Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Χρήστος' | 5 Μαΐου 2020, 23:15

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Συμφωνώ με την αυστηροποίηση των ποινών, όπως συμφωνεί, από ότι γνωρίζω, η πλειοψηφία των «μάχιμων εκπαιδευτικών», δηλαδή των εκπαιδευτικών οι οποίοι διδάσκουν σήμερα στην τάξη. Αλλά παραπέρα; Έχουν γνώση οι ιθύνοντες των πιέσεων, των απειλών, των εκβιασμών που δέχονται οι εκπαιδευτικοί από κάποιους μαθητές, αλλά και γονείς; Αυτό πώς θα αντιμετωπιστεί; Είμαι διευθυντής ενός γυμνασίου με πάνω από 300 μαθητές. Ως εκ τούτου - θεωρώ- ότι έχω σχηματίσει μια ευρύτερη εικόνα από τον μέσο εκπαιδευτικό. Θα ήθελα να θέσω ορισμένα ζητήματα τα οποία θα πρέπει το νομοσχέδιο (ή τα μελλοντικά νομοσχέδια) να λάβουν υπόψη: 1) Πολλά παιδιά έρχονται από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο με σημαντική έλλειψη γνώσεων (κάποια δεν γνωρίζουν καθόλου να διαβάσουν και να γράφουν!). Αυτό που κάνουμε στο σχολείο μας μέχρι τώρα, είναι να βάζουμε τα παιδιά τα οποία δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν, στις Τάξεις Υποδοχής για να μάθουν τουλάχιστον γραφή και ανάγνωση (έχουμε Τάξεις Υποδοχής στο σχολείο μας γιατί φοιτούν και πρόσφυγες). Όσο για τα παιδιά με σημαντικές ελλείψεις, αυτά συνήθως συμμετέχουν στα Τμήματα Ένταξης. Αλλά πώς είναι δυνατόν να έρχονται στο Γυμνάσιο παιδιά με παντελή έλλειψη βασικότατων γνώσεων, κάτι που κάνει αδύνατη την παρακολούθηση των μαθημάτων του Γυμνασίου; Ως πότε θα υπάρχουν Τάξεις Υποδοχής; Ο πραγματικός λόγος ύπαρξης των Τμημάτων Ένταξης είναι άλλος. Να σημειωθεί ότι όσες προσπάθειες και να γίνουν, τα παιδιά αυτά δεν πρόκειται να συμβαδίσουν στην πρόοδο με τα άλλα παιδιά. Πώς θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο να παίρνουν απολυτήριο Δημοτικού χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις; 2) Μιλάμε για την σπουδαιότητα της Αγγλικής γλώσσας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Σωστό. Αλλά το γνωρίζουν οι συντάξαντες του νομοσχεδίου ότι αυτό που γίνεται – τουλάχιστον στο Γυμνάσιο και φυσικά όχι μόνο στο δικό μας- ότι πολλές φορές το μάθημα των Αγγλικών είναι «η χαρά του παιδιού»; Και αυτό συμβαίνει όχι γιατί δεν είναι κατάλληλοι οι συνάδελφοι που διδάσκουν την αγγλική γλώσσα, αλλά γιατί i) τα παιδιά θεωρούν τα μαθήματα των αγγλικών στο σχολείο ως πάρεργο (μαθαίνουν τα αγγλικά στα φροντιστήρια και ii) λόγω του χωρισμού των τμημάτων σε αρχάριους – προχωρημένους πολλοί μαθητές που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να καταταγούν στους αρχάριους, στα κατατακτήρια τεστ δίνουν λευκή κόλλα για να πάνε στο τμήμα των αρχαρίων (ευκολότερα, θα έχουν μεγαλύτερους βαθμούς χωρίς διάβασμα, αλλά και για «την πλάκα»). Πώς θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο αυτό; Ακόμα και να διπλασιάσουν ή και να τριπλασιάσουν τις ώρες για τα μαθήματα αυτά, σε τί θα βοηθήσει; 3) Στο σχολείο μας κάποια παιδιά μένουν στις πρώτες εξετάσεις καθώς αδιαφορούν. Αλλά παρατηρούμε ότι το να μείνει κανείς στην μεγαλύτερη από εμάς βαθμίδα εκπαίδευσης είναι μάλλον ακατόρθωτο. Ένας από τους λόγους είναι ο ανταγωνισμός, ποιο σχολείο θα «πάρει» τους μαθητές: Το ΓΕΛ ή το ΕΠΑΛ; Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, δηλαδή στο Δημοτικό να περνάνε όλοι οι μαθητές χωρίς προσπάθεια, στα Γυμνάσια κάπως να δυσκολεύονται και στα ΓΕΛ και ΕΠΑΛ να περνάνε όλοι την τάξη χωρίς δυσκολία; Τελικά μετά από 12 χρόνια φοίτησης τα παιδιά αποφοιτούν χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις; 4) Αν προσέξει κανείς από τα σχόλια (κι εγώ έγραψα για τις θετικές επιστήμες και ιδιαίτερα για την Χημεία) ο κάθε εκπαιδευτικός θεωρεί ότι θα πρέπει να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίες του μαθήματος που διδάσκει. Σε τι μας οδηγεί αυτό; σε αντιπαλότητες; Η γνώμη μου: Δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοιες αντιπαλότητες και συγκρούσεις μεταξύ μας. Ας γίνει ένας μακροπρόθεσμος προγραμματισμός από μια διακομματική επιτροπή και αναγνωρισμένους επιστήμονες, ίσως καλύτερα του εξωτερικού – πάντως όχι με όσους έχουν μπλεχτεί στους μέχρι τώρα πειραματισμούς, ας αντιμετωπίσει το θέμα μια επιτροπή με «καθαρό μυαλό»). Θα πρέπει να εκπονηθεί ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τα επόμενα 20-25 χρόνια με σύγχρονα επιστημονικά κριτήρια για να προχωρήσει επιτέλους η εκπαίδευση στη χώρα μας. Κι αυτό μόνο καλό θα κάνει στην χώρα μας! Αυτές ήταν κάποιες από τις σκέψεις και προτάσεις που θα ήθελα να κάνω. Υπάρχουν πολλά άλλα θέματα τα οποία θα ήθελα να θέσω και να ακουστούν αυτά στο Υπουργείο Παιδείας. Όπως για τη δεύτερη ξένη γλώσσα αλλά και για «απλούστερα» ζητήματα πχ. να δίνονται βεβαιώσεις φοίτησης, οι οποίες χρησιμεύουν για οικονομική βοήθεια, μόνο σε μαθητές που ολοκληρώνουν επιτυχώς τη σχολική χρονιά. Γι’ αυτό μια άλλη πρόταση είναι να ανοίξει ένας διαρκής δίαυλος επικοινωνίας εκπαιδευτικών με το υπουργείο ώστε να φθάνουν οι προτάσεις μας εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις για την εκπαίδευση της χώρας μας.