Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΔΑ' | 13 Ιουλίου 2021, 15:37

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα τις εξελίξεις για την επικείμενη «αναβάθμιση» της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης, αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να εκφράσω κάποιες προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα που απορρέουν από την πολύχρονη θητεία μου στη Δευτεροβάθμια Εκκλησιαστική Εκπαίδευση. Καταρχάς, νοιώθω βαθειά ευγνωμοσύνη προς τον Τριαδικό Θεό που με αξίωσε να διδάσκω και να διδάσκομαι επί είκοσι δύο συναπτά έτη σε Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο(ΠΕΣΚ), έχοντας αποκομίσει όχι απλώς πολύτιμες εμπειρίες, αλλά ψυχωφελή μαθήματα ζωής. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό ή εξωπραγματικό, τα εκκλησιαστικά σχολεία έχουν μία ποιότητα και προάγουν έναν ανώτερο πολιτισμό που στηρίζεται στο υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος των ιεροσπουδαστών και των καθηγητών τους. Ακόμα κι όταν το γνωστικό επίπεδο των μαθητών δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό, ώστε να επιτυγχάνουν υψηλές επιδόσεις (αν και αυτό δεν είναι καθόλου σπάνιο), εντούτοις αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά είναι, αναμφίβολα, το φιλότιμο, ο ένθερμος ζήλος, η αφοσίωση και η αγάπη τους στον Θεό και στον άνθρωπο, στοιχεία που καλλιεργούνται περαιτέρω μέσα στα εκκλησιαστικά σχολεία. Γι΄ αυτό, ο ρόλος και η αποστολή αυτών των σχολείων είναι εξέχουσας σημασίας, αφού συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση ακέραιων χαρακτήρων που ενδιαφέρονται για τον «πλησίον» τους και έχουν πνεύμα διακονίας και φιλαλληλίας. Δεν θα πρέπει, βέβαια, να παραγνωρίσουμε και τον σπουδαίο κοινωνικό ρόλο που επιτελούν τα σχολεία της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης, καθώς πολύ συχνά (υπο)(από)δέχονται μαθητές άπορους, εγκαταλελειμμένους, εμπερίστατους, οι οποίοι βρίσκουν μια στοργική αγκαλιά, ένα απάνεμο λιμάνι, ένα ασφαλές καταφύγιο. Δεν είναι σχήμα λόγου ή αερολογίες όσα εκφράζονται εδώ, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που βιώνεται καθημερινά στα λίγα εναπομείναντα εκκλησιαστικά σχολεία της χώρας μας (μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι όσοι διδάσκουν και εργάζονται σε αυτά). Γιατί, λοιπόν, αντί ν΄ αγκαλιάσουμε κι εμείς αυτά τα σχολεία που τόσα προσφέρουν στην Εκκλησία και στην κοινωνία μας, θέλουμε να τα κλείσουμε; Γιατί, αντί να τα αναβαθμίσουμε ουσιαστικά, οδηγούμαστε στη κατάργησή τους; Είναι πράγματι θέλημα Θεού να πάψουν να υφίστανται; Την ίδια ώρα που σε άλλα κράτη ιδρύονται ορθόδοξες εκκλησιαστικές σχολές, ενώ παράλληλα στη χώρα μας ενισχύονται τα μουσουλμανικά ιεροδιδασκαλεία, με ποιο πρόσχημα ή ποια λογική συρρικνώνονται τα σχολεία της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και, κατ΄ επέκταση, οι Εκκλησιαστικές Ακαδημίες; Ειδικά φέτος που συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, εμείς λησμονούμε και διαγράφουμε τον ηγετικό ρόλο που διαδραμάτισε ο Κλήρος και η Εκκλησία, εν γένει, στην Εθνική μας Παλιγγενεσία; Όταν όλα τα ισοπεδώνουμε, τι θα απομείνει άραγε και ποιος θα διδάξει τις επόμενες γενιές; Με πόνο ψυχής παρακαλώ κάθε αρμόδιο φορέα και παράγοντα της Πολιτείας και της Εκκλησίας, έστω και την ύστατη στιγμή, να μεριμνήσουν, ώστε ν΄ αποσυρθούν ή να τροποποιηθούν τα επίμαχα άρθρα του υπό ψήφιση νομοσχεδίου που αναφέρονται στην κατάργηση ιστορικών Εκκλησιαστικών Σχολών Μέσης και Ανώτατης Εκπαίδευσης. Με τιμή, Μαρία Παραδά, φιλόλογος Πατριαρχικής Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης.