Λυπούμαι για τον κατακερματισμό εννοιών και στόχων της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ/ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (Ανθρώπινα Δικαιώματα, Σεβασμός της Διαφορετικότητας, Κυκλοφοριακή Αγωγή, Περιβαλλοντική υπευθυνότητα κ.α. παράμετροι της Πολιτικής Συνείδησης) σε "εργαστήρια δεξιοτήτων". Το ίδιο, φαντάζομαι, και ο φιλόσοφος και εκπαιδευτικός μεταρρυθμιστής Ευάγγ. Παπανούτσος που έγραφε το 1976: «Χρέος της αληθινής δημοκρατίας είναι να διαπαιδαγωγήσει πολιτικά τους Νέους από τα τρυφερά τους χρόνια. Να θεωρήσει σοβαρά και με συνέπεια μέρος της γενικής παιδείας τους την πολιτική αγωγή. Δίνουμε σήμερα αυτή την αγωγή στην Ελλάδα; Γίνεται πραγματικά πολιτική διαπαιδαγώγηση στους Νέους μας;» (Παπανούτσος, 1976:3,24).
Από το 1949 μάλιστα έγραφε ότι το μάθημα "Πολιτική Αγωγή" ως κύριο κορμού Γενικής Παιδείας πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλες τις τάξεις από τη Δ΄ Δημοτικού έως και τα δύο πρώτα έτη των σπουδών στην Τριτοβάθμια, η ελληνική πολιτεία προέβη σε διακηρύξεις και ρυθμίσεις για να δοθεί «πραγματική πολιτική διαπαιδαγώγηση στους Νέους μας». Εξάλλου, το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδος αναφέρει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους, έχει δε ως σκοπόν την ηθικήν, πνευματικήν, επαγγελματικήν και φυσική αγωγήν των Ελλήνων, την ανάπτυξιν της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως και την διάπλασιν αυτών ως ελευθέρων και υπευθύνων πολιτών» (Ελληνική Δημοκρατία, Σύνταγμα της Ελλάδος, ΦΕΚ 111/9-6-1975) και ο Νόμος 1566/1985 (άρθρο 1, παρ. 10) αναφέρεται: «Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι οι μαθητές (α) να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία».
Όπως γράφει ο διεθνούς φήμης Καθηγητής Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Ανδρεας Καζαμιας, η αναγκαιότητα διάπλασης/διαμόρφωσης του δημοκρατικού πολίτη στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής/παιδαγωγικής διαδικασίας έχει επισημανθεί ευρύτατα τόσο από πολιτειολόγους-φιλοσόφους, πολιτικούς και άλλους κοινωνικούς επιστήμονες/ερευνητές, στοχαστές και εκπαιδευτικούς, όσο και από πολιτικούς, πολιτικούς της εκπαίδευσης και εκπαιδευτικούς μεταρρυθμιστές, από την εποχή της αρχαίας δημοκρατικής Πόλης (πόλης-κράτους) στη νεωτερική εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατικής Εθνόπολης (έθνους-κράτους) και στη σύγχρονη εποχή της πολυεθνικής και πολυπολιτισμικής Κοσμόπολης της ύστερης νεωτερικότητας. Ενδεικτικά, αξίζει απλώς να αναφερθούμε: (α) σε κορυφαίους πολιτειολόγους-φιλοσόφους, φιλοσόφους της αγωγής και κριτικούς θεωρητικούς όπως ο Αριστοτέλης, ο J. J. Rousseau, o John Dewey, ο Ε. Π. Παπανούτσος και ο Jurgen Habermas (β) σε πολιτικούς και άλλους κοινωνικούς επιστήμονες και στοχαστές όπως οι Βρετανοί T. H. Marshall, Henry Tam και Sir Bernard Crick, ο Καναδός Will Kymlicka και οι Αμερικανοί/ Αμερικανίδες Benjamin Barber, Martha Nussbaum, Diana Hess και J. Torney-Purta, και ο Ισραηλο-αμερικανός κοινοτιστής Amitai Etzioni, (γ) σε διεθνείς ερευνητικές δραστηριότητες όπως αυτές της International Association for the Evaluation of Educational Achievement (IEA) και του Ερευνητικού Κέντρου για την Εκπαίδευση και τη Δια Βίου Μάθηση (CRELL), και (δ) σε εκθέσεις, μελέτες και προγράμματα που είναι ιδιαίτερα σημαντικά τεκμήρια για το σκοπό αυτής της σύντομης παρουσίασης/εισήγησης, όπως οι εκθέσεις (reports) "Citizenship Education at School in Europe" του Eurydice European Unit της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, "Citizenship Education" της Επιτροπής Education and Skills Committee του Βρετανικού Κοινοβουλίου /House of Commons, "Education for Citizenship and the Teaching of Democracy in Schools" (Crick Report του σπουδαίου Άγγλου φιλοσόφου και εκπαιδ. μεταρρυθμιστή Sir Bernard Crick) και Education for Democratic Citizenship (στα Ελληνικά Παιδεία της Δημοκρατίας), και οι Αμερικανικές μελέτες του National Assessment of Education Progress (NAEP) και η διεθνής έρευνα "ICCS Civic/Citizenship (Education) Study" του International Association for the Evaluation of Educational Achievement (IEA).
