Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Νικόλας' | 14 Ιανουαρίου 2021, 18:37

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Πρέπει να υπάρχουν παράλληλα και πειθαρχικές διαδικασίες στην πράξη για τους καθηγητές. Πρέπει να υπάρχει αυστηρός έλεγχος των καθηγητών, ώστε να μην αυθαιρετούν. Η προσωπική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι ένας στους 20 ή στους 50 καθηγητές έχει κάποιο θέμα και αυθαιρετεί. Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει το σώμα των φοιτητών να μπορεί να θέσει ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ κάποιον τέτοιον καθηγητή ενώπιον κάποιου είδους πειθαρχικής διαδικασίας. Δηλαδή, αν οι φοιτητές υπόκεινται σε πειθαρχικό έλεγχο, πρέπει και οι καθηγητές να υπόκεινται σε κάποιον αντίστοιχο έλεγχο, ώστε να εκλείψουν φαινόμενα εκβιασμών για να περάσει κάποιος ένα μάθημα ή κοψίματος της πλειοψηφίας επανειλλημένα άνευ σοβαρής αιτίας. Αν και ακραία, είναι γνωστά στο πανελλήνιο παραδείγματα καθηγητών που εκβίαζαν φοιτήτριες για να της περάσουν ή και πιο συχνά καθηγητών που νομίζουν ότι το αντικείμενο τους το ξέρουν μόνο αυτοί και ο Θεός και κόβουν όλους τους φοιτητές ή έχουν το 8 ως τον μέγιστο βαθμό για εργασίες και εξετάσεις. Στην πραγματική ζωή αν τύχεις σε τέτοιο προϊστάμενο ή σε τέτοιο δάσκαλο ή καθηγητή μέσης εκπαίδευσης, μπορείς να αλλάξεις εργοδότη ή σχολείο έστω με κάποια δυσκολία. Πανεπιστήμιο όμως δεν μπορείς να αλλάξεις. Άρα, πρέπει το κράτος να φρονίσει για τους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια με πολύ μεγαλύτερη επιμέλεια από όσο φροντίζει για τα σχολεία ή για την εργοδοσία. Η υπάρχουσα πειθαρχική διαδικασία δεν οδηγεί σε βελτίωση, καθώς σπανίως εφαρμόζεται και συνήθως ανατίθεται σε συναδέλφους των κρινομένων. Θα πρέπει να αναληφθεί από το υπουργείο ο έλεγχος και οι πειθαρχικές διαδικασίες των καθηγητών και να οριστούν μέτριες και επιεικείς ποινές για μικρά αλλά ουσιώδη παραπτώματα, όπως η μικροαυθαιρεσία στους βαθμούς κ.τ.λ. Δηλαδή, αν υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι κάποιος καθηγητής βαθμολογεί κακόβουλα, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος έλεγχος. Αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί με την παρατήρηση της κατανομής των βαθμολογιών για 3-5 χρόνια (ή εξάμηνα). Αν αυτή η κατανομή δεν έχει ποτέ το σχήμα καμπάνας (λίγοι πολύ κακοί βαθμοί, πολλοί μέτριοι, λίγοι πολύ καλοί), θα πρέπει το υπουργείο να προβαίνει σε κάποιον έλεγχο, ο οποίος να γίνεται όλο και πιο προσεκτικός όσο αυτό συνεχίζεται. Έτσι και οι φοιτητές ανά 3-5 χρόνια θα έχουν μια ευκαιρία αξιολόγησης από κάποια επιτροπή του υπουργείου, ώστε να φανεί αν υπήρξε κάποιο εσκεμμένο ή μη λάθος από τον καθηγητή και ο καθηγητής θα υπόκειται σε ολοένα και αυξανόμενες πειθαρχικές ποινές, αν διαπισώνεται αμέλεια (ή και ενδεχομένως δόλος), και έτσι δεν θα μπορεί να αυθαιρετήσει. Το σημερινό πλαίσιο με ΕΔΕ, απολύσεις, αργίες, στερήσεις μισθών κ.