Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Αναστασίου' | 20 Ιανουαρίου 2021, 06:26

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αφήστε όλους τους φοιτητές που δύνανται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους να το κάνουν. Ιδίως στους επί πτυχίω φοιτητές, το κράτος θα έπρεπε να παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια, αντί να τους κατατρέχει, να τους απαξιώνει και να τους εκβιάζει. Η διαρκής βία του κράτους βλάπτει με εντελώς δικό της τρόπο, και έρχεται να επιπροστεθεί σε όλα όσα έχουν περάσει στην πορεία του βίου τους. Η ίδια η ταμπέλα των «αιωνίων» συνιστά στιγματισμό. Ενώ (σωστά) εκφράστηκε συμπαράσταση στον Πρύτανη του ΟΠΑ για την επίθεση που δέχτηκε, δεν υπήρξε η ανάλογη ευαισθησία για τους φοιτητές που το Κράτος και τα ΜΜΕ διαπομπεύουν, κρεμώντας στους στο λαιμό μια «ταμπέλα», κάνοντας προγραφές με τακτικές που παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και ασκώντας εκβιασμό με τελεσίγραφα. Οι φοιτητές που σήμερα βρίσκονται επί πτυχίω συνάντησαν καταστάσεις μέσα σε Ελληνικά Πανεπιστήμια που όσοι είχαν το προνόμιο να σπουδάσουν σε περιώνυμα ιδρύματα της αλλοδαπής δεν θα μπορούσαν να πιστέψουν. Οι καθυστερήσεις της διανομής συγγραμμάτων, η απόλυτη απουσία ακαδημαϊκής καθοδήγησης, η ασάφεια των εκπαιδευτικών στόχων, η αναξιοπιστία πολλών εξεταστικών διαδικασιών, τα κενά υλικοτεχνικών υποδομών εργαστηρίων, η απουσία πληροφόρησης που δύναται να διαφωτίσει τις αποφάσεις σε κάθε επίπεδο, η κρατική αδιαφορία για όλα τα προβλήματα και τις εύλογες οδούς επίλυσης επί σειρά ετών - αυτά είναι μόνον ενδεικτικά ορισμένα από τα στοιχεία που περιγράφουν το περιβάλλον φοίτησης. Το κράτος φέρει τεράστιες ευθύνες για όλα αυτά, που προσπαθεί να μετακυλίει στα μέλη ΔΕΠ και τους φοιτητές. Η μόνιμη υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ μπορεί να φαίνεται στα ώτα των κρατούντων ως ενοχλητική επωδός αλλά παριστά καταλυτική πραγματικότητα. Και το να έρχεται να εγείρει απαιτήσεις το κράτος στους φοιτητές εκ των υστέρων, το να θέτει όρους και να επιβάλλει αυθαίρετα εμπόδια, είναι όχι μόνο ανακόλουθο, αλλά ανήθικο. Όχι μόνο ως εκ της παραδόσεως της ακαδημαϊκής εντιμότητας, αλλά και ως εκ της λογικής, δεν επιτρέπεται να μεταβάλλονται οι όροι φοίτησης για τους ήδη εισαχθέντες. Το κράτος ίσως θέλει να εισαγάγει ένα νέο πλαίσιο για τους νέους φοιτητές, που θα γνωρίζουν εξ αρχής ότι υπάρχουν απαιτήσεις χρόνου και συνεπώς θα μπορούν να κάνουν τον ανάλογο προγραμματισμό. Και μπορεί να μη συμφωνώ με εφαρμογή αυθαιρέτων χρονικών ορίων. Αφ' ης στιγμής καθίσταται σαφές ότι σε όλες τις Σχολές και σε όλα τα Προγράμματα Σπουδών υπάρχουν ανάγκες υπέρβασης, και με την «έγκαιρη» αποφοίτηση να μη σημαίνει πάντα βέλτιστη γνώση, υπολογίζοντας δε και την εκπαιδευτική εξατομίκευση που σημαίνει ότι διαφορετικοί φοιτητές μπορεί να χρειάζονται διαφορετικό χρόνο χωρίς να είναι λιγότερο άξιοι, αυτό που συνάγεται είναι ότι τα στενά όρια των (ίσως απαρχαιωμένων) Προγραμμάτων Σπουδών είναι ενδεικτικά μόνο. Το πόσο παραπάνω χρόνος απαιτείται, αυτό θα πρέπει να διαπιστωθεί διά της εκπαιδευτικής έρευνας, με όρους εξατομίκευσης και όχι από την πολιτική εξουσία. