Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΛΑΙΡΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ' | 25 Ιανουαρίου 2011, 03:28

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Πρότυπα σχολεία είναι εκείνα, στα οποία φοιτούν άριστοι μαθητές και στα οποία διδάσκουν καθηγητές, που είναι άριστοι παιδαγωγοί, με αυξημένα προσόντα, όπως μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες ή όπου απαιτείται να έχουν και επαγγελματική εμπειρία. Το σχολείο πρέπει να έχει τις κατάλληλες υποδομές και δεν εννοώ μόνο τα σχολικά κτίρια με τον κατάλληλο εξοπλισμό σε εργαστήρια, αίθουσες εκδηλώσεων αλλά και σε αθλητικούς χώρους, χώρους όπου θα γίνεται το διάλειμμα κλπ Σ' αυτό το πλαίσιο το σχολείο μπορεί να είναι και πειραματικό και πρότυπο μαζί, αφού θα μπορούν να εφαρμόζονται πρωτοποριακές μέθοδοι διδασκαλίας. Μπορούν να έρχονται καθηγητές για μετεκπαίδευση, να διδάσκουν δοκιμαστικά υποψήφιοι εκπαιδευτικοί της ΑΣΠΑΙΤΕ ή φοιτητές στο πτυχίο, όπου δεν είναι υποχρεωτική η φοίτηση στην ΑΣΠΑΙΤΕ. Οι καθηγητές και οι μαθητές ενός πρότυπου σχολείου, πρέπει να γνωρίζουν ότι θα δουλεύουν περισσότερο σε ένα πολύ καλό κλίμα και πως σκοπός τους είναι να βοηθήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα να βελτιωθεί, να υπάρχει υψηλό ποσοστό μαθητών επιτυχίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι άριστοι ανάμεσα στους άριστους αισθάνονται πολύ άνετα να διαβάζουν, να κάνουν εργασίες, αφού δεν υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστού σπασικλάκια και να μετριάσουν την απόδοσή τους για να έχουν φίλους, πράγμα που αντιμετώπιζα και εγώ προσωπικά μέχρι που με τον βαθμό των εισαγωγικών στο Λύκειο έγινα δεκτή στην Α΄ Λυκείου του Πρόυπου Κλασσικού Λυκείου της Σχολής Αναβρύτων το 1977. Πολλά φροντιστήρια χωρίζουν τους μαθητές ανάλογα σε επίπεδα ανάλογα με την βαθμολογία τους, γιατί να βάζουμε σε ένα τσουβάλι τους πιο ευφιείς και εργατικούς μαθητές με εκείνους που το σχολείο το θεωρούν αγγαρεία ή δεν μπορούν να αποδώσουν περισσότερο. Αυτοί, αναγκάζουν τον καθηγητή να προχωράει πιο αργά, να αναθέτει λιγότερες εργασίες, να βάζει πιο εύκολα διαγωνίσματα. Έτσι ο καλός μαθητής αδικείται. Και για να περάσει σέ κάποια σχολή της αρεσκείας του πρέπει να κάνει φροντιστήριο, αν όμως η οικογένειά του έχει να πληρώσει. Το 1980, που τελείωσα το Λύκειο, ήρθαμε πρώτοι στις Πανελλήνιες σε όλη την Ελλάδα και αφήσαμε πίσω παιδιά που είχαν τελειώσει πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία. Στην Α΄ Λυκείου μάλιστα ήρθαν και παιδιά από γειτονικά ιδιωτικά που για να εξασφαλίσει θέση έπρεπε να γραφτεί κανείς από τη γέννησή του. Πάντα θυμάμαι το σχολείο μου με αγάπη και νοσταλγία μια που δεν με κούραζε το τόσο πολύ διάβασμα, όσο με κούραζε στο Μαράσλειο που φοίτησα στο Γυμνάσιο η απρόσωπη διδασκαλία σε ένα τμήμα με 64 μαθήτριες με τους περισσότερους εκπαιδευτικούς να μην είναι σωστοί παιδαγωγοί, να ενοχλούν τα κλάξον των αυτοκινήτων στη Μαρασλή, όταν γράφαμε προαωγικές εξετάσεις στο ισόγειο, σε μια μικρή αυλή ανάμεσα σε πολυκατοικίες... Ειλικρινά λέω χίλιες φορές στα πρότυπα και θα πρότεινα και τάξεις με επίπεδα, να ξεχωρίζουν και τα μέτρια αλλά μελετηρά παιδιά από τα πολύ αδύνατα. Όλοι οι καθηγητές, όλων των ειδικοτήτων, πρέπει να έχουν επαρκέστατη παιδαγωγική κατάρτιση σαν αυτή που παρέχεται στην ΑΣΠΑΙΤΕ. Μπορούν να λειτουργούν ως πειραματικά και τμήματα σχολείων μεσαίου επιπέδου, όχι όμως κατωτέρου μια και αυτά τα παιδιά δεν έχουν διάθεση ή δυνατότητα για μόρφωση. Θα μου πείτε είναι σκληρό να χαρακτηρίζονται μαθητές έτσι. Αλλά είναι γνωστό ότι κάποια παιδιά είναι άτομα με ειδικές ανάγκες και αναγκαστικά βρίσκονται στα σχολεία που δεν είναι ειδικά. Πολλές φορές δεν το θέλουν και οι γονείς. Τα παιδιά θαύματα, όπως και τα παιδιά του κατωτέρου επιπέδου χρήζουν ειδικής μεταχείρισης από τους εκπαιδευτικούς. Αν δουλέψουν καλά τα πρότυπα πειραματικά αριστούχων και τα πειραματικά με μέτριους μαθητές, θα μπορούσαν τα σχολεία τουλάχιστον με δύο, τρία ή και περισσότερα τμήματα στην τάξη να χωριστούν σε επίπεδα, αντί να χωρίζονται ανάλογα με αλφαβητική σειρά, όπως γινόταν στα Αγγλικά, που χωριζόμασταν τα 3 τμήματα σε 4 επίπεδα. Κάτι θεωρείες περί μη προσαρμογής στην κοινωνία των παιδιών των προτύπων τα βρίσκω ... ας μην πω καλύτερα! Βέβαια δεν είχαμε όλοι οι απόφοιτοι την ίδια επαγγελματική εξέλιξη. Κάποιοι που είχαν τους γονείς τους υπουργούς, βιομήχανους κλπ και το δημοτικό να μην έβγαζαν χαμένοι δεν θα πήγαιναν! Όμως και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι δεν πήγαν χαμένοι. Συνοψίζοντας θα ήθελα να καταλήξω στο συμπέρασμα, πως αν πιστεύουμε στην ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ας κάνουμε μία αρχή ξεκινώντας δημιουργώντας και πάλι πρότυπα σχολεία.