεια και το στηρίξαμε όλοι όπως μπορούσαμε. Γιατί είναι "ομαδικό" το project, μη γελιόμαστε! Το κάναμε, όμωςˑ Για "κάτι καλύτερο". Και μέχρι στιγμής δεν το έχουμε μετανιώσει, παρότι η αλήθεια είναι πως και τα Πρότυπα Σχολεία -ας μην το ξεχνάμε αυτό- παραμένουν Δημόσια Σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμη και στην Ελλάδα του 2020. Και δεν το έχουμε μετανιώσει, κυρίως, γιατί βλέπουμε "πανευτυχές" το παιδί μας. Σε όλους τους τομείς. Και όσον αφορά στα μαθήματα και όσον αφορά στη νέα "οικογένεια" που έχει δημιουργήσει τα δύο τελευταία χρόνια (γιατί, τι είναι οι φίλοι αν όχι η οικογένεια που επιλέγουμε;) Να όμως που τώρα προκύπτει ένα νέο δεδομένο. Ξανά εισαγωγικές εξετάσεις. Για το Λύκειο αυτή τη φορά. Μα, ας το δούμε λίγο αυτό. Τι είναι τα παιδιά των Προτύπων; Είναι παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων που έκαναν όλα την ίδια προσπάθεια. Μερικά από αυτά, μάλιστα, είχαν κερδίσει υποτροφίες σε αξιολογότατα ιδιωτικά σχολεία, όμως προτίμησαν τη δημόσια εκπαίδευση. Την ξεχωριστή δημόσια εκπαίδευσηˑ Για "κάτι καλύτερο". Παιδιά που έβαλαν τα δυνατά τους και θυσιάζοντας ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο κυνήγησαν έναν δύσκολο στόχοˑ Για "κάτι καλύτερο". Παιδιά που στα 12 χρόνια τους αποφάσισαν -παρά τις όποιες αρχικές ενστάσεις τους- να αφήσουν την "οικογένεια" που είχαν επιλέξει τα έξι χρόνια του Δημοτικού Σχολείουˑ Για "κάτι καλύτερο". Παιδιά που, σίγουρα, δεν φοβούνται την αξιολόγησηˑ Για "κάτι καλύτερο". Τα παιδιά αυτά κρίθηκαν ήδη μια φοράˑ Για "κάτι καλύτερο". Στην απόλυτη λεπτομέρεια μάλιστα, καθώς οι βαθμολογικές διαφορές στις κατατακτήριες λίστες "παίζουν" κάθε χρόνο στο χιλιοστό -όπως όμως συμβαίνει και στους ελέγχους της επίδοσής τους στα τετράμηνα. Η "κρίση" αυτή έγινε μέσα στο πλαίσιο των δύο ωρών που διαρκούν οι γραπτές εξετάσεις στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Άδικο, θα σκεφτεί κάποιος, έχοντας στο μυαλό τους εκείνους που "παρά τρίχα" δεν πέρασαν. Ίσως! Μα έτσι δεν θα κριθεί ξανά η ζωή τους λίγα χρόνια αργότερα με τις Πανελλήνιες εξετάσεις; Έτσι δεν κρίθηκε η δική μας; Πόσοι πολύ καλοί μαθητές δεν έμειναν "εκτός" και χρειάστηκαν μια δεύτερη ή τρίτη χρονιά γιατί πχ δεν μπόρεσαν να ελέγξουν το άγχος τους εκείνες τις τέσσερις ώρες της εξέτασης; Ή τον πονοκέφαλο; Ή τον κοιλόπονο; Σκεφτείτε, όμως εκείνους που σε μια ανάλογη περίπτωση τα είχαν καταφέρει λίγο καλύτερα και είχαν περάσει στη Σχολή που ήθελαν. Ας πούμε στη Νομική Αθηνών, για παράδειγμα. Και τρία χρόνια μετά, να μάθαιναν ότι θα χρειαζόταν να ξαναδώσουν εξετάσεις για να διατηρήσουν τη θέση τους αυτή και ανάλογα με την επίδοσή τους να "μοιράζονταν" ξανά στις Νομικές όλης της χώρας για να έχουν κι άλλοι φοιτητές τη δυνατότητα των ίσων ευκαιριών. Μόνο όμως στη Νομική Σχολή. Οι υπόλοιποι φοιτητές να συνέχιζαν τις σπουδές τους στις σχολές που είχαν επιτύχει. Το παράδειγμα, φυσικά, δεν είναι το πιο "συμβατό" με την τωρινή πραγματικότητα. Το χρησιμοποιώ ωστόσο, έτσι ακραίο, για να