Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Πανάς' | 13 Ιουλίου 2020, 12:09

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί. Δεν μπορεί να βελτιωθεί. Είναι από την αρχή ως το τέλος αντιδραστικό. Επ’ ουδενί δεν εξασφαλίζει καλύτερους όρους εκπαίδευσης για τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων. Και μόνο η δυνατότητα μετατροπής τους σε «σούπερ μάρκετ» διαφόρων εκπαιδευτικών υπηρεσιών με τους εκπαιδευτικούς σε ρόλο πολύ-εργαλείων, αρκεί. Επίσης, εννοείται ότι η θέση του ίδιου του εκπαιδευτικού καθίσταται έωλη. Οι μόνοι που, ως συνήθως, έχουν λόγους να σφίγγουν το χέρι της πολιτικής ηγεσίας είναι οι ιδιοκτήτες, οι οποίοι σίγουρα θα βγουν πολλαπλά κερδισμένοι. Ωστόσο, οι σκέψεις που ακολουθούν δεν κατατίθενται με την αυταπάτη ότι μπορεί η «διαβούλευση» να επηρεάσει την τύχη του εν λόγω νομοσχεδίου. Το πόσο σοβαρά λαμβάνει υπόψη (και) αυτή η κυβέρνηση τις γνώμες των απλών εργαζομένων δεν το βλέπουμε μόνο από τον τρόπο αντιμετώπισης των μαζικών κινητοποιήσεων, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω μπήκαν στην κλίνη του Προκρούστη με άλλο διαβόητο αντιδραστικό νομοσχέδιο. Το απέδειξε (για μια ακόμα φορά) με την εντυπωσιακή αδιαφορία της έναντι των αναμφισβήτητα περισσότερων αρνητικών γνωμών, σε σχέση με τις θετικές, που κατατέθηκαν στην αντίστοιχη διαδικασία που διεξήχθη προ εβδομάδων για το νομοσχέδιο – έκτρωμα που αφορούσε στη δημόσια εκπαίδευση. Με αυτήν την έννοια, απευθύνομαι όχι τόσο στην πολιτική ηγεσία όσο στους απλούς εργαζόμενους και γονείς που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία. Το παρόν νομοσχέδιο πραγματοποιεί τους πόθους των σχολαρχών, των επιχειρηματικών ομίλων της εκπαίδευσης. Προχωρά σε σχεδόν πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Ειρωνικά, η απελευθέρωση των απολύσεων εμφανίζεται προπαγανδιστικά από την κυβέρνηση ως απελευθέρωση των… εργαζομένων αλλά και ως αναβάθμιση της παιδαγωγικής στάθμης συνολικά! Γιατί…; Η κατάργηση της διετίας, η μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και η ταυτόχρονη ακώλυτη διακριτική ευχέρεια της εργοδοσίας να τερματίζει ή να κατακρεουργεί όποια σύμβαση θέλει όποτε θέλει, αιτιωδώς ή και αναιτιωδώς, με αξιολόγηση ή και χωρίς, όλα αυτά αγοραιοποιούν τελείως τις εργασιακές σχέσεις στα ιδιωτικά σχολεία. Προφανώς, αυτό λογίζεται από την κυβέρνηση και την εργοδοσία ως σημάδι μιας εν γένει εργασιακής – επιχειρηματικής - εκπαιδευτικής υγείας. Δείχνουν με αυτόν τον τρόπο τι εννοούν πρόοδο. Αυτή είναι η καινοτόμος σκέψη τους… Επιπλέον, η ελαστικοποίησης της εργασία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών που δεν θα απολυθούν, δια της χρησιμοποίησής τους σε κάθε είδους «αξιοποίηση των κτιριακών εγκαταστάσεων» (άρθρ. 6 κλπ) για την προώθηση διαφόρων εκπαιδευτικών υπηρεσιών - προϊόντων, ή και δια της οικειοθελούς (sic) μείωσης του ωραρίου τους (άρθρ. 9), ντύνεται με το μανδύα της διεύρυνσης των επιλογών, δηλαδή και πάλι των ελευθεριών αυτών των ίδιων που πλήττονται... Αντιλαμβάνεται εύκολα εδώ κανείς ότι ο επιζητούμενος (υποτίθεται) παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού, η λεγόμενη «συνταγματική προστασία» του λειτουργήματος, η σχετική (όντως υπαρκτή) προστατευτική νομολογία ανώτατων δικαστηρίων, όλα αυτά πάνε… διακοπές. Γενικά, η εργασιακή ζούγκλα που ήδη επικρατούσε ήδη στο χώρο των φροντιστηρίων και φυσικά επίσης στη δημόσια εκπαίδευση με τη μεγάλη επέκταση τα τελευταία χρόνια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μέσω ΕΣΠΑ κλπ, κατ’ αντιστοιχία με την εν γένει κατάσταση της εργασίας στη χώρα μας, με τις σοβαρές ευθύνες και της προηγούμενης κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ), επεκτείνεται τώρα με τη ΝΔ πλήρως και εμφατικά και στα