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, στους νεήλυδες δίνεται η ευκαιρία να κάνουν τον προγραμματισμό τους από την πρώτη μέρα, με τη διαδεδομένη πλέον ψηφιοποίηση να καθιστά τη ροή πληροφοριών καλύτερη από άλλοτε. Όμως, το να ασκούνται εκβιασμοί στους επί πτυχίω φοιτητές δεν έχει απολύτως καμία λογική, καθώς είναι εκείνοι που το σύστημα έχει κακοποιήσει. Ούτε εκπαιδευτική βάση έχει. Δεν αποτελεί «κίνητρο» όπως διατείνονται κάτι αρρωστημένα άτομα, αλλά παραβλάπτει την ηρεμία της ψυχής, την ικανότητα της συγκέντρωσης και της απομνημόνευσης, την πίστη στην εξεταστική επιτυχία που είναι απόλυτα εφικτή όταν το κράτος δεν τους βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και το πιστόλι στον κρόταφο. Στην πραγματικότητα, η στάση του κράτους έχει την αντίθετη συνέπεια: καταστέλλει, αποδυναμώνει και αποθαρρύνει από την πορεία προς τα εμπρός, εγκλωβίζει και καθηλώνει ανθρώπους ήδη ταλαιπωρημένους, που έχουν περάσει όχι μόνο μέσα από μια υπερδεκαετή πλέον οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αλλά και μέσα από μια πανδημία ενός έτους πλέον σε όλο τον κόσμο - και αυτό σημαίνει ότι στον φόβο της οικονομικής καταστροφής έρχεται να τους επιπροστεθεί ο φόβος του εκ λοιμού θανάτου - και αυτήν ακριβώς τη στιγμή το κράτος διαλέγει να τους συμπιέζει πιο πολύ, και επιμένει να τους επιβάλλει περιττά, ατεκμηρίωτα, αυθαίρετα όρια διά του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» προκειμένου να παραστήσει τον υπέρμαχο του καθωσπρεπισμού, αλλά ουσιαστικά διαπράττοντας τη χειρότερη μορφή υποκρισίας, πατερναλισμού και εμπαιγμού με σταθερή απόκρυψη των συγκλονιστικών ευθυνών του ιδίου και των στελεχών του. Ένα κράτος που νοιάζεται δεν εκβιάζει τους φοιτητές μέχρις καταρρεύσεως της ψυχικής τους υγείας, όπως έχει συμβεί σε πολλούς, δεν αλλάζει τους όρους εν μέση οδώ ζωής με κυνισμό που θα ζήλευαν εξίσου οι Μαφιόζοι και οι Οθωμανοί, δεν επιβάλλει τον παιδονόμο εκεί όπου χρειάζεται ο παιδαγωγός. Σε αυτή την Πατρίδα, οι Ορθόδοξοι λένε: «η αγάπη βρίσκει πάντα έναν τρόπο - η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία». Αντί το κράτος να βλέπει παντού παρανόμους και να εφευρίσκει παντού αστυνομεύσεις, καλά θα κάνει να στραφεί στην αληθή μέριμνα, όσο κι αν είναι δυσκολότερη από την καταστολή και τις συκοφαντίες, όπως αυτές που εξακοντίζει κατά των επί πτυχίω φοιτητών, εξισώνοντας σχεδόν τους ανθρώπους αυτούς με τους αλήτες, ιδίως όταν το κράτος φέρεται αλήτικα. Να αφεθούν όλοι οι επί πτυχίω φοιτητές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο νόμο αυτό και σε όλους τους επόμενους, χωρίς περαιτέρω παραμβάσεις, διώξεις και κακοποιήσεις από το κράτος που ευθύνεται κατεξοχήν για τη δυσλειτουργία των Πανεπιστημίων σε όλα τα επίπεδα. Να μη διαγραφεί κανείς. Να πάψουν τα τελεσίγραφα, οι εκβιασμοί και το στίγμα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.