Οι εκπαιδευτικοί στα Π. και ΠΕΙ. Σχολεία έχουν συνήθως υψηλά τυπικά προσόντα ως συλλογή ακαδημαϊκών αποδεικτικών ή αυξημένης εμπειρίας. Τα προσόντα αυτά δεν συνοδεύονται απαραίτητα στην πράξη από διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια. Πολύ συχνά το καινοτόμο εκπαιδευτικό έργο δεν συνάδει με το προφίλ εμπνευσμένων στην τάξη δασκάλων σε καλή επικοινωνία με τους μαθητές και τις μαθήτριες. Χρειάζονται οι ίδιοι/ες υποστήριξη σε μια κατεύθυνση θετικής αναγνώρισης. Η εσωτερική αξιολόγηση πώς θα γίνει; Ποιος ρόλος στο σχολείο θα επιφορτιστεί με αυτόν τον τόσο ουσιαστικό σκοπό που διαφεύγει των τυπικών διαδικασιών;
Σε ένα κλίμα συνεχούς επίδειξης και αξιολόγησης, όπως γίνεται, οι εκπαιδευτικοί αγωνιούν να ολοκληρώσουν τα «υπό δοκιμή καινοτόμα» εκπαιδευτικά προγράμματα (μεθόδων, συνεργασίας κ.ά.), να τεκμηριώσουν με κάθε μέσο (οπτικοακουστικό και μη) την εκπαιδευτική διαδικασία και τα φαινομενικά αποτελέσματά της έτσι ώστε να πείσουν ότι κάνουν κάτι ιδιαίτερο στο βιογραφικό τους, και χάνουν την τάξη. Επίσης, συχνά εκπαιδευτικοί αυξημένων προσόντων αιτούνται να διδάξουν σε Π. ή ΠΕΙ. Σ. με κίνητρο να διασφαλίσουν μία θέση σε αστικό κέντρο έναντι της οργανικής τους ίσως κάπου στην περιφέρεια, ή να μπορέσουν να εγγράψουν τα δικά τους παιδιά σε αυτά τα σχολεία που σύμφωνα με τον μύθο είναι αξιολογότερα άλλων δημόσιων σχολείων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει αποδειχθεί ότι δημιουργούνται προβλήματα συνεργασίας και σχέσεων στο σχολείο αφού δεν είναι η τάξη, τα παιδιά και το ίδιο το σχολείο σε προτεραιότητα. Πώς μπορούν να αποφευχθούν αυτές οι περιπτώσεις και να ενισχυθεί το εκπαιδευτικό έργο με ουσιαστικές παιδαγωγικές αξίες;
Το παραγόμενο εκπαιδευτικό έργο, οι πειραματισμοί και οι καινοτομίες θα πρέπει να αξιολογούνται εποικοδομητικά από μαθητές/τριες και τους γονείς τους, να συνδιαμορφώνουνται και να υποστηρίζονται εντός του Συλλόγου Διδασκόντων σε ένα θετικό πλαίσιο συνεργασίας για το σύνολο του σχολείου. Πώς μπορεί να διασφαλιστεί στην πράξη αυτό και ποιοι παράγοντες θα το ελέγχουν ουσιαστικά;
Οι εκπαιδευτικοί στα Π. και ΠΕΙ. Σχολεία έχουν συνήθως υψηλά τυπικά προσόντα ως συλλογή ακαδημαϊκών αποδεικτικών ή αυξημένης εμπειρίας. Τα προσόντα αυτά δεν συνοδεύονται απαραίτητα στην πράξη από διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια. Πολύ συχνά το καινοτόμο εκπαιδευτικό έργο δεν συνάδει με το προφίλ εμπνευσμένων στην τάξη δασκάλων σε καλή επικοινωνία με τους μαθητές και τις μαθήτριες. Χρειάζονται οι ίδιοι/ες υποστήριξη σε μια κατεύθυνση θετικής αναγνώρισης. Η εσωτερική αξιολόγηση πώς θα γίνει; Ποιος ρόλος στο σχολείο θα επιφορτιστεί με αυτόν τον τόσο ουσιαστικό σκοπό που διαφεύγει των τυπικών διαδικασιών; Σε ένα κλίμα συνεχούς επίδειξης και αξιολόγησης, όπως γίνεται, οι εκπαιδευτικοί αγωνιούν να ολοκληρώσουν τα «υπό δοκιμή καινοτόμα» εκπαιδευτικά προγράμματα (μεθόδων, συνεργασίας κ.ά.), να τεκμηριώσουν με κάθε μέσο (οπτικοακουστικό και μη) την εκπαιδευτική διαδικασία και τα φαινομενικά αποτελέσματά της έτσι ώστε να πείσουν ότι κάνουν κάτι ιδιαίτερο στο βιογραφικό τους, και χάνουν την τάξη. Επίσης, συχνά εκπαιδευτικοί αυξημένων προσόντων αιτούνται να διδάξουν σε Π. ή ΠΕΙ. Σ. με κίνητρο να διασφαλίσουν μία θέση σε αστικό κέντρο έναντι της οργανικής τους ίσως κάπου στην περιφέρεια, ή να μπορέσουν να εγγράψουν τα δικά τους παιδιά σε αυτά τα σχολεία που σύμφωνα με τον μύθο είναι αξιολογότερα άλλων δημόσιων σχολείων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχει αποδειχθεί ότι δημιουργούνται προβλήματα συνεργασίας και σχέσεων στο σχολείο αφού δεν είναι η τάξη, τα παιδιά και το ίδιο το σχολείο σε προτεραιότητα. Πώς μπορούν να αποφευχθούν αυτές οι περιπτώσεις και να ενισχυθεί το εκπαιδευτικό έργο με ουσιαστικές παιδαγωγικές αξίες; Το παραγόμενο εκπαιδευτικό έργο, οι πειραματισμοί και οι καινοτομίες θα πρέπει να αξιολογούνται εποικοδομητικά από μαθητές/τριες και τους γονείς τους, να συνδιαμορφώνουνται και να υποστηρίζονται εντός του Συλλόγου Διδασκόντων σε ένα θετικό πλαίσιο συνεργασίας για το σύνολο του σχολείου. Πώς μπορεί να διασφαλιστεί στην πράξη αυτό και ποιοι παράγοντες θα το ελέγχουν ουσιαστικά;