Λυπούμαι για τον κατακερματισμό εννοιών και στόχων της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ/ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (Ανθρώπινα Δικαιώματα, Σεβασμός της Διαφορετικότητας, Κυκλοφοριακή Αγωγή, Περιβαλλοντική υπευθυνότητα κ.α. παράμετροι της Πολιτικής Συνείδησης) σε "εργαστήρια δεξιοτήτων". Το ίδιο, φαντάζομαι, και ο φιλόσοφος και εκπαιδευτικός μεταρρυθμιστής Ευάγγ. Παπανούτσος που έγραφε το 1976: «Χρέος της αληθινής δημοκρατίας είναι να διαπαιδαγωγήσει πολιτικά τους Νέους από τα τρυφερά τους χρόνια. Να θεωρήσει σοβαρά και με συνέπεια μέρος της γενικής παιδείας τους την πολιτική αγωγή. Δίνουμε σήμερα αυτή την αγωγή στην Ελλάδα; Γίνεται πραγματικά πολιτική διαπαιδαγώγηση στους Νέους μας;» (Παπανούτσος, 1976:3,24). Από το 1949 μάλιστα έγραφε ότι το μάθημα "Πολιτική Αγωγή" ως κύριο κορμού Γενικής Παιδείας πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλες τις τάξεις από τη Δ΄ Δημοτικού έως και τα δύο πρώτα έτη των σπουδών στην Τριτοβάθμια, η ελληνική πολιτεία προέβη σε διακηρύξεις και ρυθμίσεις για να δοθεί «πραγματική πολιτική διαπαιδαγώγηση στους Νέους μας». Εξάλλου, το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδος αναφέρει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους, έχει δε ως σκοπόν την ηθικήν, πνευματικήν, επαγγελματικήν και φυσική αγωγήν των Ελλήνων, την ανάπτυξιν της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως και την διάπλασιν αυτών ως ελευθέρων και υπευθύνων πολιτών» (Ελληνική Δημοκρατία, Σύνταγμα της Ελλάδος, ΦΕΚ 111/9-6-1975) και ο Νόμος 1566/1985 (άρθρο 1, παρ. 10) αναφέρεται: «Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι οι μαθητές (α) να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία». Όπως γράφει ο διεθνούς φήμης Καθηγητής Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Ανδρεας Καζαμιας, η αναγκαιότητα διάπλασης/διαμόρφωσης του δημοκρατικού πολίτη στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής/παιδαγωγικής διαδικασίας έχει επισημανθεί ευρύτατα τόσο από πολιτειολόγους-φιλοσόφους, πολιτικούς και άλλους κοινωνικούς επιστήμονες/ερευνητές, στοχαστές και εκπαιδευτικούς, όσο και από πολιτικούς, πολιτικούς της εκπαίδευσης και εκπαιδευτικούς μεταρρυθμιστές, από την εποχή της αρχαίας δημοκρατικής Πόλης (πόλης-κράτους) στη νεωτερική εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατικής Εθνόπολης (έθνους-κράτους) και στη σύγχρονη εποχή της πολυεθνικής και πολυπολιτισμικής Κοσμόπολης της ύστερης νεωτερικότητας. Ενδεικτικά, αξίζει απλώς να αναφερθούμε: (α) σε κορυφαίους πολιτειολόγους-φιλοσόφους, φιλοσόφους της αγωγής και κριτικούς θεωρητικούς όπως ο Αριστοτέλης, ο J. J. Rousseau, o John Dewey, ο Ε. Π. Παπανούτσος και ο Jurgen Habermas (β) σε πολιτικούς και άλλους κοινωνικούς επιστήμονες και στοχαστές όπως οι Βρετανοί T. H. Marshall, Henry Tam και Sir Bernard Crick, ο Καναδός Will Kymlicka και οι Αμερικανοί/ Αμερικανίδες Benjamin Barber, Martha Nussbaum, Diana Hess και J. Torney-Purta, και ο Ισραηλο-αμερικανός κοινοτιστής Amitai Etzioni, (γ) σε διεθνείς ερευνητικές δραστηριότητες όπως αυτές της International Association for the Evaluation of Educational Achievement (IEA) και του Ερευνητικού Κέντρου για την Εκπαίδευση και τη Δια Βίου Μάθηση (CRELL), και (δ) σε εκθέσεις, μελέτες και προγράμματα που είναι ιδιαίτερα σημαντικά τεκμήρια για το σκοπό αυτής της σύντομης παρουσίασης/εισήγησης, όπως οι εκθέσεις (reports) "Citizenship Education at School in Europe" του Eurydice European Unit της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, "Citizenship Education" της Επιτροπής Education and Skills Committee του Βρετανικού Κοινοβουλίου /House of Commons, "Education for Citizenship and the Teaching of Democracy in Schools" (Crick Report του σπουδαίου Άγγλου φιλοσόφου και εκπαιδ. μεταρρυθμιστή Sir Bernard Crick) και Education for Democratic Citizenship (στα Ελληνικά Παιδεία της Δημοκρατίας), και οι Αμερικανικές μελέτες του National Assessment of Education Progress (NAEP) και η διεθνής έρευνα "ICCS Civic/Citizenship (Education) Study" του International Association for the Evaluation of Educational Achievement (IEA).