εκφράσω το πόσο αδύνατο μου είναι να αντιληφθώ όλη τη συλλογιστική του Άρθρου 18, παρά μόνο αν αφορά αποκλειστικά στην περίτπωση των Πειραματικών που γίνονται Πρότυπα, οπότε και όντως, μία τέτοιου είδους αξιολόγηση είναι απαραίττη. Θα μου ήταν περισσότερο αντιληπτό αν το νέο μέτρο αφορούσε όλα τα παιδιά που τελείωναν την Γ' Γυμνασίου και υποβάλλονταν σε πιο απαιτητικές απολυτήριες εξετάσεις στο σύνολό τους. Ή ακόμη περισσότερο, αν στα "αδελφά" Πειραματικά Σχολεία συνέβαινε κάτι ανάλογο. Αν για παράδειγμα για την εισαγωγή των μαθητών στην Α΄ Λυκείου, στηνόταν ξανά η κληρωτίδα και έμπαιναν μέσα εκ νέου και τα ονόματα των μαθητών που ήδη είχαν κληρωθεί για την εισαγωγή στο Γυμνάσιο. Και έτσι θα μπορούσε και εδώ να επιτευχθεί "η παροχή της δυνατότητας ανανέωσης του μαθητικού πληθυσμού ώστε να δίνεται έτσι η ευκαιρία σε μεγαλύτερο αριθμό μαθητών να διεκδικούν την εισαγωγή τους στον συγκεκριμένο τύπο σχολείου", όπως διαβάζουμε στην αιτιολογική έκθεση. Όμως όχι. Αυτό δεν συμβαίνει. Και δίνεται εξήγηση, καθώς, όπως διαβάζουμε και πάλι στην αιτιολογική έκθεση με αυτό τον τρόπο "επιτρέπεται η, σε βάθος χρόνου, παρακολούθηση και εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς την επίτευξη των ιδιαίτερων στόχων των ΠΕΙ.Σ. και, ιδίως, ως προς την επενέργεια του πειραματισμού και της καινοτομίας στη μαθησιακή εξέλιξη των μαθητών στις δύο βαθμίδες εκπαίδευσης". Και ορθώς προβλέπεται κάτι τέτοιο, κατά τη γνώμη μου. Μα η απορία έρχεται εύλογα. Ανάλογα συμπεράσματα για την επίτευξη των ιδιαίτερων στόχων των Π.Σ. δεν προκύπτουν προς εξαγωγή; Όταν, δηλαδή, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των Αναβρύτων, για παράδειγμα, ξεκινά στην Α' Γυμνασίου με συγκεκριμένο "υλικό" στα χέρια των εκπαιδευτικών, ενδεχόμενη αλλαγή σε αυτό το υλικό στην Α' Λυκείου δεν θέτει το όλο πρόγραμμα σε μεγάλο ρίσκο -για να μην πω, "κίνδυνο"; Δεν θα αναφερθώ στην αναστάτωση των παιδιών κατά την ήδη "βεβαρημένη", ψυχολογικά, περίοδο της εφηβείας τους, ούτε στα θέματα που μπορεί να προκύψουν σε ενδεχόμενη "επιστροφή" τους στο Λύκειο της γειτονιάς. Δυσκολίες προκύπτουν και ΘΑ προκύπτουν στο διάβα της ζωής τους και οφείλουν να τις αντιμετωπίσουν. Και να βγουν από αυτές πιο δυνατοί. Όπως όλοι μας. Ούτε και πιστεύω γενικά στις "δια βίου δημοσιοϋπαλληλικές σχέσεις". ΑΔΥΝΑΤΩ όμως, πραγματικά, να αντιληφθώ τον λόγο, για τον οποίο θα κληθούν αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά, που έτυχε και βρέθηκαν μέσα στο" μάτι του κυκλώνα", αλλά και όλα όσα ακολουθήσουν εφόσον τελικά ψηφιστεί ως έχει το Νομοσχέδιο αυτό, να αποδείξουν εκ νέου την αξία τους και με αυτό τον τρόπο. Για "κάτι καλύτερο"; Δυστυχώς, δεν έχω πειστεί καθόλου! Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την αγωνία μου και ως προς τη εξέλιξη ενός άλλου μετώπου, που αφορά στις εισαγωγικές εξετάσεις αυτής της χρονιάς, οι οποίες όπως διαβάζουμε στο Άρθρο 56, στην παράγραφο 10γ, ενδεχομένως νατελούν εν αμφιβόλω, αλλά αυτό θα είναι ένα άλλο σχόλιο. Με εκτίμηση Ζωή Κίττα