τ.λ. δεν λειτουργεί στην πράξη, καθώς απαιτεί από πρόσωπα που εμπλέκονται με τον κρινόμενο (άλλοι καθηγητές, φοιτητές που πρέπει να καταγγείλουν) να στραφούν ενάντια στις τυχόν κακόβουλες πράξεις του και ορίζει σκληρές ποινές. Μία ήπια και επαρκής ποινή θα ήταν η αφαίρεση της διδασκαλίας του συγκεκριμένου μαθήματος από αυτόν τον καθηγητή και η ανάθεση του σε άλλον, και μόνο εάν οι αμέλειες ή ο δόλος συνεχίζονταν, οι πιθανές βαρύτερες τιμωρίες. Εν προκειμένω, το υπουργείο καλείται το ίδιο να ελέγξει τους υπαλλήλους του που διδάσκουν και όχι μόνο τους διδασκόμενους και να μην εναποθέτει τον έλεγχο μόνο στο ίδιο το ίδρυμα επικαλούμενο το αυτοδιοίκητο. Η υποτιθέμενη αξιολόγηση δεν μπορεί να γίνεται μόνο σε επίπεδο τμήματος, αλλά θα πρέπει να γίνεται και σε επίπεδο ξεχωριστών διδασκόντων και όπου υπάρχει ικανός αριθμός καταγγελιών, υποψιών ή πιθανόν στοιχείων, να προβαίνει το ίδιο το υπουργείο σε έλεγχο (και όχι αμέσως σε ΕΔΕ/πειθαρχική διαδικασία) και να λαμβάνει κάποια μέτρα. Δηλαδή, αν ένας καθηγητής κόβει το 40% των φοιτητών του και έχει μέγιστο βαθμό το 8 με 2-3 εξαιρέσεις μόνο, επανειλημμένα τα τελευταία 3-5 χρόνια, το τμήμα θα πρέπει να καλεί το υπουργείο να ελέγξει και αντίστοιχα, αν βρει κάποιο πρόβλημα, να θέσει/λάβει κάποια ήπια και επιεική ποινή/απόφαση. Αυτό είναι ένα εκ των ουκ άνευ στοιχείων για να μπορέσει να σταθεί και ο πειθαρχικός έλεγχος των φοιτητών, καθώς εξαλείφει τα κίνητρα για (κάπως αιτιολογημένη) βία, για αντιγραφές, για καταλήψεις και γενικά βοηθάει την ακαδημαϊκή κοινότητα να πιστέψει στη δικαιοσύνη, καθώς και ο έχων την εξουσία καθηγητής θα ελέγχεται αυτεπάγγελτα από τον εργοδότη του και όχι από συναδέλφους που είναι φίλοι και γνωστοί του, αλλά και δεν θα αντιμετωπίζει εξ αρχής πειθαρχικές διώξεις και ποινές. Παράλληλα, και ο φοιτητής δεν θα βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα δίλημμα (έκνομης) αντίδρασης και απειθαρχίας ή υποταγής στην αυθαιρεσία των καθηγητών που έχουν την εξουσία. Εάν όσο συνεχίζεται η πιθανή αυθαιρεσία, που διαπιστώνεται με απλή κατανομή των βαθμολογιών, η εποπτεύουσα αρχή κλιμακώνεται από τη συνέλευση του τμήματος στη σύγκλητο και τέλος στο υπουργείο (σε κλιμάκιο αυτού), είναι βέβαιο ότι θα εκλείψουν σχεδόν εντελώς οι αυθαιρεσίες και θα αποκλιμακωθούν και τα πειθαρχικά παραπτώματα των φοιτητών, πολλά εκ των οποίων πηγάζουν εν τέλει από την έλλειψη ελέγχου ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ της ποιότητας των σπουδών και ιδίως των διδασκόντων.