ιδιωτικά σχολεία. Λεκτέον εδώ ότι η νομοθετική αλλά και προπαγανδιστική προσπάθεια από μέρους της κυβέρνησης να παρουσιάσει ως ευκαιρία αναβάθμισης τη σχεδόν πλήρη απομάκρυνση του ιδιωτικού εκπαιδευτικού και του ιδιωτικού σχολείου από τις διαφόρων ειδών αντιστοιχίες τους (δικλείδες ασφαλείας θα έλεγα εγώ) προς τη δημόσια εκπαίδευση (μισθός, ωράριο, καθήκοντα, δικαιώματα, υπηρεσιακή κατάσταση, αρμοδιότητα κρατικών οργάνων για την άσκηση διοικητικού και πειθαρχικού ελέγχου, βασικοί όροι λειτουργίας των ιδ. σχολείων κλπ), συνιστά τυπικό παράδειγμα αντιστροφής της πραγματικότητας κατά την οποία η κατίσχυση της εμπορευματικής λογικής στις εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών «προσφέρεται» με το περιτύλιγμα του οφέλους για όλους, εργοδότες και εργαζόμενους (εν προκειμένω εξ αντανακλάσεως και μαθητές). Θέλει θράσος να το υποστηρίζει κανείς. Ας το κρατήσουν αυτό κυρίως μαθητές και γονείς, ιδίως οι χιλιάδες που στερούνται την ικανοποίηση βασικών αναγκών στη ζωή τους για να μπορέσουν να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ευκαιρία για το μέλλον που ονειρεύονται. Αλίμονο! Ο υπό διαρκή απειλή εργασιακής εξόντωσης εκπαιδευτικός δεν θα μάθει καλύτερα γράμματα στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Πως μπορεί να μην το βλέπει αυτό οποιοσδήποτε που δεν έχει άμεσο οικονομικό όφελος από τη θέσπιση αυτού του νομοσχεδίου; Η κυβέρνηση και οι εργοδότες καλλιεργούν έντεχνα τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον των συναδέλφων ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Επεκτείνω τη σκέψη μου και θα πω ότι συνολικά η τάξη των καπιταλιστών έχει κάθε συμφέρον να στοχοποιεί ο ένας εργαζόμενος τον άλλο, ο ένας κλάδος τον άλλο. Εμείς, εκπαιδευτικοί και γονείς που δεν έχουμε πραγματικά τίποτα να κερδίσουμε ούτε και να χωρίσουμε ας μην πέσουμε θύματα του διαίρει και βασίλευε. Δεν αξίζει. Τέλος, νομίζω ότι το παρόν νομοθέτημα – τερατούργημα δίνει τη δυνατότητα να συνειδητοποιηθεί ότι στην περίπτωση της (ιδιωτικής) εκπαιδευτικής κοινότητας, εμφανίζεται για τη μεγάλη πλειοψηφία των μετεχόντων σε αυτή, προφανώς εξαιρουμένων αυτών που έχουν αληθινά συμφέρον από τη διαιώνιση της παρούσας κατάστασης, δηλαδή των ιδιοκτητών – σχολαρχών καθώς και των ολίγων γονιών που αληθινά υπερέχουν οικονομικά και δεν θα απεμπολούσαν αυτό τους το πλεονέκτημα, ίσως και επιτακτικότερα απ’ ό,τι αλλού η ανάγκη της σύνδεσης του αγώνα για ολόπλευρη μόρφωση, αλλά και για σταθερή και μόνιμη δουλειά με δικαιώματα για τους σημερινούς αλλά και τους αυριανούς εργαζόμενους, με τον πολιτικό – κοινωνικό στόχο της αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν παιδείας για ΟΛΑ τα παιδιά του λαού, επί ίσοις όροις. Τόσο ως προς τις παρεχόμενες εκπαιδευτικές ευκαιρίες όσο και ως προς το περιεχόμενό της. Θεωρώ δεδομένο ότι περισσότεροι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σήμερα συνειδητοποιούν ότι ο εμπορευματικός χαρακτήρας της παιδείας και η εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους είναι έννοιες ασύμβατες. Το ίδιο κατ’ αντιστοιχία συνειδητοποιούν και χιλιάδες λαϊκές οικογένειες που βλέπουν τα παιδιά τους να μένουν «στην απ’ έξω». Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι δεν εξαιρούνται από τον αντεργατικό ολετήρα της εργοδοσίας και του κράτους της. Όλο και περισσότεροι θα πρέπει να συνειδητοποιούν ότι νομοσχέδια όπως αυτό δεν αντιπαλεύονται από θέσεις οπισθοφυλακής. Δεν βοηθάει ο κοινωνικός εταιρισμός, η επένδυση στην «ατομική λύση», η υποταγή στη λογική και τα συμφέροντα του αντιπάλου. Αυτά γεννούν φρούδες ελπίδες. Χρειάζεται συνολική αντιπαράθεση. Είναι ανάγκη σήμερα να κοιτάμε ψηλά, να έχουμε στρατηγική και να την υπηρετούμε. Το ίδιο ακριβώς κάνει ο αντίπαλος.