Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μπασιάκος Γιάννης' | 14 Ιανουαρίου 2021, 10:36

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Μια άλλη προσέγγιση στο θέμα των – υπό διωγμόν – αιωνίων φοιτητών: Το φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών – μια Ελληνική και Ιταλική μέχρι πρότινος πατέντα – αποτελεί έναν από τους παράγοντες που υποβαθμίζουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια στις διεθνείς κατατάξεις. Αποτελεί όμως η συγκεκριμένη διάταξη την ορθή λύση του προβλήματος; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Έτι δε περεταίρω προκαλεί νέα προβλήματα, ενώ δεν εδράζεται σε μια «παιδευτική» λογική – με την έννοια της εκπαίδευσης και όχι του μαρτυρίου. Τι έχει προκαλέσει έως σήμερα; Εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες συρρέουν στα γραφεία των καθηγητών – αλλά υποθέτω και σε φροντιστήρια – προσπαθώντας να βρουν τρόπους να περάσουν τα μαθήματα που χρωστάνε και να πάρουν πτυχίο πριν διαγραφούν αυτόματα βάσει του νόμου. Σε λίγο το φαινόμενο αυτό θα γίνει μόνιμο. Φοιτητές και φοιτήτριες στους οποίους έχει επιτρέψει το σύστημα να αδιαφορούν για τις σπουδές τους επί πέντε χρόνια, θα ξυπνήσουν ξαφνικά και θα προσπαθήσουν να πάρουν το πτυχίο τους σ’ ένα χρόνο. Αν τα καταφέρουν, αυτό θα αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση του πτυχίου και του Πανεπιστημίου. Αν όχι, θα τρέχουν στα γραφεία των καθηγητών και θα παρακαλούν – μερικοί μπορεί και να απειλούν – για ένα πέντε ώστε να πάρουν το πτυχίο και να μην πάνε τα χρόνια τους χαμένα. Η εκπαιδευτική διαδικασία – για αυτό το υποσύνολο των φοιτητών – θα είναι κενή περιεχομένου, και το Πανεπιστήμιο άλλο ένα εξεταστικό κέντρο! Υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου, αποτελεσματικότερος και εκπαιδευτικά ορθότερος; Βεβαίως και υπάρχει: δεν είναι άλλος από το σύστημα της επιτήρησης (probation). Κάθε εξάμηνο θα υπολογίζεται ο μέσος όρος του φοιτητή στα μαθήματα που έχει δώσει μέχρι αυτή τη στιγμή. Αν είναι πέντε ή μεγαλύτερος, συνεχίζει κανονικά. Αν είναι μικρότερος του πέντε μπαίνει σε καθεστώς επιτήρησης. Από το σημείο αυτό έχει περιθώριο ενός ή δύο εξαμήνων να βελτιώσει τη βαθμολογία του και να βγει από το καθεστώς επιτήρησης. Ο επιβλέπων καθηγητής του ενημερώνεται και τον καλεί σε συνάντηση. Τον βοηθά να οργανώσει το διάβασμά του, έτσι ώστε να πετύχει στην προσπάθεια εξόδου από το καθεστώς επιτήρησης. Γιατί είναι καλύτερο αυτό το σύστημα; Πρώτον, είναι εκπαιδευτικά σωστό. Δεν αφήνουμε τον φοιτητή επί χρόνια να αδιαφορεί για τις σπουδές του, αλλά από το πρώτο εξάμηνο τον καθιστούμε υπεύθυνο για την πρόοδό του και του προσφέρουμε δίκτυο υποστήριξης (επιβλέπων καθηγητής). Δεύτερον, κανείς δεν θα έρθει στις εξετάσεις χωρίς να έχει διαβάσει, με στόχο μόνον να αντιγράψει, αν του δοθεί ευκαιρία. Διότι, αν δεν τα καταφέρει, θα φορτωθεί ένα μηδενικό που θα κατεβάσει το μέσο όρο του στην επικίνδυνη ζώνη. Στον αντίλογο ότι έτσι μπορούν οι φοιτητές να μείνουν αιωνίως στο Πανεπιστήμιο μη συμμετέχοντες στις εξετάσεις, η λύση είναι απλή: ας ορίσουμε έναν ελάχιστο αριθμό μαθημάτων που πρέπει να δίνει κανείς ανά Ακαδημαϊκό έτος, για να διατηρήσει την ιδιότητα του φοιτητή πλήρους φοίτησης (π.χ. πάνω από 50% των προτεινόμενων μαθημάτων του σχετικού προγράμματος σπουδών) ή να μεταβεί στην κατηγορία του φοιτητή μερικής φοίτησης ή του προσωρινώς διακόπτοντα τις σπουδές (όλα αυτά με αντίστοιχους κατ’ αναλογίαν περιορισμούς). Τέλος, αν δούμε ότι αυτό το σύστημα επιτρέπει σε κάποιους να συνεχίζουν τη φοιτητική τους ζωή πέραν τις δεκαετίας, μπορούμε να σκεφτούμε τη δυνατότητα καθιέρωσης ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (π.χ. στα δέκα έτη). Πιστεύω όμως ότι δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε εκεί, διότι το σύστημα θα έχει λειτουργήσει και δεν θα υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις: όσοι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να τελειώσουν, θε έχουν φύγει πολύ νωρίτερα. Γιάννης Κ. Μπασιάκος Αναπληρωτής Καθηγητής, ΤοΕ, ΕΚΠΑ