• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Ταπίνη' | 16 Ιουλίου 2020, 19:23

    Με το νέο νόμο διαχωρίζονται οι εκπαιδευτικοί σε δύο εντελώς διαφορετικές κατηγορίες. Οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου παραμένουν εκπαιδευτικοί λειτουργοί, αντίθετα με τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς που καθαιρούνται σε ιδιωτικούς υπαλλήλους, υπαγόμενοι στο υπουργείο εργασίας και εξομοιώνονται με κάθε άλλο ιδιωτικό υπάλληλο, ενάντια σε κάθε προηγούμενο. Η εκπαίδευση των παιδιών είναι κάτι πολύ περισσότερο από συσσώρευση γνώσεων. Οφείλει να είναι διαπαιδαγώγηση των μελλοντικών πολιτών, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Να χτίζει ανθρώπους με τόλμη, με ηθικές αξίες, ικανούς να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους, ικανούς να λειτουργούν θετικά μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Και αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορέσουν να διδάξουν το σεβασμό, άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν τους σέβονται.Πως θα διδάξουν την τόλμη, άνθρωποι που είναι έρμαια του εκάστοτε ιδιοκτήτη και των οικονομικών συγκυριών. Πως αυτοί οι άνθρωποι θα μπορέσουν να δώσουν όραμα και να ανοίξουν ορίζοντες στα παιδιά. Τελικά τα ιδιωτικά σχολεία παύουν να είναι εκπαιδευτικά ιδρύματα και γίνονται ιδιωτικές επιχειρήσεις όμοιες με κάθε άλλη επιχείρηση. Άραγε οι γονείς που προσπαθούν να εξασφαλίσουν το καλύτερο για τα παιδιά τους αισθάνονται ασφαλείς και καλυμμένοι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο; Και με ποια λογική άνθρωποι που παράγουν ακριβώς το ίδιο έργο υπάγονται σε δύο εντελώς διαφορετικές κατηγορίες. Μητέρα και εκπαιδευτικός.